Huiskomen

Eerst even een algemene mededeling: ik zal vanaf volgende keer proberen een soort scheiding te maken tussen de wat meer informatieve blogs met belangrijke hoofdlijnen in mijn avontuur, en blogs zoals deze met vooral algemene beschouwingen en dagelijkse belevenissen. Als je alles wil meekrijgen, schrijf je in voor mijn mailinglijst (dat kan ergens op deze pagina), gaat het je om de algemeenheden, volg dan facebook. Ik kan van geen van beide lijsten zien wie er op staan, mocht je je dat afvragen :P.

Mijn vlucht is redelijk soepeltjes gegaan. Het eerste stuk van Amerdam naar New York JFK vloog ik met KLM. Het zat lang niet vol: naar wat verhuizingen had ik drie stoelen voor mezelf. Op dit traject hadden we aardig wat vertraging, maar vervolgens kreeg ik een oranje papier aangerijkt waarmee ik voorrang kreeg bij de douane. Dit maakte mijn vertraging (meer dan) goed waardoor ik rustig op mijn overstap kon wachten. Het was trouwens weer een typisch Amerikaans tafereel bij de douane: enorme rijen en een heleboel uniformen die je vertelde waar je moest gaan staan wachten. Vrij overbodig zou ik denken, als al die mensen nou eens in zo'n douanehokje zouden zitten zou het allemaal een stuk vlotter gaan.

Het tweede vliegtuig was iets voller en iets minder comfortabel (op één of andere manier was de verwarming achterin het vliegtuig kapot waardoor het ontzettend heet werd). Het was ook het kleinste vliegtuig waar ik tot nu toe in gezeten heb: in totaal maar drie stoelen breed! In dit vliegtuig kreeg ik eigenlijk pas echt het gevoel om weer in Amerika te zijn door alle mensen met een zwaar zuidelijk accent om me heen. Ook het vakantiegevoel kwam behoorlijk naar voren in dit vliegtuig. Het was inmiddels donker en er hing een dun laagje dichte bewolking, waardoor het gigantische sterk verlichte New York het wolkendek omtoverde in een kunstzinnig gekleurd kleed. Dat er dan ook nog overal vliegtuigjes (zichtbaar door hun lampen) één voor één doorheen prikten maakte het helemaal af. Na een kwartiertje viel ik toch in slaap (het was inmiddels ook al een gevoelstijd van half twee 's nachts).

Op Douglas Airport Charlotte aangekomen voelde alles helemaal vertrouwd: bagageband D is inmiddels afgebouwd, maar verder was alles echt precies hetzelfde. Toch voelde het allemaal nog een beetje vreemd om weer terug te zijn. Na een kwartiertje kwam Connor met zijn moeder mij oppikken. Na bij hun thuis nog even hey gezegd te hebben tegen iedereen viel ik als een blok in slaap in dezelfde kamer als 2 jaar geleden, die ook schokkend hetzelfde is gebleven.

Gister was ik er tegelijk met de rest van het gezin uit: dat was me in Nederland nooit gelukt, maar dankzij de jetlag had ik er geen moeite mee om om half zeven uit bed te komen. Nadat iedereen naar werk of school was vertrokken ben ik ook op pad gegaan. Ik moest nog een aantal dingen hebben voor camp (onder andere een watercooler en een adapter zodat ik mijn laptop kan opladen) wat me een mooi doel gaf voor het hardlopen, de Walmart. Na het bezoek van de Bed, Bath and Beyond had ik alles wat ik nodig had, wat me alleszins meeviel.

De rest van de dag heb ik gevuld met een beetje toeteren en een beetje huiswerk maken. Rond lunchtijd kwam Connor weer thuis en nadat we bij de Mexicaan hadden gegeten ging hij ook al weer weg: hij gaat dit weekend auditie doen bij de University of Indiana (die een aardig hoog aangeschreven muziekschool heeft), op trombone. Samen met zijn vader vloog hij daarom donderdag die kant op.

Het avondeten was een lekker stoofpotje met rundvlees en voor het toetje zijn we ergens frozen yoghurt gaan eten (net zo koud als ijs, maar dan wat frisser (van smaak)). Na nog een potje scrabbelen (wat me niet eens heel verkeerd afging tegen het 12 jaar oude zusje) was het ongeveer weer bedtijd. Dat was de tweede dag.

De derde dag begon voor mij iets later (de jetlag begint toch uit te werken). Ook vandaag heb ik de dag gevuld met toeteren (we hebben gisteravond nieuwe muziek gekregen en het zou mooi zijn als dat er alvast inzit) en huiswerk. Nu gaan we zo richting camp, want Connor's moeder helpt met het registeren. Ik ben heel benieuwd hoe het daarna afloopt met het auditieproces...

Eigenlijk alle dingen die ik tot nu toe gedaan heb voelen wel vertrouwd maar ook weer een beetje surrealistisch. Hopelijk voelt het camp wat meer als thuiskomen, met veel mensen die ik nog ken van twee jaar geleden.