De zorg in de States
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
29 Mei 2012 | Verenigde Staten, Boiling Springs
Vandaag heb ik weer wat interessants beleefd. Of het iets positiefs of iets negatiefs is hangt er vanaf of je een halfleeg glas als halfvol beschouwd of niet. Een samenvatting vooraf voor de efficiente lezer: het eerste stuk is vooral geschreven om mijn frustratie kwijt te raken, de laatste stukjes gaan wat meer ergens over.
Gister had ik een rood oog. Dat is me wel eens eerder gebeurd, een paar jaar geleden. Toen was het een gesprongen adertje, waarschijnlijk als gevolg van een niesbui. Aangezien ik nu 's ochtends ook altijd een paar keer nies (voordat mijn allergiemedicijnen beginnen te werken) maakte ik me niet zo'n zorgen.
Vanochtend had ik het echter nog steeds terwijl het vorige keer na een dag al weg was. Ook voelde mijn oog wat plakkerig aan. Vandaar dat ik naar onze medicijnvrouw, Cora, ging om raad. Zij adviseerde me om toch maar naar de dokter te gaan. Gelukkig is er iemand aanwezig op de campus die de hele dag in een busje rondrijd om dingen en mensen op te halen en te brengen dus kon ik naar een dokter gebracht worden.
Het duurde een poosje voor we wegkwamen (we moesten op iets wachten, ik snapte het niet helemaal). Bij de dokter aangekomen bleek dat ze niet rechtstreeks mijn zorgverzekering accepteerden. Nadat mijn begeleider/chauffeur wat rondgebeld had kwamen we tot de conclusie dat het nergens (in de buurt) ging lukken dus dat ik het maar zelf voor moest schieten.
Toen dacht ik als naïeve nederlander dat ik in de wachtkamer kon gaan zitten en dat ik na een poosje zou worden geroepen. Ik schatte dan ook in dat ik om een uur of half tien bij de repetitie kon aanschuiven. Ik moest echter eerst allemaal formulieren invullen met gegevens over mij. Vervolgens zat ik tijden in de wachtkamer voordat ik werd geroepen. Niet door de dokter: door een assistent die me ondervroeg over alles van mijn oorlel tot mijn grote teen. Niet echt op een vriendelijke manier. Mij werd daarop verteld dat ik spoedig geholpen zou worden. Het duurde echter ongeveer een half uur voordat de dokter mij vergezelde in de behandelkamer. En behandelkamers zijn saaie plaatsen om te wachten.
Blij dat ik eindelijk geholpen werd probeerde ik zo goed mogelijk uit te leggen wat er mis met me was. Ik kreeg vervolgens een pompeus verhaal terug met allemaal moeilijke woorden (veel medische termen voor lichaamsdelen die volgens mij nogal irrelevant waren). Het kwam er op neer dat ik niets ernstigs had, dat ik inderdaad gewoon een gesprongen bloedvaatje had. Daarbovenop praatte zij me aan dat ik oogdruppels nodig had omdat ik enigszins allergische reacties had (af en toe zijn mijn ogen een beetje droog, maar daar heb ik helemaal geen last van). Omdat zij de professional was heb ik haar advies toch maar aanvaard.
Toen moesten we natuurlijk weer wachten in de wachtkamer totdat we wegkonden (er moesten nog formulieren getekend worden en dat duurde natuurlijk twintig minuten). Voordat we weer naar de campus konden moesten we ook nog even langs de apotheek. Al met al was het 12 uur voordat ik bij de repetitie aankwam. Inmiddels hadden de anderen al een heel stuk nieuwe drill ingestudeerd.
Om het samen te vatten: aan de ene kant moet ik blij zijn dat er niets ernstigs aan de hand is, aan de andere kant was ik flink pissig dat ik de hele ochtend dingen gemist had en een smak geld neergeteld had om uit te vinden dat ik niet ziek ben.
De zorgsector in de VS is slecht. En elke Amerikaan die ik daar over spreek is het met me eens. Toch verandert er niet echt iets. Het systeem faalt nogal. Het hele politieke systeem, en dat is ook elke Amerikaan met me eens. Maar laat me daar niet verder op in gaan.
De dag eindigde wel heel leuk: we hebben een run gedaan van alles wat we tot nu toe kennen achter elkaar, in totaal al zo'n 6 minuten denk ik. Dat is een heel stuk langer dan de laatste run die we gedaan hadden (ongeveer 3 minuten) dus ik was bang dat ik het niet zo volhouden, maar de adrenaline houd je wel op de been. Het is echt heel vet om te doen. Ik kan dan ook niet wachten tot we de hele show kennen.
Dan nog een oproep. Mocht je dit lezen en toevallig lid zijn van DutchinDCI, stem alsjeblieft op mij! DutchinDCI reikt elk jaar een 1000 dollar beurs uit aan drie DCI gangers (zie www.dutchindci.com). Lidmaatschap is dertig euro per jaar. Die donateurs kunnen stemmen welke DCI gangers de 1000 dollar krijgen. Dus mocht je toevallig donateur zijn van de stichting en dit lezen: ik kan dat geld heel goed gebruiken om deze trip te betalen. Mocht je geen donateur zijn van die stichting en me toch willen helpen, geld voor de marchaton is ook nog steeds welkom. Stuur me een mailtje als je wil sponsoren voor de sponsorloop. Alle beetjes zijn welkom!
