Precamp

Woensdag had ik weer een gewone schooldag. Ook deze keer varieerde het enorm hoeveel ik te doen had. De tijd tussendoor heb ik wat gepraat met de andere tutors over Nederland versus Amerika. Doordat de verschillende tutors ook aardig van elkaar verschillen is er best wat om over te praten. Zo is er bijvoorbeeld Lisa, net een maand terug van zwangerschapsverlof; Justin, die lucht-en ruimtevaarttechniek studeert aan een andere school; en Pablo, die “tussen twee opleidingen in” is. Daarnaast zijn er nog de studenten, die graag meebabbelen en variëren van 18 tot 58 jaar oud.

Jarrod haalde me op van school, iets eerder dan gebruikelijk, zodat we uitgebreid konden shoppen: sokken, shirts, ontbijt- en lunchvoedsel, dat soort dingen. Daarnaast was de dag ervoor mijn nieuwe camera binnengekomen. Met een geheugenkaartje van de Walmart kan ik nu weer foto's maken, dus hierbij ook wat foto's van mijn logeerplekje en het huis.

Hierna moest Jarrod nog even naar de kapper, maar helaas bleek de kapper nogal druk te zijn. Een goede reden om eerst een Blizzard (soort McFlurry) te halen bij de Dairy Queen, zeker omdat de temperatuur inmiddels was gestegen tot zo'n 24 graden. Na een kort bezoekje aan de kapper aten we vervolgens bij Jarrod thuis. Inmiddels hadden we ook het laatste stukje muziek voor de show binnengekregen, wat weer een goede aanleiding was om de hele avond te toeteren.

Tijdens de avontuurlijke maandag was het idee ontsproten om naar een klimwandtoestand te gaan en donderdag was de perfecte gelegenheid om dat uit te voeren. Naast Sean en Jarrod ging ook Greg mee (speelt trompet en zit ook bij de boyscouts). Het was wel een uurtje of drie rijden, maar nadat iedereen echt wakker was geworden was het erg gezellig.

De klimwandtoestand had niet één, maar een stuk of tien klimwanden van verschillende moeilijkheidsgraden. Naast wanden waar je gezekerd omhoog kon waren er ook wanden met dikke matten eronder waar je vrij kon klimmen. De moeilijkheid variëerde sterk; er waren bijvoorbeeld ook horizontale stukken waar je hangend langs moest. Na twee uur te hebben geklauterd gingen we even weg om te lunchen. De pub waar we dat deden was een uitstekende gelegenheid om mijn eerste Amerikaanse biertje te drinken. Na de lunch hebben we nog anderhalf uur geklommen maar toen was iedereen kapot: na een poosje hou je gewoon geen kracht meer over in je vingers en val je voortdurend overal af.

Op de weg terug stopten we bij het Special Forces Museum. Helaas kwamen we er pas tien minuutjes voor sluitingstijd aan, dus het was echt een bliksembezoekje. Als het niet zo ver weg was, was ik er graag nog een keer heen gegaan: ze hadden verschillende exposities, allemaal interessant en gedetailleerd, met overal typisch Amerikaans Patriottistische begeleidende teksten.

Op de terugweg reden we meer een toeristische route, met veel verlaten vervallen huisjes langs de weg. Zo kwamen we ook langs een perceel met scheve bomen en roestige auto's. Aangezien er iets stond in de trant van “Kom gerust even kijken!” besloten we het nader te inspecteren .Er bleek een enorme collectie van oude en nieuwe, roestige en blinkende auto's te staan. Na enthousiast wat plaatjes te hebben geschoten kwam de eigenaar echter naar ons toe en hij en zijn grote, zwarte, boze hond vertelden ons dat we beter konden opzouten.

Nog meer avontuur volgde toen we een verkeerde afslag namen, meer dan een kwartier de verkeerde kant op moesten rijden voor we konden omkeren en we op weg naar de goede weg werden aangehouden voor een snelheidsovertreding. De politieman liet ons echter gaan met een waarschuwing, dus dat viel al weer mee.

Eindelijk thuisgekomen moesten we wéér toeteren, want er waren nog videe-opdrachten die we moesten insturen. Uiteindelijk was het tegen middernacht voor we naar bed gingen voor de volgende roadtrip: de zes uur durende tocht naar camp. Deze was een stuk minder avontuurlijk, maar wel met hond Ginger. Deze kan niet een weekend alleen zijn en is te groot en wild om door oma verzorgd te worden, dus moet bij Jarrods vader in Raleigh logeren. Vandaar de stop halverwege in Raleigh-Durham. Een extra stop later (voor lunch) en een enorme omweg van een half uur extra omdat we een afslag gemist hadden en we waren er al. Veel knuffels later van mensen die ik lang niet gezien had en het camp begon.