Weer bij elkaar
Blijf op de hoogte en volg Jan
09 Oktober 2014 | Japan, Tokio
De repetities bij Crown begonnen erg rustig: eerst uitgebreid bijkletsen, met hier en daar een “hé, jij ook hier?”. De repetities zijn ontspannender dan ik ooit eerder heb meegemaakt bij Crown, of eigenlijk dan waar dan ook. Vooral op zondag maakte niemand zich erg druk, niet bij de “gewone” leden, niet bij het leiderschap en niet bij de staff. Het aangepaste showprogramma bleek goed te doen. Op zondag en maandagochtend hebben we de setjes ingestudeerd. De rest van de tijd (tot dinsdagavond) besteedden we aan het combineren met spelen. Ook kostte het invullen van de choreografie nog aardig wat tijd doordat veel leden op andere plekjes staan. Wat er dan aan tijd nog overbleef waren we kwijt aan het enigszins fatsoenlijk maken van de uitvoering én aan het instuderen van een stapel nieuwe stukken om voor en met de Japanners te spelen.
Het repeteren deden we bij een school waar we ook een deel van de camps in de winter hebben. De school was nu echter gewoon open, waardoor wij er niet in konden en alleen maar buiten konden repeteren (waardoor ik, met veel anderen, een tikje verbrand ben). Slapen deden we ook niet in de school, maar in een motel een kwartiertje er vandaan. Aan de ene kant wel lekker, een echt bed, aan de andere kant heeft het wel wat minder sfeer dan samen in een gymzaal slapen.
We gaan met een groep van 63 leden die kant op (nummer 64, Saki, woont in Japan). Daarnaast was er voor elke sectie nog één instructielid bij de repetities. De leden die mee zijn hebben op twee na vorig jaar meegelopen en op vier na minstens twee kralen om hun nek. Het is dan ook lekker repeteren met zo'n groep aangezien iedereen wel aardig weet wat 'ie doet. Ook maandag en dinsdag, toen Micheal Klesch de druk een beetje meer opvoerde en het zowaar op een echt camp begon te lijken, bleef de sfeer erg gemoedelijk. Zo hebben we, voor het eerst sinds ik bij Crown zit, een deel van de muziek zittend doorgenomen met de muziek op standaards.
De foodtruck was er niet. Ter vervanging hadden we ontbijt op de parkeerplaats van het motel, met pakjes appelsap, bananen en verschillende muffins. Voor iedereen die dat haalde dan, want het ontbijt was er maar tot half negen. Voor lunch en avondeten kregen we fastfood van verscheidene in de buurt gelegen tenten: zo aten we op maandag broodjes met chicken patties en pizza, op dinsdag belegde broodjes en gefrituurde kip. Een snack aan het eind van de avond kregen we niet dus daarvoor gingen we zelf maar naar fastfoodrestaurants. Er waren genoeg mensen met auto's om ons daarheen te krijgen: gelukkig maar, want diezelfde auto's hadden we nodig om van het motel naar de repetities te kunnen komen.
Aangezien we maandag en dinsdag wel aardig wat repetitie-uren draaiden (waar niemand meer aan gewend was, de meeste mensen hebben grofweg anderhalve maand op hun gat gezeten) waren we dinsdagavond flink kapot. Maar grote baas Jim Coates raadde ons (voor het eerst ooit) aan om toch maar zo lang mogelijk op te blijven om zo de jetlag te verminderen. Zijn redenering kon ik niet echt volgen: ik verdenk hem er dan ook van dat het meer een smoes was om ons dinsdag lang door te laten repeteren en toch woensdag om 5:15 uit bed te rammelen. Hoe dan ook, het werd dinsdagavond nog aardig gezellig, wat gedeeltelijk ook samenhing met de toestemming om alcohol te drinken, iets wat tijdens het normale seizoen uit den boze is.
Woensdag begon de tocht van iets meer dan een etmaal om bij ons hotel in Japan te komen. Eerst een uurtje van Charlotte naar Atlanta, vervolgens veertien uur naar Tokio en ten slotte nog een busrit van drie uur naar het stadje waar onze eerste activiteiten plaatsvinden. Om met zo'n grote groep door de bagage-iname en security te komen kost zo een uur, zeker met de efficiëntie van een Amerikaanse luchthaven. De vluchten zelf waren verder niet zo spannend: op zowel de eerste als tweede vlucht werd veel geslapen. Daarnaast hadden we op de tweede vlucht allemaal eigen schermpjes zodat ondanks een boel goede voornemens (met betrekking tot huiswerk enzo) er toch vooral veel films zijn gekeken.
Met een paar uurtjes slaap en een gemiddeld zo'n drie, vier films per persoon kwamen we rond 17:00 in Japan aan. Op het vliegveld is alles dubbel aangegeven: in Japans en in het Engels. Toch is er meer dat anders aanvoelt dan in een groot Europees/Amerikaans vliegveld. Het is geen rommeltje, maar het doet hier en daar minder modern aan ofzo. Uniformen zijn net een tikkeltje ouderwetser, passen net niet en hebben een iets te grote band met Japanse tekens om hun arm. Ik kan er niet zo goed mijn vinger op leggen en misschien is het ook alleen dit vliegveld. We zullen in de rest van onze reis wel zien hoe groot de verschillen op andere gebieden zijn.
-
09 Oktober 2014 - 19:56
Jorrit:
He Jan,
Dat kan ik me hier amper voorstelldn, verbranden in oktober :P. Ben benieuwd wat voor eten jullie in Japan voorgeschoteld krijgen; vast niet meer elke dag fastfood. En ben ook benieuwd of Japan zo HighTech is als ik denk dat het is. Dat vliegveld valt dan wel een beetje tegen :P.
Veel plezier de komende tijd, daar aan de andere, andere kant van de wereld ;)
Groetjes! -
09 Oktober 2014 - 20:12
Jakob:
Gaaf man! Zo kom je nog eens ergens! Hoe wordt deze trip gefinancierd eigenlijk? Moeten jullie nog een eigen bijdrage ophoesten (buiten jouw ticket naar de VS om) zoals in het 'normale' seizoen?
Hopelijk komt er snel wat video materiaal online :D -
11 Oktober 2014 - 10:40
Karin Bons:
Hey Jan,
Bijzonder dat je dit mag meemaken! Ik ga je verhalen weer lezen, succes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley