Dag 88: Op weg naar het einde

De voorbereiding voor de show in Allentown was organisatorisch gezien een chaos. De school waar we sliepen was zo dicht bij het stadion, het legendarische J. Birney Crum, dat we er naar toe konden lopen. Op het laatste moment werd echter besloten dat we toch met de bus gingen, waardoor op het laatste moment iedereen in de bus gepropt moest worden, inclusief tuba's (die normaal gesproken onder de bus of in de vrachtwagen gaan). De warming-up brachten we vervolgens grotendeels door met maar de helft van het korps, omdat de andere helft trampolines in elkaar moest zetten, of de vrachtwagen met slagwerk moest uitladen. Daar zijn we nu aan het eind van het seizoen wel aardig aan gewend maar het blijft lastig.
We beginnen altijd met alle blazers samen, spelen wat lange noten en basisoefeningen. Daarna stemmen we onze instrumenten af binnen onze secties en normaal gesproken zijn alle mensen die eerst iets anders doen er dan wel zo'n beetje. Dan volgt de tuning sequence: we stemmen dan met het hele korps een paar akkoorden af en dat sluiten we af met het heel hard spelen van de laatste paar maten van onze show. Ten slotte oefenen we een aantal showfragmenten en sluiten we af met een motivatiespeech van Matt Harloff (of een ander instructielid).
Het stadion in Allentown zat helemaal vol; de grootste open lucht show van het jaar. De show ging erg goed, een goed beginpunt voor de laatste week van het seizoen. In de scores zakten we helaas weer wat weg. Maar, zoals Jim Coates ons steeds vertelt, je kunt van alle negatieve dingen positieve dingen maken, de korpsen die ons verslaan geven ons een doel om naar toe te werken.
Zondag waren we in Buffalo, New York. Daar hadden we wat problemen met repetitielogistiek: het wedstrijdveld van de school waar we repeteerden was omheind met een hek van ongeveer een meter en de conciërge was vergeten het slot te openen. We moesten dan ook alle pauken en trampolines over het hek tillen. Ook konden we niet met de gator (een kleine four wheel drive) en aanhanger bij de steiger komen, waardoor we alle onderdelen een paar honderd meter moesten tillen. Ook nu was er weer een positieve kant: het was de laatste steiger van het seizoen.
De show zou oorspronkelijk plaatsvinden in een groot stadion, maar een maand voor de show kwamen ze er achter dat dat veld voor onderhoud gesloten was. Vandaar dat we op een veld optraden met tribunes zó laag, dat de meeste mensen de show nauwelijks konden zien omdat de pit er voor stond.
Op maandag hadden we de laatste reguliere show van het seizoen in Massillon, Ohio, voorafgegaan door onze laatste grasveldrepetitie. Ook hadden we een (hopelijk laatste) grote blessure: één van de guardjongens brak zijn been tijdens de repetitie. Dat betekende ironisch genoeg goed nieuws voor één van de guard alternates, die vijf dagen voor de laatste show toch nog een spot kreeg. Er waren meer ongelukken die dag: midden in de nacht kwam de slagwerkbus met pech langs de weg te staan waardoor ze al met al zeven uur later dan gepland bij de school aankwamen, nadat het eerste repetitieblok was afgelopen. Ook wij hadden een kleine calamiteit: brand in de meterkast van de school, waardoor we een uur eerder dan gepland uit bed geschopt werden.
Dinsdag en woensdag hadden we twee repetitiedagen ter voorbereiding op de laatste drie shows van het jaar: prelims, semifinals en finals op achtereenvolgens donderdag, vrijdag en zaterdag. We repeteerden in een stadion in Ohio, vlak naast de arena waar elk jaar de WGI championships worden gehouden. Het repeteren ging er prima, er gebeurde weinig raars.
Voor de laatste shows keerden we wederom terug naar Avon, de derde keer dit jaar dat we bij die school repeteerden. Deze keer konden we er echter niet logeren: de scholen zijn al weer begonnen. In plaats daarvan gingen we naar een kampeerlocatie met een aantal blokhutten, zo'n twintig bedden per stuk. Wel slim bedacht door Crown: het zijn deze laatste paar dagen die iedereen zich het meest herinnert. Door ons nu een bed te geven en extra tijd voorafgaand aan de shows is die herinnering extra positief.
De sfeer is nu in ieder geval net als twee jaar geleden. Hopelijk blijft dat zo, want ik weet nog dat ik de laatste dagen van dat seizoen helemaal te gek vond.