Go Clemson Tigers!

En dan zit ik alweer in Amerika, bij de familie Barnette in de auto. Een paar maand geleden had ik niet gedacht dat ik na finals nog terug zou komen in Amerika, in ieder geval niet binnen een paar jaar. Dat veranderde toen ik te horen kreeg dat Crown een Japantrip op de planning had staan, gesponsord door Yamaha. Een groep van 64 zou er worden uitgekozen en aangezien veel mensen moeite hadden om op tijd een paspoort te krijgen of problemen hadden om vrij te krijgen van school was er voor mij uiteindelijk ook nog een plekje.

Een paar weken geleden begon de informatie binnen te druppelen: we studeren een showprogramma in maar met aangepaste (versimpelde) drill omdat we het in een sporthal moeten passen (de Japanse competities waar we op bezoek gaan zijn allemaal indoors) en stukken er uit geknipt (er is een kortere tijdslimiet dan voor DCI). Daarnaast zijn er nog een aantal extra toegiftstukjes van afgelopen jaar en een aantal stukken die we samen met Japanse kindjes gaan spelen. Op zich dus niet heel veel om te leren, behalve dat ze me een plekje hebben gegeven op tweede bariton in plaats van euphonium, zodat alle muziek voor mij wél nieuw is.

Gister (vrijdag) vertrok ik met vlucht 799 om 10:40 van Schiphol naar Philadelphia. Vervolgens ging ik door naar Charlotte, met anderhalf uur overstaptijd, een vluchtroute die ik exact hetzelfde al vaker heb gevolgd. Het programma bij Crown begint pas op zondag; een paar dagen eerder aankomen bevalt mij echter altijd wel goed om de jetlag wat te verminderen. Daarnaast scheelt het nogal wat geld nu ik buiten het weekend reis. De extra dagen in Amerika breng ik door bij de familie Barnette, die mij gelukkig weer wilden hebben (inmiddels de vierde keer al).

Sinds begin dit schooljaar is Connor, hun zoon die bij Crown liep, uit huis: hij zit nu op een universiteit in Texas. Hij gaat helaas ook niet mee naar Japan, maar desondanks mocht ik toch komen logeren. Voor mij heel fijn, want ze wonen in Charlotte, lekker dicht bij het vliegveld en bij Crown en ik heb er een kamer en badkamer voor mezelf. Verder zijn ze overal makkelijk in: ik mag doen en laten wat ik wil, ik mag (maar hoef niet) mee naar activiteiten (helpen bij de kerk, dingetjes doen bij scholen, met de kinderen mee naar muziekles) en ze zijn ook nog eens heel aardig.

Vandaag hebben we de hele dag doorgebracht met zo'n activiteit: we zijn naar een footballwedstijd geweest van Clemson (de universiteit waar beide ouders op hebben gezeten) tegen North Carolina State. Het was zo'n 2,5 uur rijden naar het stadion. De wedstrijd begon om 15:30, we vertrokken om 9:30 en alle extra tijd brachten we door met tailgating. Tailgating is een vrij simpel concept: je parkeert je truck (of SUV) en neemt eten en drinken mee. Optioneel kun je achter je truck nog het volgende neerzetten, in oplopende graad van tailgateproffesionaliteit: uitklaptafel, partytent, stoelen, barbecue, televisie (met stroom uit een generator), televisie (ingebouwd in een aanhanger). Dit laatste komt verbazingwekkend veel voor. Dergelijke aanhangers zijn ook puur voor het tailgaten gemaakt, met naast (meerdere) ingebouwde televisies ook ingebouwde vriezers en koelkasten.

De wedstrijd zelf begon met een aantal typisch Amerikaanse dingen. Zo werden “America the Beautiful” en het volkslied gezongen, onder begeleiding van de marching band, maar ook werden er promofilmpjes gedraaid op de enorme schermen in het 85000 plaatsen tellende stadion en werden we voor gegaan in gebed door iemand van de universiteit. Toen begon het spel. Gelukkig had ik wel eens eerder een wedstrijd gezien op televisie, met uitleg erbij van meneer Barnette, want het is nog best een ingewikkeld spelletje met verschillende belangrijke tactische overwegingen. Het stadion was voor 99% gevuld met Clemson Tigers fans (in het oranje), wat het wel versimpelde: het was wel duidelijk wanneer iets goed of slecht ging uit de reactie van al deze mensen.

Een wedstrijd duurt ontzettend lang: er is in totaal een uur speeltijd, in vier kwartieren onderverdeeld, maar van begin tot eind zit je wel een uur of vier. Alle tussenliggende dode spelmomenten worden opgevuld met spreekkoren, waves (normaal, maar ook in slowmotion, erg knap hoe ze dat wisten te schakelen), cheerleaders (vier verschillende teams in de vier hoeken van het veld) en de marching band met 350 muzikanten. Ook individuen krijgen hun moment of fame (de wedstrijd wordt op televisie uitgezonden). Zo is er een supporter van de wedstrijd, veteraan van de wedstrijd, professor van de wedstrijd, familie met ongeneeslijk ziek kind van de wedstrijd, winnaar van de prijsvraag van de wedstrijd, overlever van medisch probleem van de wedstrijd (in dit geval iemand die zijn obesitas had overwonnen met een operatie in een ziekenhuis dat het footballteam sponsort), tailgater van de westrijd, enzovoorts.

Uiteindelijk wonnen 'we' dik: het andere team was volledig kansloos, wat werd weerspiegeld in de eindstand van 43-0. Veel mensen vertrokken dan ook al rond de laatste pauze, een uur voor het eind. Wij niet; wij bleven tot het einde en tailgaten nog even kort na. Nu rijden we weer naar huis, zodat ik om half elf mijn bedje in kan kruipen, wat met mijn jetlag betekent dat ik heerlijk zal kunnen slapen. Morgen mee naar de kerk en dan begint Crown ook al weer! Spannend, maar ook heel erg leuk. Ik ben benieuwd hoe de balans tussen hard werken en ontspannen gezelligheid gaat zijn.