April Camp

Het april camp is traditioneel het drill camp, waar we voor de eerste keer figuraties instuderen. Dat kan natuurlijk alleen buiten en we hebben dan ook het grootste deel van de tijd buiten gerepeteerd. Qua weer betreft kon het dan ook prima: geen druppel regen en het was warm zat. Vrijdagavond begonnen we ook alvast buiten met een muzikale repetitie. De eerste helft moesten we flink doorwerken maar aan het eind van de tweede helft mochten we zelf met onze secties het (nieuwe) laatste stuk van de show doornemen, dus dat maakte het gemiddeld wel een gemiddelde repetitie. Snack bestond uit verschillende smaken ijs, erg uitgebreid; lekker met zulk warm weer.

Het zaterdagochtend blok hebben we helemaal aan marcheertechniek besteed. Het was alweer een hele tijd geleden dat we daaraan gewerkt hadden dus ook dit viel zwaar, zeker met het drillblok van 's middags in het vooruitzicht. Ron Hardin's kleurvolle vergelijkingen (voet afrollen alsof je voorzichtig een stikker van een raam trekt, achterover marcheren alsof je je op een kussen laat vallen) maakten echter dat ik er wat van geleerd heb, ondanks dat het al het zoveelste basicsblok is in mijn leven.

Toen was het zover: het zo gevreesde eerste drillblok, waar de jongens van de mannen worden gescheiden. De drillschrijver Leon beslist van tevoren al wie waar marcheert, gebaseerd op wie wat aankan volgens de visuele staff en, voor terugkerende leden, hoe hoog de dunk is die hij van je heeft. Blijkbaar heeft hij mij wel aardig hoog zitten, want ik moest echt rennen als een malle. Verder ging het blok erg goed, iedereen was erg gefocust.

Het grootste minpunt was dat veel mensen er niet waren (ongeveer een kwart) waardoor de drill een gatenkaas was. Dit werd gedeeltelijk opgelost door alle tuba's tijdelijk gaten in de andere lijnen te laten opvullen: dit kan best, aangezien het er op dit moment in het seizoen vooral om het proces gaat (leren hoe je drill moet leren) en niet zozeer wat precies je plekje is. Iedereen was uitgeput naar een paar runs van wat we geleerd hadden (eerste helft van de opener), terwijl we nog niet eens hoefden te toeteren, dus dat belooft wat.

Diner was pasta (net als de lunch overigens, zij het nu warm). Niemand nam echter de tijd om er van te genieten: we schrokten het zo snel mogelijk naar binnen om ons zo snel mogelijk naar het auditorium te snellen. Aldaar gaf Jim Coates z'n gebruikelijke zaterdagpraatje, maar nu liet hij ons ook voor de eerste keer het nieuwe uniform zien, waar ik helaas niets over mag zeggen. Ik kan wel zeggen dat het prima bij het showthema past, waar ik helaas ook niets over mag zeggen. Het avondblok bestond gelukkig voornamelijk uit trompetspelen; ik kon mijn euph bijna niet meer omhoog houden, dus dat kwam goed uit.

Zondag waren we weer buiten, sommige mensen wit van de zonnebrand, sommige mensen rood van de dag ervoor en degenen die het hardst waren getroffen dik ingepakt om hun huid nog enigszins te beschermen. Eindelijk hebben we alle muziek in elkaar gezet met het slagwerk en de muziek komt dan ook steeds beter uit de verf. Uitgehongerd en uitgedroogd zijn we zo snel mogelijk na het blok en de afsluiting van het camp naar een restaurantje gegaan, samen met een aantal andere tubaspelers. Na de daaropvolgende lange tocht terug (die ik grotendeels geslapen heb) kwamen we rond half twaalf thuis.

Vandaag heb ik de hele dag op school zitten werken: allemaal mensen met vragen over wiskunde, scheikunde en Nederland. Ik had zelfs geen tijd om een verslagje te typen, vandaar dat ik dat nu doe bij de Pizza Hut tegenover de school waar ik mijn avondeten verorber. Jarrod komt me zo namelijk oppikken op weg naar de community band waar hij (en zijn moeder) in meespelen en waar ik waarschijnlijk ook mee kan doen met een optreden (afhangend van of hij een instrument heeft weten te versieren op zijn school). En morgen? Weer gewoon naar school.