Vrije tijd

De warming-up voor ons eigen optreden had een wat apart sfeertje: ons tweede, maar ook al laatste optreden. Daarnaast vond het plaats in een veel te kleine (typisch Japan, hotelkamers zijn ook erg klein vergeleken met Europese kamers) en veel te warme (typisch Japan, ze doen nauwelijks aan airconditioning vergeleken met Amerika) ruimte. Hierna moesten we nog even wachten voordat we de hal in konden voor ons optreden, een ideaal moment om nog eens wat knuffels (en voor sommige mensen) traantjes uit te wisselen.
Toen we de hal in liepen kregen we een lauw applaus. Ook na de show, die een stuk beter ging dan de dag ervoor en ronduit goed ging als je alle voorbereidingen in ogenschouw neemt, waren er geen staande ovaties. Dat dat toch echt een cultuurdingetje is bleek wel toen we hierna naar buiten liepen om een groepsfoto te maken. Daar hingen alle bandkindjes ook nog rond. In Takasaki waren de bandkindjes al helemaal gek met ons, maar hier was het helemaal mal.
Een typische interactie verliep ongeveer zo: je ziet drie, vier, tien meisjes giechelend naar je kijken. Dan zwaai je een keer, giechelen ze nog harder, vraag je ze of ze met je op de foto willen (of maak je overeenkomstige gebaren, want Engels is niet hun sterkste kant) bereikt het giechelen een hoogtepunt. Als ik dan tijdens het selfie maken ook nog mijn hoofddeksel op, of eigenlijk meer over een hoofdje plant, gaat het giechelen over in enthousiast op-en-neer huppen. Na het foto maken krijg je een buiging en een thank you dan wel arigato. Het geheel wordt gadegeslagen door andere meisjeskliekjes die vervolgens een zelfde ritueel instarten.
Door de zee van meisjes hoorde ik toen een bass drum. Na wat halve communicatie werd daarop nog een toegiftnummertje ingezet ('In the Stone', het paradenummer van de dag ervoor), net iets over het randje van muzikaliteit en mooie klank. Een waardige afsluiting van het officiele deel van onze rondreis. Nadat we verscheidene dingen hadden weggegeven (programmaboekjes met handtekeningen, (on)gebruikte handschoenen en zelfs de afgetrapte showschoenen waren erg gewild), omgekleed hadden en alles ingepakt hadden, volgde een meeting over de avond en de dag erna.
Het was namelijk nog maar een uur of zeven waardoor we de hele avond nog vrij hadden om te doen en laten wat we wilden. Nou zaten we in een buitenwijk van Tokio, maar de reisduur naar het centrum (ongeveer een uur), het niet al te overzichtelijke vervoerssysteem en het feit dat de laatste treinen rond elf uur terugreden zorgden ervoor dat iedereen in de buurt van het hotel bleef. Zo trok ik samen met een aantal andere jongens nogmaals de mall in waar we ons avondeten uitzochten: om in Japanse sferen te blijven had ik een grote kom met noodles en aanverwante artikelen. In verband met een tyfoon ging het winkelcentrum wat eerder dicht waardoor we op tijd weer in het hotel waren.
Terwijl we nog wat na zaten te praten trok de wind en regen flink aan en tegen de tijd dat we naar bed gingen rammelden de ramen in de kozijnen. Gelukkig was het de volgende ochtend met de regen gedaan. Tegen de tijd dat we in de ontbijtzaal op de 49ste verdieping aankwamen was het uitzicht dan ook fantastisch. Om 9:30 verzamelde iedereen die Tokio in wilde zich in de hal van het hotel (wat iedereen bleek te zijn) waar we onder begeleiding van één van onze vertalers op stap gingen. Nadat hij ons een beetje wegwijs had gemaakt met het treinsysteem werden we op het hoofdstation achtergelaten.
Nou is het hoofdstation niet het grootste station en staat het ook zeker niet in de interessantste buurt, vandaar dat we vandaar verder trokken naar een andere buurt. De rest van de dag ben ik met Matt Cole (bijnaam Catmole), Cetch en Scott op stap geweest. Het kostte nog even moeite om ook het metrosysteem te begrijpen maar een discussie, een dagkaart en een metrorit van een half uurtje later zagen we de zon voor het eerst die dag in een meer historische buurt van de stad.
