Dag 17: trompet

Het weer is de afgelopen dagen erg gunstig geweest: er is voortdurend bewolking maar geen spatje regen. Dat maakt het repeteren een stuk makkelijker. Het repeteren is vooral letterlijk repeteren: we hebben geen nieuwe sets gekregen en het duurt waarschijnlijk tot volgende week donderdag voordat we aan het laatste stuk beginnen. Tot die tijd is het vooral bijschaven, routine inbouwen en details toevoegen.
Micheal Klesch kwam vrijdagavond aan. Hij is de arrangeur van de muziek en weet precies wat hij wil horen. Hij hoort ook precies wat er mis is als het niet is zoals hij het in zijn hoofd heeft. Hij zette dan ook de toon voor de repetities van de dagen erna. Naast zijn ernome muzikaliteit is hij ook heel precies in repetitie-etiquette: hoe gedraag je je tijdens een repetitie, hoe gedraag je in het algemeen als mensen tegen je praten, dat soort dingen. En hij lijkt naar mijn mening onmeunig op Rob Kamphues (die tv-presentator).
We zijn vooral bezig geweest met het verbeteren van het stukje van de show waarin we allemaal trompet spelen. Daar valt nog veel winst te behalen: sommige van de leden die normaal bariton spelen hebben het al helemaal onder de knie maar anderen klinken als beginnende muzikanten. Aan het materieel zal het niet liggen: we spelen allemaal op dezelfde instrumenten als de echte trompettisten, Yamaha Xeno, model 8335, een instrument dat in Nederland voor meer dan €2000 euro over de toonbank gaat. Meer dan onze euphoniums waard zijn. Het is maar goed dat Yamaha ons sponsort. De trompetten spelen werkelijk fantastisch, al blijft het gek om als beginner op zo'n goed instrument te mogen spelen.
Vanmorgen hadden we een vrij blok. Daarin mochten we uitslapen, maar doordat we elke dag om dezelfde tijd opstaan lukte dat voor geen meter. Ik ben dan ook maar gewoon naar het ontbijt in de kantine gegaan om vervolgens te skypen met Caroline, rond te lopen en op een bank te zitten met Aaron en Matt, dat soort dingen. Lekker uitgerust begonnen we aan de rest van de repetitiedag.
De repetities zelf worden toch al wat eentoniger en daarmee wordt elke kleine afleiding noemenswaardig. Zo ging iedereen totaal uit zijn dak toen er een luchtballon opsteeg, net achter ons stadion of toen er een gigantische felgekleurde mot op een instrument ging zitten.
Er beginnen zich al aardig wat traditietjes te vormen: kleine dingen die alles net wat dragelijker maken en ook die kleine afleiding verzorgen. Vooral bepaalde woordverbuigingen en zinsnedes zijn erg populair. Zo wordt voor alles wat letterlijk óf figuurlijk bedoeld is “literally” geplakt. Een ander voorbeeld: als teken van instemming gebruiken we onze hand als een arendsklauw (met duim, wijsvinger en middelvinger gekromd) en produceren we een geluid dat een arend moet voorstellen. Dit is ontstaan doordat we extreem veel mensen van de University of North Texas hebben en voorgenoemde is het dingetje dat zij doen als hun footballteam speelt.
Gedurende het jaar zullen er waarschijnlijk nog uitgebreide standaardzinnetjes, anekdotes en liedjes aan deze lijst worden toegevoegd waarna we eindigen met een eigen subcultuurtje van inside jokes die totaal niet grappig zijn voor andere mensen. En dan kom ik thuis en moet ik dat (en al het groffe taalgebruik) weer afleren. Gelukkig is het in een andere taal, dat maakt het ietsje makkelijker.