Dag 30: eind van Spring Training!

Woensdag begon, als alle woensdagen, met een yoga blok voor het hele korps, onder leiding van Carolyn. In de praktijk is het een combinatie van stretchen, yoga en een massagecirkel. Het idee is dat we extra uitgerust aan het werk gaan nadat we met de yoga ons hoofd helemaal leeg hebben gemaakt. Dat werkt niet helemaal aangezien er de hele tijd gepraat en gegiegeld wordt. Andere dagen beginnen we met “gewoon” stretchen. Dit is het moment van de dag dat we allemaal samen zijn maar er geen staff aanwezig is. Daarmee is het ook het moment van de dag om rare verhalen te horen en foute liedjes te luisteren. Een voorbeeld: Andrew Morgan leest regelmatig wat voor uit Fifty Shades of Grey. Hilarisch, zeker omdat hij er verschillende stemimitaties op toepast.
Sinds woensdag hebben we ook een nieuw lid in onze brassline: Tubert. Justin Seeger, tubaspeler, besloot om zijn avonturen met Carolina Crown op een originele manier vast te leggen. Vandaar dat hij een steen van een kilo of twee het opschrift “Tuba Rock” heeft gegeven en deze overal mee naartoe sleept. Je kunt Tubert's avonturen volgen op Instagram, crown_.
Donderdag besloot ik mijn was te doen, aangezien we binnen een paar dagen van Gardner-Webb zouden vertrekken. Alle wasmachines waren echter al bezet. Toen ik het volgende blok terugkwam, om mijn achtergelaten was alsnog in de machine te gooien, lag het echter al schoon en fris op mij te wachten. Zulke kleine dingetjes kunnen je dag helemaal goed maken.
Zulke dingetjes had ik vrijdag eigenlijk ook nodig. Naast dat ik verkouden was, en dus de hele dag aan het hoesten en snotteren was, had ik twee spontane bloedneuzen. Om me enigszins op te kalefateren kreeg ik wat pilletjes, maar daar werd ik dan weer superslaperig van. Vervolgens leek het erop dat het ensemble blok 's avonds zou worden afgelast in verband met onweer, zodat we eindelijk eens vroeg naar bed konden. Maar nadat we een half uurtje in onze slaapkamers hadden doorgebracht kregen we het bericht dat de repetitie alsnog doorging. Ik denk dat ik nog nooit het hele korps zo sjacherijnig heb gezien: werkelijk iedereen had het hoofd op onweer staan. De staff trok zich daar niets van aan en uiteindelijk kregen we gelukkig nog wel wat gedaan.
Zaterdag hadden we een extra ensemble repetitie: in de dagen ervoor waren er zo veel uren verloren door slecht weer dat we die extra tijd nodig hadden om de show goed genoeg te hebben voor de previewshow op zondag. Ook op andere fronten werd het duidelijk dat we bijna uit Boiling Springs zouden vertrekken. Zo werden er opnames van onze repetitie gemaakt (die gecombineerd met de show van zondag zijn uitgezonden), kregen we shirts met het show logo om te dragen bij specifieke repetities waar we er netjes uit moeten zien en leerden we het korpslied. Dit laatste zingen we voorafgaand aan elke show, vlak voor we het veld op gaan.
Zondagmorgen kregen we ons uniform voor de eerste keer aan en gingen we op de foto, per sectie en individueel. Het uniform is redelijk comfortabel: de broek is bijvoorbeeld niet echt een broek maar meer een soort stretchy ding, lang zo warm niet als een echte broek. Het enige echte nadeel is dat de broek zo stretchy is dat hij nogal veel laat zien over wat er onder zit. We moeten dan ook verplicht allemaal een dance belt dragen, een kruising tussen een string en een jockstrap.
Aangezien de fotosessies verspreid waren over de hele morgen hadden we daarnaast tijd om in te pakken, op te ruimen en bij McDonalds te lunchen. 's Middags hadden we nog één repetitieblok voordat we ons voorbereidden op de preview show. Naast dat deze via internet te zien was, was er ook de tribune van het stadion helemaal gevuld. De hele middag vond er namelijk ook een reunie plaats ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van Carolina Crown. Het publiek dat die mensen 's avonds bij de show vormden was dan ook enorm enthousiast.
Voordat het zover was, hadden we een drie uur durende EPL (eat, pack, load) waarin we moesten douchen, eten, inpakken en spullen naar de bus/vrachwagens brengen. Daar heb je geen drie uur voor nodig, waardoor er ruim tijd was om te kletsen met de vele alumni die er waren. Ook van de lichting 2012 was er een delegatie aanwezig. Erg leuk om met die mensen te praten, mensen die ik, zelfs na het begin van dit jaar, niet verwacht had ooit weer te zien. Becky en haar ouders bijvoorbeeld, waar ik in 2012 nog een week heb gelogeerd.
Het showritueel begon met een korte warming-up, waarin we niet veel verder kwamen dan een paar oefeningen op trompet en onze echte instrumenten. Vervolgens gingen we naar het stadion, waar we een speech kregen van Jim Coates (onze 'directeur') en ons korpslied zongen. En toen was het tijd voor de show. Ik zag er wel enigszins tegenop, aangezien het veld van het stadion na vier weken niet veel meer was dan een enorme stoffige zandbak. Dit, gecombineerd met hooikoorts en een lichte verkoudheid, had zijn weerslag op mijn longen in de runs die we de dagen ervoor hadden. Gelukkig ging het in de show zelf redelijk ok. Ik heb nergens een echte fout gemaakt (voor zover ik kon nagaan tenminste) en heb het spelend tot het eind gehaald.
Nu is het tijd om van die survival toestand geleidelijk om te schakelen naar gefocust en bewust alles zo precies mogelijk uit te voeren. Daar zullen we de komende twee maanden dan ook vooral mee bezig zijn: er zullen wat dingetjes veranderen, maar het grootste deel van de tijd zijn we bezig met het cleanen van de drill en de muziek.