Daar bezochten we een Boeddhistische en Shintoïstische tempel in de buurt Asakusa. Ik vond de tempel niet overdreven groot: natuurlijk, hij was wel flink vergeleken met een woonhuis maar vergeleken met een Europese kathedraal stelde het niets voor. Wat er dan weer voor zorgt dat het geheel al snel een drukbezochte, toeristische indruk achterlaat. Rond de tempel waren weer verschillende methodes beschikbaar om geld in te ruilen voor voorspoed, gezondheid en geluk.
De volgende buurt die we bezochten was Shibuya, een wat hippere buurt met een hele zooi dicht opeengepakte winkels en overal kleurrijke Japanse uithangborden. Ook is daar het naar verluid drukst bezochte kruispunt ter wereld te vinden, dat de hele dag door elke anderhalve minuut volledig volstroomt met voetgangers. Nadat het één en ander aan souvenirs en cadeautjes was ingeslagen trokken we verder naar Shinjuku, een zakelijke buurt met prachtige wolkenkrabbers. Één van de wolkenkrabbers waar een gemeentelijk bestuur gevestigd is heeft een gratis observatieverdieping waar je rondom kan uitkijken over de stad op zo'n 200 meter hoogte. Een goede keuze: achteraf kregen we te horen dat iedereen die naar dé uitkijktoren van de stad was, voor een dichte deur was komen te staan.
De volgende stop was het keizerlijk paleis, waar we wel wat omheen konden lopen maar waar verder bitter weinig te zien was: allemaal hermetisch afgesloten en nauwelijks zichtbaar. Ondertussen begon het al aardig donker te worden en reisden we terug naar Shibuya waar onze trouwe Lonely Planet reisgids ons de weg naar een klein ramenrestaurant wees. Na nog wat meer rond te hebben gelopen in de rijk verlichte buurt en een vioolwinkel, een mangawinkel en een Starbucks (met uitzicht op die onmeunig drukke kruising) te hebben bezocht vonden we het wel welletjes en vertrokken we moe, maar voldaan, weer naar het hotel.
Zo lagen we al met al nog vrij op tijd in bed, maar ik wou ook niet te lang doorhalen aangezien ik een driedaagse reis voor de boeg had. Ik vloog met Crown weer mee terug. Verschillende redenen speelden mee (geld en iemand van Crown die er geen zin in had dat mensen moeilijke dingen gingen doen vanuit Tokio waren enkele). Nadat we vlot en voorspoedig via Atlanta in Charlotte waren aangekomen en met een aantal mensen nog een afscheidsdiner hadden genoten namen we afscheid en vertrok ik richting Londen. Aldaar moest ik nog van Heathrow naar Gatwick voordat ik doorvloog naar Amsterdam.
Op zich niet zo'n probleem (mijn moeder had al een busticket voor me gereserveerd) ware het niet dat iemand met gezondheidsproblemen in Charlotte aan boord wou stappen. Nadat de procedures gevolgd waren om deze persoon netjes het vliegtuig weer uit te werken waren we vijf kwartier verder. Toen we in Heathrow ook nog eens een kwartier moesten wachten redde ik mijn bus niet. Gelukkig waren ze bij de busmaatschappij erg makkelijk en werd het zo om geboekt naar een later ticket. Toen zat ik natuurlijk alsnog in de stress of ik mijn vliegtuig wel zou halen, maar dat viel uiteindelijk erg mee omdat het laatste vliegtuig al bij vertrek drie kwartier vertraging had.
Nog een treinreis en twee bussen later en ik was weer thuis, bijna precies twee weken en iets van 45.000 kilometer nadat ik vertrokken was.

Achteraf heb ik van een aantal dingetjes spijt: zo had ik van tevoren wat Japans moeten leren, een stuk of 50 basiswoordjes, dan hadden we beter kunnen communiceren en had ik meer de indruk gemaakt dat ik ook echt mijn best deed voor mijn communicatie (nu was ik afhankelijk van hun pogingen om dingen in het Engels te doen). De taal was voor mij te anders om dat onderweg op te pikken. Ook had ik spectaculairdere dingen op mijn vrije dag kunnen doen, misschien met andere mensen op pad moeten gaan.
Toch denk ik dat het wel een geslaagde trip was: ik heb ontzettend genoten om met deze mensen op pad te zijn, met zo'n andere sfeer dan in de zomer. Ook heb ik dingen meegemaakt die ik, zelfs als ik ooit nog eens op vakantie of voor werk naar Japan zou gaan, waarschijnlijk nooit zou meemaken: hordes kinderen die ons aanbidden, de inkijkjes in het Japanse gezinsleven, dat soort dingen. Het was al het gedoe en het geld zeker waard.