Dag 76: Bezoekersaantallen
Blijf op de hoogte en volg Jan
27 Juli 2014 | Verenigde Staten, Charlotte
Blijkbaar is het creatieve team aardig geschrokken van de scores en feedback die we kregen. Hoogtepunt was de woensdag, die we doorbrachten op dezelfde locatie, waarop we een derde versie voor een groot deel van de closer kregen. Nou moet ik zeggen dat het wel steeds verbeteringen zijn, maar erg efficient is het niet: op de opener na is eigenlijk al mijn drill veranderd ten opzichte van twee weken geleden. Als we nou die laatste versie in Spring Training hadden ingestudeerd, zouden we inmiddels al ongelofelijk goed zijn in onze uitvoering.
De school waar we verbleven was niet zo groot: een middle school voor hooguit 300 kinderen. Een nadeel daarvan was dat er bijvoorbeeld maar twee douches in de beide kleedkamers waren. Gelukkig was er bij het repetitiestadion (10 minuten lopen van de school) een gebouw met douches, alhoewel deze ijskoud waren. Niet geheel onverwacht kregen de jongens deze laatsten toebedeeld. Je raakt er aan gewend, ijskoude douches, want veel scholen hebben hun boiler in de zomer uit staan.
Dinsdagavond hadden we nog even een optreden in Little Rock. Een flink stadion met het kleinste publiek tot nu toe. Reden voor het kleine publiek was dat de show anderhalf uur uitgesteld was in verband met regen en dat een groot deel van het publiek al was vertrokken. Vervolgens werkte onze pitversterking ook nog eens niet. Hierdoor waren de marimba's, pauken en zangers nauwelijks te horen en de synthesizers helemaal niet. Geen omstandigheden voor een grote comeback en de show ging dan ook niet erg goed.
De bezoekersaantallen konden vanaf daar alleen nog maar omhoog en dat gebeurde dan ook. De volgende show, in Nashville, Tennessee, was in een volgeladen stadion. We kunnen van tevoren al wel aanvoelen hoe druk het in het stadion is door het publiek bij onze warm-up. De meeste korpsen brengen zo'n anderhalf, twee uur door in de warm-up ruimte, meestal een parkeerplaats of een park en veel fans komen daar kijken. Vooral bij grotere shows: om urenlang in het stadion te zitten begint op een gegeven moment ook te vervelen (de regionals duren de hele middag en avond) en het is dan leuker om een paar meter van je favoriete brassline of drumline te staan.
Sommige korpsen zijn een stuk populairder dan anderen: zo heeft de Bluecoats drumline altijd veel publiek en heeft onze brassline vaak meer publiek dan de andere brasslines. Het werkt afleidend, al die mensen langs de kant, maar ook motiverend: je wordt toch wel een beetje trots als je al die mensen naar ons ziet kijken (en niet naar sommige andere korpsen).
Ook onze repetitie voorafgaand aan Atlanta werd druk bezocht. We repeteerden weer in een school waar ik al eerder geweest was met drie mooie repetitievelden. Enige nadeel was dat één van de repetitievelden nogal lang gras had. De conciërge was vervolgens zo aardig om het voor ons te maaien vlak voordat we het in gebruik namen maar daarmee verdwenen ook de meeste lijnen van het veld. De repetitie daarop was dan ook een zware test voor ons spiergeheugen, helaas niet zonder botsingen.
Na de 8000 mensen in Nashville volgde een publiek van 16000 man in Atlanta. We kwamen dichter en dichter bij de thuisbasis van Crown en we hadden dan ook meer en meer fans in het publiek. Bij onze repetities overdag waren er zelfs al een stuk of honderd man publiek. De show ging prima, we schoven een plekje op in de ranglijst en we waren erg tevreden met ons optreden.
Hoogtepunt qua bezoekers was uiteraard onze thuisshow in Charlotte. 'Slechts' 8100 mensen, maar bijna allemaal fans van ons. Bij de repetitie van te voren waren er al zo'n 250 man op de tribunes. Voorafgaand en na afloop van de show brachten we de nacht door in een school waar we ook een aantal van onze camps hadden, Nation Ford High School.
De route naar het stadion leidde over dezelfde snelwegen die we naar alle camps namen, in het Crown busje, met Connor of zijn ouders, met team New York eerder dit jaar, met Jarrod... best een raar gevoel, aangezien het waarschijnlijk ook de laatste keer is. En daarmee kwam ook de gedachte naar boven dat het nog maar twee weken duurt voordat ik al deze mensen nooit weer zie. Alhoewel, je weet het maar nooit. Dat dacht ik ook toen ik hier in 2012 vertrok maar van de 25 in de bariton/euphonium sectie van dat jaar lopen er dit jaar 8 weer, maar daarnaast zijn er al een stuk of 10 bij repetities op bezoek geweest.
-
29 Juli 2014 - 17:14
Jorrit:
Hmm, lijkt me best vervelend als er nu nog stukken worden veranderd, maar mooi dat het nu wel een stuk beter gaat en dat er zoveel mensen komen kijken.
-
31 Juli 2014 - 06:30
Je Moeder, Jeroen, Erika En Caroline:
Was leuk je te zien, show was leuk.
Jeroen: Gelukkig geen laatste ;P
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley