Dag 66: Texas

Vanaf Missouri begonnen we naar de eerste regional toe te werken. Regionals zijn shows waar alle korpsen aanwezig zijn, in grote stadions met duizenden toeschouwers. De eerste echte regional van dit jaar vond plaats in San Antonio, Texas. Voordat we naar Texas toegingen hadden we nog een tussenstop in Bentonville, Arkansas.
Bentonville is één van de plaatsnamen die je ongeveer het vaakst voorbij ziet komen als je in de Verenigde Staten bent, meestal onbewust. Bentonville is namelijk de thuishaven van Wal-Mart. Daardoor is er aardig wat kapitaal aanwezig en dat zorgt er weer voor dat de school waar wij logeerden (en waar de show was op dinsdag) supermooi was. Onderdeel van de school was bijvoorbeeld een stadion dat niet zo misstaan voor een universiteit, met gloednieuw kunstgras (de vrijdag ervoor gelegd).
De repetities overdag besteedden we wederom aan het aanpassen van de show, dit keer het laatste stuk. Ook zat er een foutje in de drill, waardoor ik en Adam een aardig stukje van de show overnieuw moesten leren. Aan de ene kant balen, aan de andere kant fijn, omdat het een moeilijke en bijna gevaarlijke set oploste.
Een onderdeel van de nieuwe closer was dat de trampolines verplaatst worden tijdens de show. Niet geheel zonder risico, aangezien onder elke trampoline twaalf trompetten verstopt liggen die we eerder in de show gebruiken. Dat ging dan ook aardig mis: een stuk of vijf trompetten met verbogen bekers en dat was slechts de schade van dinsdag. Tijdens de show 's avonds (in datzelfde stadion) ging het gelukkig allemaal wel goed.
Op woensdag repteerden we de hele dag op dezelfde locatie voordat we 's avonds vertrokken richting Texas. Elk jaar brengt Crown ongeveer een week in Texas door, een zwaar gevreesde week, een vrees die slechts geëvenaard wordt door de vrees voor het diepe zuiden. Beide zijn namelijk berucht om hun hitte, met temperaturen boven de 40 graden Celsius en hoge vochtigheid. Passend in de tendens tot nu toe was het echter zwaar bewolkt en regenachtig op onze eerste dag, in Denton. Verder valt er niet veel over die dag te melden, behalve de acht kleedkamers die we tot onze beschikking hadden waardoor (ik denk voor het eerst dit jaar) niemand hoefde te wachten om te douchen.
De daaropvolgende dag brachten we door in het meer vochtige deel van Texas met een show in Houston. Wederom in een prachtig stadion. Niet geheel toevallig: Texas is het deel van de Verenigde Staten waar veel geld in de high school football teams zit, vandaar de prachtige stadions. Daarnaast gaat er ook aardig wat geld naar de bands in die scholen. Veel van onze leden komen dan ook uit Texas, ookal komt het korps uit North Carolina.
Houston was weer een TOC show, waarbij we deze keer als tweede moesten optreden (de volgorde wordt elke keer gehusseld). Nadat we ons small ensemble trucje in de pauze uitgevoerd hadden was er dan ook ruim tijd om wat andere shows te kijken. Eigenlijk de eerste keer dat we onze concullega's live zagen. En eigenlijk al die shows waren leuk om naar te kijken, al is het bijna onmogelijk om niet voortdurend te vergelijken en kritisch commentaar te leveren (hardop danwel tegen jezelf).
Vervolgens reden we naar San Antonio, het weekend in. Een belangrijk weekend, met naast de eerste grote wedstrijd op zaterdag ook de enige volledig vrije dag van het jaar op zondag. Die wedstrijd op zaterdag ging voor ons gevoel erg goed: we kregen tijdens de show een aantal keren applaus op plaatsen waar we dat hiervoor nog nooit hadden. Helaas eindigden we vijfde, slechter dan we verwacht en gehoopt hadden.
Nou wordt ons altijd voorgehouden dat scores er niet toe doen en dat we er ons zeker niet negatief door moeten laten beïnvloeden. Ook nu was dat weer het geval: in de dagen daarop kregen we veel speeches dat we er prima voorstaan en goed bezig zijn. Hoe vaker er echter naar onze scores wordt verwezen, hoe meer het voor mij voelt alsof er waarde aan gehecht wordt. Als het er echt niet toe doet, waarom zou je er dan over praten? De sfeer voelt dan ook minder goed dan in 2012. Nou is het altijd gevaarlijk om dat soort uitspraken te doen: van 2012 zijn de herinneringen in de loop van de afgelopen twee jaar waarschijnlijk aanzienlijk vertekend. Toch voelt het alsof alles nu veel moeizamer gaat. Bij alles wat we doen moeten we vechten om het voor elkaar te krijgen, waar we in 2012 op dit punt in het seizoen overal makkelijker doorheen rolden.
Hopelijk knapt dat in de komende week wat op: er worden veel veranderingen aangebracht in de show terwijl we naar de volgende regional toewerken, komende zaterdag in Atlanta.

PS: ik heb mijn fotolimiet op waarbenjij.nu bereikt. Ik heb niet echt tijd of zin om oude foto's weg te gooien, ik zal vanaf nu vooral proberen om af en toe foto's op facebook te plaatsen.