Takasaki, Japan

Na een busrit van drie uurtjes (waarvan het eerste half uur met uitzicht op Tokio) kwamen we aan ik Takasaki. Ondanks alle jetlag- en vluchteffecten was iedereen het over één ding wel eens, en dat was dat we trek hadden. Nadat we al onze spullen in onze hotelkamers gedropt hadden (we hadden allemaal een eigen kamer) liepen we dan ook snel naar een restaurant (snel, gedeeltelijk om de honger en gedeeltelijk om de twijfelachtige rosse buurt waar we doorheen liepen) waar de organisatie zich kort voorstelde en we een maaltijd met drankje kregen. We keken allemaal uit naar die maaltijd; sommigen met de hoop op iets Japans, sommigen met de vrees voor iets Japans. We kregen uiteindelijk gewoon pasta, salade en patat.
Hierna ben ik gelijk terug gegaan naar het hotel. Voor het slapen wou ik nog even douchen, maar dat ging wat lastig: ik paste niet in de douche. Dat de douchekop te laag hing was nog niet eens zo'n probleem: Japanners houden de douchekop vast tijdens het douchen, als hij hangt is dat ook meestal omhoog in de richting van de muur. Ik paste niet eens onder het plafond. Ik was dus helaas genoodzaakt een bad te nemen. Al met al lag ik rond middernacht in bed, waarna ik in één keer doorsliep tot 8:00 dus dat viel alles mee.
Het ontbijt in het hotel had al een hoger Japan gehalte met rijst, vis en groene thee. Hierna gingen we op stap door downtown Takasaki langs het park, het gemeentehuis, het plein waar we de dag erna een clinic zouden gaan geven, een concertzaal waar we de dag erna een concert zouden geven en een honkbalstadion waar we zondag onze show zouden doen (inclusief een pitchersheuvel in het midden van het veld). De lunch was een bento, een lunch in een platte doos met verschillende vakjes. Deze keer met typisch Japanse dingen die ik totaal niet thuis kon brengen. Inclusief twee slijmerige “squishy stones” (omdat we niet wisten wat het was benoemden we alles met textuur en uiterlijk) waarvan ik de tweede maar heb laten liggen. De rest heb ik wel opgegeten en het meeste was ook erg smakelijk.
De middag brachten we door in een sporthal waar we onze show repeteerden. Het laatste stuk was inlooprepetitie waar een heleboel Japanse middelbare schoolkindjes kwamen kijken. Hier kregen we ook voor het eerst een indruk van het Japanse publiek en de Japanse mensen. Wat direct opvalt is de gehoorzaamheid, zowel van kinderen als volwassenen. Als er gevraagd wordt niet te praten wordt er niet gepraat. Niemand laat ergens rotzooi achter. Als ergens een voetgangersstoplicht staat steek je niet elders de weg over en wacht je tot het licht op groen staat (en eventueel ren je vervolgens bij groen licht naar de overkant; ze rennen een stuk meer daar, ook volwassenen).
Na de repetitie ontmoette ik mijn gastgezin (weer alleen) waar we de daaropvolgende twee nachten zouden verblijven. In mijn geval was dat de familie Nagajima, zoon Sota (15 jaar) en moeder Yosea (tandarts). De zus (die bij één van de betrokken bands had gespeeld) is het huis uit en vader zit in de bouw in Tokio en komt niet elke avond thuis.
Ze wonen in een middenklassers woning in een buitenwijk van Takasaki. Daar aangekomen kreeg ik mijn kamer te zien: ik sliep in de kamer van de zus. Daarop mocht ik douchen en in bad voordat we gingen eten. Helemaal opgefrist verscheen ik vervolgens aan tafel, een gewone tafel met twee houten bankjes. We aten een gerecht wat gemaakt was van een beslagje met daar doorheen groenten en kaas. Dat werd vervolgens op tafel gebakken op een soort grillplaat. Voor mijn gevoel niet echt Japans, maar wel erg lekker. Onderwijl converseerden we met handen, voeten, Google Translate en Engels: Sota is vorig jaar twee weken naar Canada geweest en kan een beetje Engels.
Daarna verscheen er nog een beslagkommetje, en daarna nog twee. Ik zat dan ook wel aardig vol toen we hiermee klaar waren. Toen kwamen ze echter met nog een gerecht aanzettten, iets met mie, bacon en taugé. Als toetje kregen we fruit (peer, appel en Japanse sinaasappel, wat mandarijn bleek te zijn) en toen zat ik dan ook wel bomvol.
