Dag 8: dansen, rennen en niet gewond raken

Zoals ongeveer iedereen slaap ik met een medelid op een kamer. In mijn geval is dat Alex Hedden, een saxofoonspeler die euph heeft aangeleerd voor drumcorps. Hij heeft net zijn eerste jaar op de universiteit afgerond. Zoals de meeste Crownleden studeert hij music education, met het doel een school band director te worden. Het is zijn eerste jaar bij Crown en omdat alles nieuw is vraagt hij mij regelmatig wat ons te wachten staat. Ik kan dan vervolgens een soort mentor spelen en hem een beetje voorbereiden op wat er gaat gebeuren.
Bijvoorbeeld het dansblok dat op het programma stond op dinsdag. Hierin gingen we bezig met de basics van het dansen. We hebben dan ook geen showchoreografie ingestudeerd maar zijn vooral bezig geweest met balletpasjes, stijlvol rennen en stretchen. Aan het eind improviseerde Micheal een stukje choreografie wat wij vervolgens na moesten doen. Best pittig, maar hij wist erg goed in te schatten hoe hoog hij het tempo kon leggen zodat bijna iedereen nog net meekreeg wat we ongeveer moesten doen.
Dinsdag hadden we ook de eerste stadionrepetitie. Daarin werkten we samen met het slagwerk aan de opener. We sloten de repetitie af met een run. Op zich had dat al wat makkelijker moeten zijn dan de run die we met alleen de blazers deden op maandag, als ik niet een inschattingsfoutje had gemaakt.
Ik moest enorm nodig naar de wc. Normaal is er voor een run van een groot showfragment een iets langere waterbreak dus ik vloog naar de wc, die op de eerste verdieping van het stadion is. Toen ik na mijn bezoekje het veld weer in zicht had stond iedereen al weer klaar en keek de staff naar mij. Dat betekende rennen. Zodra ik op mijn plekje stond (en de staff uitgegiegeld was) begonnen we meteen, maar ik was al buiten adem dus dat viel me erg zwaar.
Woensdag hebben we geen nieuwe dingen ingestudeerd maar hebben we dingen herhaald en verbeterd. Ook waren er een aantal mensen later aangekomen en die moesten ook alles inhalen. Donderdag hebben we de preshow ingestudeerd (stukje show dat de sfeer neerzet maar niet wordt beoordeeld). Nu bleek de choreografie die door Micheal twee dagen eerder was geïmproviseerd daadwerkelijk in de show werd gestopt. Een groepje blazers en guard moeten het uitvoeren aan het begin van de show en op één of andere manier ben ik in dat groepje terecht gekomen. We hebben blazers die dubbelen als slagwerker, maar die moesten daar audities voor doen. We hebben blazers die dubbelen als zanger, maar die moesten daar eerst auditie voor doen. We hebben blazers die nog veel gekkere dingen doen die ik nog niet mag zeggen, maar je raad het al. . . Waarom ik dan in het dansgroepje terechtkom snap ik niet, want ik ben vrij beroerd als danser. Dat beeld ik me niet alleen in, dat is me ook meerdere keren duidelijk verteld. Ik ben dan ook benieuwd of ik op dit plekje blijf houden in de preshow.
Vrijdag begonnen we aan het derde deel van onze show. Het begint met een supercomplexe slagwerksolo (22/16 maatsoort en dat soort dingen) waarin wij letterlijk over het veld rennen. Daarna spelen we ons trompetstukje en onder begeleiding van nog een slagwerksolo waarin we over het veld rennen komen we uit bij de brass feature. Al met al genoeg om ook het visual blok van vandaag mee te vullen. In de ensemble-repetitie leverde het uitvoeren van dat hele nummer één van de eerste kippevel momentjes op: allemaal op vol volume, dicht op elkaar, nadat we het hele veld over hebben gerend, supergaaf.
Nu (zaterdagavond) zit ik met mijn voetjes in een badje sodawater. Mijn rechter grote teen begint een beetje pijn te doen aan de zijkant. Op zich niet zo'n probleem, ware het niet dat dit in het verleden (en specifiek in de zomer van 2012) is uitgegroeid tot een dikke ontstoken ingegroeide teennagel. Het aantal verwondingen is hier sowieso schrikbarend hoog. In de lobby, waar Carolyn (de persoon die zich met gezondheidsdingen en verwondingen bezighoudt) haar kamp komt elke avond het halve korps langs om dingen in het ijs te zetten, uit te rollen, in te wikkelen, al dat soort dingen. Ook meer serieuze verwondingen komen voor: gister is Megan, één van onze trompettisten, naar het ziekenhuis afgevoerd omdat ze zo zwaar uitgedroogd was. Ook hoorden we net dat één van de guardleden zo zwaar geblesseerd is aan haar been dat ze het seizoen niet meer uit kan lopen en naar huis gaat.
Iets anders waar ik me meer en meer zorgen over maak is hoe weinig we worden afgebeuld. Het gaat gebeuren, want we moeten sterk genoeg worden om de show door te komen, maar ze sparen ons tot nu toe nog steeds. Ook het weer is tot nu toe super gunstig: we hebben de eerste week elke dag wel een paar uurtjes bewolking gehad. Het klinkt misschien een beetje raar dat ik me zorgen maak over hoe makkelijk het gaat, maar meerdere mensen om me heen zijn het er mee eens dus ik ben niet volkomen gek.
Volgende week wordt gegarandeerd (iets) zwaarder: Jim Moore, de choreograaf die het merendeel van de danspasjes bedenkt, komt langs en gaat ons doodgooien met stukjes showopleuking hier en daar. Hoe dan ook, de eerste week zijn we goed doorgekomen. Nog drie te gaan.