Naar de kust

Na al het heen en weer gevlieg ben ik eindelijk permanent weg. Nou ja, voor een paar maanden dan. Om een beetje te kunnen snappen wat ik allemaal voor ingewikkelde dingen uitvoer, eerst even een globale planning.

Voordat de Crown zomer echt begint met spring training (ook wel move-ins, of all-days), is er nog één camp. Dat vind plaats het weekend na komend weekend. Dat betekent dat er nu nog een ruime week geen Crown verplichtingen zijn. Daarnaast zit tussen het april camp en spring training ook nog eens een krappe drie weken. Kortstondig had ik het idee in die tijd een roadtrip te doen maar dat bleek duur, ongezellig (want ik kon niemand vinden die mee wilde doen) en onpraktisch (want ik moet wel een beetje blijven toeteren). Daarom ga ik deze tijd opvullen met (bij)les geven op een school aan de kust van North Carolina waar iemand werkt die een opa kent van iemand die dit jaar bij Crown loopt.

Ook na de zomer heb ik een aangepast programma. Mijn moeder, mijn zus, haar vriend en last but not least Caroline komen me opzoeken. En als we dan toch in Amerika zijn kan ik ook nog mooi even vakantie houden met Caroline. Nou is terugvliegen van Indianapolis erg prijzig en is het leuker om ergens anders die tijd door te brengen. Vandaar dat we terugvliegen vanaf Philadelphia. Hoe we daar komen en hoe we dat gaan invullen moet ik nog uitdokteren maar ik heb goede hoop dat het met mijn Crown contacten moet lukken om dingen te regelen voor vervoer en verblijf, in ieder geval gedeeltelijk.

Vandaar mijn drietrapsvlucht naar Jacksonville, North Carolina vandaag en de toekomstige vlucht vanaf Philadelphia (rechtstreeks!) terug. Dat zijn dan ook meteen mijn langste en kortste vluchtervaringen van het Crown avontuur. Ook de drie vluchten van vandaag onderscheidden zich weer van de in totaal 25 vluchten die Crown me al heeft opgeleverd. Sommige dingen gingen vlot: ik hoefde nergens lang in een rij te staan en alledrie vluchten kwamen te vroeg aan. Andere dingen gingen iets minder soepel. Bijvoorbeeld bij de security in Schiphol: de beambte geloofde niet dat het paspoort dat ik had van mij was. Op zich niet heel verwonderlijk met mijn foto die nogal achterhaald is (minstens 7 jaar oud), maar het was nog nooit eerder een probleem.

Ook in Philadelphia hadden ze weinig vertrouwen in mij. Daar werd ik niet gelijk doorgelaten maar werd ik naar een bureau gestuurd voor uitgebreide controle (ook voor het eerst). Wederom niet zo verwonderlijk, want iemand van studentenleeftijd die op en neer vliegt naar Amerika, dat is best een rare situatie. Als ik dan vervolgens uitleg dat ik bij een soort band speel, dat ik daar een dikke smak geld voor moet betalen, dat het me verder niets oplevert en dat ik er school voor mis dan wordt het wantrouwen natuurlijk aangewakkerd. Als ik vertel dat ik eerst nog wat weken ga opvullen op een school waar ik vrijwillig les ga geven (want je mag geen geld verdienen als je een touristenvisum hebt) dan is het helemaal ongeloofwaardig.

Uiteindelijk hebben ze me er gelukkig toch doorgelaten. De vlucht naar Charlotte verliep verder zonder grote problemen. Tot grote teleurstelling van één van de stewards. Hij vertelde hoe hij vol jaloezie naar het nieuws had gekeken toen vorige week een vliegtuig geëvacueerd was nadat de motor in brand was gevlogen tijdens de aanloop naar het opstijgen. Zonder ernstig gewonden; precies wat hij een keer zou willen meemaken. We kwamen hierop toen hij vertelde hoe passagiers hem vooral zien als “service”, terwijl hij zichzelf eigenlijk meer zag voor “safety”, iets waar ik nog niet eerder zo tegenaan gekeken had.

Charlotte heb ik redelijk zonder kleerscheuren overleefd: alhoewel ik er wel misschien mijn camera ben verloren. Ik snap niet hoe ik het steeds weer doe, dingen kwijtraken: sinds die portemonnee van vorige keer probeer ik overal en altijd heel bewust te blijven van waar ik mijn spullen heb. Deze keer weet ik dan ook precies waar ik hem heb achtergelaten (of waar iemand hem heeft afgepakt): gate E33. Des te frustrerender dat ik er niet bij kan en dat ik niemand kan bereiken die er gewoon even naar toe kan lopen: ze hadden hem gewoon op de volgende vlucht voor me mee kunnen nemen, die kwam diezelfde avond nog, als ik die mensen bij gate E33 maar had kunnen bellen. Aan de andere kant, ik ben niet heel veel foto's kwijt ofzo en het is sneu geld maar wel vervangbaar. Vervelender was de situatie in Jacksonville: daar bleek mijn koffer niet ingeladen te zijn omdat het vliegtuig te zwaar was. Er bestond nog een kans dat hij met de volgende vlucht, dezelfde avond, nog zou komen. Daarom gingen we eerst maar wat eten in de hoop dat hij er daarna zou zijn.

Een kop koffie en wafel later gingen we terug naar het vliegveld, waar na nóg een kwartiertje wachten gelukkig toch mijn koffer tevoorschijn kwam. Daarop gingen we richting Jarrods huis. Al met al was het toch nog anderhalf uur rijden. Onderweg zijn we nog bij een Wal-Mart gestopt om wat eten en drinken voor mij aan te schaffen (ik heb een eigen kamer met eigen keukentje, dus ik moet ook zelf voor ontbijt en lunch zorgen). Toen we eindelijk om half één aankwamen was ik wel redelijk toe aan slaap; ruim 27 uur nadat ik was opgestaan.