De rest van de avond converseerden we nog wat verder, al kwam het niet heel veel verder dan vraag van de ene kant, antwoord van de andere kant. Even stilte. Vraag andere kant, antwoord ene kant met een vervolgvraag, antwoord. Even stilte. Dus om het nou een gesprek te noemen gaat misschien wat ver. Ik besloot na een poosje dan ook maar mijn laptop te voorschijn te halen en filmpjes en foto's te kijken van Carolina Crown, thuis, familie, dat soort dingen. Het is nogal lastig voor ze om te begrijpen dat ik niet uit Amerika kom, en ik betwijfel nog steeds of ze dat wel echt begrepen hebben. Mijn pepernoten en Delfts blauwe kopjes namen ze in ieder geval dankbaar aan.
Ontbijt bij de familie Nagajima bestond op zaterdag “gewoon” uit brood met salade en worstjes. Hierna gingen we naar de clinic. Gesplitst in verschillende groepen deden we verschillende clinics: de pit was in het honkbalstadion met kleuters, de guard en het slagwerk hadden hun eigen groep en de blazers werden in twee groepen gesplitst, eentje voor basisschoolkinderen en eentje voor middelbare scholieren. Met vijftien anderen en Steve Mason stonden we voor een groep met zo'n 200 blazers. Steve Mason legde dingen uit aan de hele groep, afgewisseld met momentjes waarop wij dingen individueel mochten uitleggen. Zo mocht ik mijn groep van klarinetten en saxen een aantal oefeningen aanleren. We hadden geen enkele taal in overeenkomst, maar de kindjes kopieerden feilloos als ik iets voordeed. Heel knap, zeker als je bedenkt dat de meesten iets van 14 jaar oud waren.
Toen we daarna een stuk gezamenlijk speelden werden alle vooroordelen over Japanners bevestigd: ze waren perfect voorbereid, kenden alles uit hun hoofd en voerden het heel precies uit. Erg indrukwekkend om te zien hoe goed ze getraind zijn! Zeker de jongere groep die zich daarna bij ons voegde: als je ze hoorde zou je schatten dat ze zeker 6 jaar ouder waren dan ze echt waren. Na nog een bento als lunch (deze keer met een meer Amerikaanse insteek qua voedsel) was er een generale repetitie voor de avond. Daarin speelden we verschillende stukken alleen met de blazers, de show met het hele korps en een toegift met alle Japannertjes samen.
Tussen de bedrijven door heb ik nog een aantal handtekening gezet en een stel handen geschud. Zeker de kindjes vinden ons erg interessant. En ze komen ongeveer tot mijn navel, dat is ook wel schattig. Zwaaien, buigen, high fives, V's met de vingers (dat is hier echt een ding, zeker als je op de foto gaat), alles vinden ze machtig.
Bij het concert zelf (begin van de avond) kwamen alle gastouders kijken. Ons optreden liet aan kwaliteit nog wel wat te wensen over en op de meeste punten waren sommige high school bands ook echt wel beter dan ons, maar zij hebben hun programma dan ook al een heel jaar terwijl het in twee dagen in elkaar hebben gedraaid. Ook ligt de focus bij hun heel erg op technisch spelen: met moeilijke loopjes spelen ons er dan ook zo uit, maar als het op mooie toon en muzikaliteit aankomt kunnen we ze hebben. Best wel eye-opening om je te realiseren dat je je met kinderen aan het vergelijken bent.
Er zijn wel meer culturele dingetjes die je tegen komt en die vervolgens best wel leerzaam zijn. Zo spelen alle Japanse kindjes zonder angst: hoe jong of oud ze ook zijn, alle solisten speelden hun solo's alsof het niets voorstelde, zonder bibber in hun klank. Wel grappig is bijvoorbeeld ook de dingen die Amerikanen anders opvallen dan mij: zo verbazen zij zich over de kleine auto's (VW Polo, Toyota Yaris en dat soort modellen) en de vele fietsers (terwijl er lang niet zo veel zijn als in een Nederlandse stad). Zo zijn er nog wel een paar dingen, maar daar zal ik volgende keer over schrijven, moet nu eerst maar weer eens naar bed om het laatste stukje jetlag weg te slapen.