Dag 59: Regen

Dinsdag en woensdag brachten we door op de campus van Western Carolina University, een universiteit gelegen in de bergen van North Carolina. Dinsdagmorgen begonnen we relaxed met een bandoclinic, waarbij we ze persoonlijk mochten helpen. Ik mocht ze bijvoorbeeld lastigvallen met details over onze marcheertechniek, anderen onderwezen danspasjes of balansoefeningen.
De middag spendeerden we aan het aanpassen van onze ballad (het derde, langzame, deel van onze show). Bijna alle drill en choreografie is aangepast, met het idee dat we wat duidelijker uitbeelden wat we willen uitbeelden.
De repetities eindigden vroegtijdig door een enorme onweersbui. Ongelofelijk hoeveel water hier naar beneden kan komen. Er zat niets anders op dan wat eerder naar ons slaapadres te vertrekken. Daar aangekomen was iedereen wel toe aan een warme douche. De douches waren echter gloeiend heet, zo heet dat je er niet onder kon staan en er slechts een beetje doorheen kon waaien. Terwijl ik in de doucheruimte was ging ook nog eens het brandalarm af. Nadat we een poosje buiten hadden gewacht, met veel te weinig kleren aan, bleek dat het brandalarm was afgegaan door de douches: de hitte had een hittesensor getriggerd. Gelukkig bleken elders in de school nog een aantal ijskoude douches te zijn waar we lekker onder konden afkoelen.
De volgende dag werkten we weer aan de ballad, kregen we weer een enorme onweersbui over ons heen en vertrokken we weer vroegtijdig. De volgende show was in Wisconsin. Dit is echter zo ver weg dat we de bustocht in twee etappes deden met een tussenstop in Avon (de school van Matt Harloff, vlakbij Indianapolis). In tegenstelling tot vier weken geleden was het hier gelukkig droog.
Datzelfde kon niet gezegd worden over ons volgende adres, Caledonia High School in Minnesota. De eerste dag die we hier doorbrachten hadden we slechts wat gemiezer, de tweede dag verregende ons hele middagblok. Dat gaf niet veel hoop voor de show van die avond: de show in Lacrosse, Wisconsin, thuisshow van de Blue Stars, is de afgelopen drie jaar steeds al niet doorgegaan in verband met regen en deze keer zag het er weer niet goed uit.
We hadden ons dan ook al mentaal voorbereid op wat extra vrije tijd toen de show toch doorging, al was het met enige vertraging. De show ging vervolgens redelijk, maar ons gebrek aan repetitietijd in de dagen ervoor vertaalde zich in ons optreden: veel individuele fouten in alle dingen die we veranderd hadden maar nog niet vaak hadden herhaald. Dat vertaalde zich weer in onze score: ruim onder de Cadets. Net als de rest van het seizoen tot nu toe. Ook van de andere kant is ons seizoen competitief redelijk saai: afgezien van die ene keer dat we van de Bluecoats verloren hebben we alle andere korpsen tot nu toe verslagen.
We hebben echter nog niet alle korpsen ontmoet. Zondag kwam daar enigszins verandering in: we hadden onze eerste Tour of Champions show met onder andere de Blue Devils. Tour of Champions is een vaag concept, een soort competitie binnen de DCI competitie waarin de korpsen die normaal gesproken allemaal hoog eindigen samenkomen. Één van de redenen waarom het zo vaag is, is dat er achter deze evenementen een politiek spel speelt tussen de bewuste korpsen, de andere korpsen en de gehele DCI organisatie. De hoog plaatsende korpsen, die over het algemeen ook de grootste omzet draaien, vinden dat ze meer geld verdienen omdat het publiek (volgens hun) vooral voor hun komt. Interessant is om daar tegenover de oprichtingsprincipes van DCI te zien: alle korpsen krijgen evenveel geld om zo alle korpsen een kans te geven. Ik heb nog niet echt kunnen besluiten waar ik sta in deze kwestie, maar het is een interessant debat. Met als één van de uitkomsten deze TOC shows.
Voordat we bij de show aankwamen hadden we nog een klein probleempje: onderweg naar het stadion begaf onze bus het. De resterende 45 minuten van de reis brachten we dan ook door verspreid over de andere bussen, met al onze instrumenten, uniforms, sjako's... Normaal gesproken zijn de bussen al supervol als we al die dingen aan boord hebben, nu was het dus al helemaal proppen om iedereen binnen te krijgen.
Bij de show aangekomen moest ik me snel verkleden. Ik speel namelijk mee in het Carolina Crown Small Ensemble. De TOC shows worden opgeleukt met verschillende van deze groepjes, gevormd door de verschillende korpsen, die van te voren verspreid over de showlocatie hun ding doen. Wij spelen bijvoorbeeld Flight of the Bumblebee, Cantina Band (uit Star Wars). Daarnaast zingen vier van onze leden (die daadwerkelijk goed kunnen zingen) een aantal barbershop quartet nummers.
De show daarna ging voor ons gevoel erg goed, volgens de jury goed genoeg voor een derde plaats achter de Cadets en de Blue Devils. Naar afloop stond er een nieuwe bus voor ons klaar die ons naar onze volgende housing site bracht. Een erg mooie bus, wat eigenlijk helemaal niet fijn is: we moeten er voorzichtiger mee zijn. Ook zien de stoelen er erg elegant uit waardoor er minder ruimte op de vloer is om te slapen. Gelukkig is het maar tijdelijk, althans, ons is beloofd dat we de andere bus binnen een paar dagen terugkrijgen.
Na een negen uur durende busrit kwamen we aan in Missouri en nadat we nog een uurtje in de gymzaal geslapen hadden gingen we weer naar buiten waar het, je raadt het al, regende. Wederom pijpenstelen. We zijn heus niet bang voor een spatje water, maar met zo veel water heeft het geen zin om buiten te zijn. We brachten het grootste deel van de dag dan ook binnen door met toeteren en het verfijnen van verschillende stukjes choreografie die we in de show hebben. Vervolgens konden we nog een uurtje buiten spelen voordat we naar het optreden moesten.
Het begint zo langzamerhand een beetje zorgwekkend te worden hoe veel repetitietijd we mislopen door alle regen: ik denk dat we al met al een volle week aan repetities kwijt zijn. Dat is een volle week waarin we nauwelijks beter zijn geworden. Hopelijk hebben we vanaf nu wat meer geluk en kunnen we lekker in de brandende zon repeteren.