Dag 52: lang verslag

De volgende twee dagen brachten we door in Bristol, Rhode Island. Afgezien van vorig jaar (toen Crown door Californië toerde) is dit al ongeveer sinds de oprichting van Crown een vast adres rond 4 juli. Op 4 juli, onafhankelijkheidsdag, vind hier namelijk de oudste en tevens één van de grootste 4 juli parades van het land plaats. Wij zijn niet het enige korps dat daarin meeloopt en op de avond voorafgaand aan de parade is er dan ook een optreden van alle deelnemende korpsen.
Eerst hadden we nog een dagje repeteren in Kickemut Middle School te gaan. Aangezien Crown al jaren naar de Bristol optocht gaat zijn er inmiddels ook een aantal tradities ontstaan. Zo maakt de bariton/euphonium altijd een foto op de rotsen naast het repetitieveld. Ook komt er altijd een jongen langs, wiens naam niemand weet maar wiens bijnaam niet erg complimenteus is. Inmiddels is hij al bijna klaar met high school en elk jaar is het weer spannend of hij terug zal komen. Hij komt dan bij de repetities kijken en zit op de bok van onze drum major Linda. In de pauzes eet hij mee van ons voedsel (niemand ziet een reden om hem te weigeren).
De show 's avonds was erg gezellig: het publiek zit ongeveer op het veld. De jury zit bovenaan, maar om ze recht in het gezicht te spelen hoef je je instrument helemaal niet te bewegen. Bij de meeste shows worden we aangekondigd met onze naam en waar we vandaan komen, hier krijgt elk korps een hele rij aanprijzingen mee.
Die sfeer hing ook overal tijdens de parade die vrijdagmorgen van start ging. Ondanks de regen, want regen hadden we: in gigantische hoeveelheden. Het publiek was er niet minder uitbundig onder en stond de hele route rijen dik langs de kant. Dat maakte de parade dan ook erg leuk om te doen. 's Middags zouden we nog een parade hebben maar die werd afgelast in verband met het weer.
We konden ook niet echt ergens heen vanaf de housing site: het was een uren durende stromende regen, het soort dat we in Nederland eigenlijk nooit zien. Ik heb de middag dan ook doorgebracht met film kijken en bezorgpizza eten. We vertrokken vervolgens naar onze volgende housing site, twee uurtjes rijden, waar wederom niet veel te doen viel in verband met de regen. Deze keer sliepen we echter in een grote gymzaal met basketbal en volleybal mogelijkheden. Ik heb mijn avond dan ook grotendeels volleyballend doorgebracht. Niet omdat ik zo goed kan volleyballen, meer omdat de basketballers allemaal echt konden basketballen. Andere activiteiten die ondernomen werden waren wederom pizza bestellen, extra lang douchen en haar knippen.
Het stadion van het optreden van de dag daarop konden we overdag benutten voor repetities. Om deze tijd optimaal te benutten hadden we, voor het eerst dit jaar, een half uurs lunch. Onder flink gemor, dus hopelijk duurt het een poosje voordat dat weer gebeurt. Sowieso krijg ik het gevoel dat ze overal tijd proberen te besparen: zo hebben we tegenwoordig steeds maar anderhalf uur (in plaats van twee) voor inpakken, eten en douchen en (omdat ik in de steigercrew zit) de steiger neer te halen en op te ruimen. Erg krapjes en er zijn dan ook altijd een paar mensen die het niet lukt (omdat ze bijvoorbeeld tourjobs hebben die nog meer tijd kosten dan de steiger) en die krijgen dan vervolgens op hun donder. Niet zo gezellig.
Inmiddels lijkt het alsof het voetbal hier een beetje meer begint te leven. Er zijn in ieder geval een aantal mensen die zich realiseren dat voetbal best wel een ding is waar ik vandaan kom en die me op de hoogte houden (waaronder Taylor, die voor me zit in de bus; ik krijg vrij geregeld updates). Het is ook op andere manieren moeilijk te missen: de enkele keer dat ik op facebook kom is er een lijst met uitnodigingen om voetbal te kijken. Eerlijk gezegd word ik dan zelfs een beetje jaloers, want dat saamhorigheidsgevoel dat voetbal in Nederland soms creëert is iets wat je hier niet ziet. Zelfs met de 4th of July is er niet zo'n eenheidsgevoel door het hele land.
De dag erna hadden we een optreden een paar staten verderop, in Chester, Pennsylvania. Een groot deel van de staffleden was doorgewisseld: zo af en toe komen er een aantal terug en vertrekken er een aantal, om vakantie te vieren, voor hun baan in de 'echte' wereld of gewoon, omdat ze niet te lang achter elkaar bij ons willen zijn. De staffleden die er zijn zetten echter ook de toon voor het soort repetitie dat we hebben en in dit geval betekende dat stevige repetities met heel vaak hetzelfde achter elkaar.
Ook nu volgde er weer een show na de repetities, dit keer in een stadion een half uurtje verderop. Bijna alle grote stadions hebben hier geen echt gras, de meeste scholen waar wij komen hebben zelfs een kunstgrasveld. Dit stadion had echter nog een gewone grasmat. Normaal gesproken voorspelt dat niet veel goeds: het gras is hier vaak erg lang wat het lopen van de show een stuk zwaarder maakt en onze uitvoering rommeliger. Één van die dingen die je dag kunnen maken of breken.
Dit veld was echter in perfecte conditie, het mooiste grasveld waar ik ooit heb mogen marcheren: perfect vlak, kort gras maar volledige dekking en helemaal groen, geen stukje geel. In drum corps termen: box 5.
Box 5 slaat op het jurysysteem dat gebruikt wordt bij de wedstrijden. Voordat een precies cijfer wordt gegeven wordt voor een aantal aspecten gekeken naar hoe grofweg gepresteerd wordt, met box 1 minimaal en box 5 maximaal. Daarmee is box 5 een soort eigenschap die overal op geplakt kan worden: een box 5 maaltijd bijvoorbeeld. Of douches: goede waterdruk, temperatuur goed maar niet verstelbaar, voldoende douches, redelijk schoon? Box 4. Een dag met alleen maar regen? Box 1. Een nacht met 4 uur slaaptijd buiten de bus? Box 3.
De volgende dag hadden we een gedeeltelijke vrije dag: 's morgens hadden we een repetitie (en een maildrop, dit keer met kaartjes van mijn moeder en Caroline), 's middags hadden we tijd om onze was te doen en 's avonds hadden we een paar uurtjes om in een overdekt winkelcentrum rond te wandelen. Een leuke verrassing (we hoorden het pas de dag ervoor), maar ik had het graag iets eerder geweten zodat ik een skypesessie met thuis kon plannen. Niet dat het uiteindelijk uitmaakte, want de wasserette waar ze ons dropten was volledig vrij van wifi, met de twee enige attracties in de buurt een tankstation waar je bier kon kopen en een rivier waaraan je bier kon drinken. Dat heb ik dan ook maar gedaan, met een 0,7 literfles Heineken (voelde ik me toch een beetje thuis).
Vrije dagen in drum corps benut je (denk ik) het meest efficient door goed na te denken van te voren met wie je hem door gaat brengen, niet te hoge eisen te stellen maar wel een doel te hebben (om te zorgen dat je niet je tijd helemaal verdoet) en vooral te ontspannen. Deze keer bracht ik de tijd grotendeels door met Taylor Womack (die me altijd op de hoogte houdt van voetbalnieuws). Eerst een beetje rondgelopen in het winkelcentrum, toen naar Wal-Mart voor nodige aankopen en ten slotte een uitgebreid diner. Dit laatste deden we bij Buffalo Wild Wings, waar het grootste deel van Crown was neergestreken, en bij Tom & Jerry's. Een paar uur durende busrit en we reden de rest van de week in: een week zonder shows, met alleen maar repetitiedagen tot zaterdag. En dan op zondag de eerste show waarbij de Blue Devils tegenkomen (voor de rest hebben we ongeveer alle korpsen al gezien). Een mooi doel om naar toe te werken.