Gister had ik een rood oog. Dat is me wel eens eerder gebeurd, een paar jaar geleden. Toen was het een gesprongen adertje, waarschijnlijk als gevolg van een niesbui. Aangezien ik nu 's ochtends ook altijd een paar keer nies (voordat mijn allergiemedicijnen beginnen te werken) maakte ik me niet zo'n zorgen.
Vanochtend had ik het echter nog steeds terwijl het vorige keer na een dag al weg was. Ook voelde mijn oog wat plakkerig aan. Vandaar dat ik naar onze medicijnvrouw, Cora, ging om raad. Zij adviseerde me om toch maar naar de dokter te gaan. Gelukkig is er iemand aanwezig op de campus die de hele dag in een busje rondrijd om dingen en mensen op te halen en te brengen dus kon ik naar een dokter gebracht worden.
Het duurde een poosje voor we wegkwamen (we moesten op iets wachten, ik snapte het niet helemaal). Bij de dokter aangekomen bleek dat ze niet rechtstreeks mijn zorgverzekering accepteerden. Nadat mijn begeleider/chauffeur wat rondgebeld had kwamen we tot de conclusie dat het nergens (in de buurt) ging lukken dus dat ik het maar zelf voor moest schieten.
Toen dacht ik als naïeve nederlander dat ik in de wachtkamer kon gaan zitten en dat ik na een poosje zou worden geroepen. Ik schatte dan ook in dat ik om een uur of half tien bij de repetitie kon aanschuiven. Ik moest echter eerst allemaal formulieren invullen met gegevens over mij. Vervolgens zat ik tijden in de wachtkamer voordat ik werd geroepen. Niet door de dokter: door een assistent die me ondervroeg over alles van mijn oorlel tot mijn grote teen. Niet echt op een vriendelijke manier. Mij werd daarop verteld dat ik spoedig geholpen zou worden. Het duurde echter ongeveer een half uur voordat de dokter mij vergezelde in de behandelkamer. En behandelkamers zijn saaie plaatsen om te wachten.
Blij dat ik eindelijk geholpen werd probeerde ik zo goed mogelijk uit te leggen wat er mis met me was. Ik kreeg vervolgens een pompeus verhaal terug met allemaal moeilijke woorden (veel medische termen voor lichaamsdelen die volgens mij nogal irrelevant waren). Het kwam er op neer dat ik niets ernstigs had, dat ik inderdaad gewoon een gesprongen bloedvaatje had. Daarbovenop praatte zij me aan dat ik oogdruppels nodig had omdat ik enigszins allergische reacties had (af en toe zijn mijn ogen een beetje droog, maar daar heb ik helemaal geen last van). Omdat zij de professional was heb ik haar advies toch maar aanvaard.
Toen moesten we natuurlijk weer wachten in de wachtkamer totdat we wegkonden (er moesten nog formulieren getekend worden en dat duurde natuurlijk twintig minuten). Voordat we weer naar de campus konden moesten we ook nog even langs de apotheek. Al met al was het 12 uur voordat ik bij de repetitie aankwam. Inmiddels hadden de anderen al een heel stuk nieuwe drill ingestudeerd.
Om het samen te vatten: aan de ene kant moet ik blij zijn dat er niets ernstigs aan de hand is, aan de andere kant was ik flink pissig dat ik de hele ochtend dingen gemist had en een smak geld neergeteld had om uit te vinden dat ik niet ziek ben.
De zorgsector in de VS is slecht. En elke Amerikaan die ik daar over spreek is het met me eens. Toch verandert er niet echt iets. Het systeem faalt nogal. Het hele politieke systeem, en dat is ook elke Amerikaan met me eens. Maar laat me daar niet verder op in gaan.
De dag eindigde wel heel leuk: we hebben een run gedaan van alles wat we tot nu toe kennen achter elkaar, in totaal al zo'n 6 minuten denk ik. Dat is een heel stuk langer dan de laatste run die we gedaan hadden (ongeveer 3 minuten) dus ik was bang dat ik het niet zo volhouden, maar de adrenaline houd je wel op de been. Het is echt heel vet om te doen. Ik kan dan ook niet wachten tot we de hele show kennen.
Dan nog een oproep. Mocht je dit lezen en toevallig lid zijn van DutchinDCI, stem alsjeblieft op mij! DutchinDCI reikt elk jaar een 1000 dollar beurs uit aan drie DCI gangers (zie www.dutchindci.com). Lidmaatschap is dertig euro per jaar. Die donateurs kunnen stemmen welke DCI gangers de 1000 dollar krijgen. Dus mocht je toevallig donateur zijn van de stichting en dit lezen: ik kan dat geld heel goed gebruiken om deze trip te betalen. Mocht je geen donateur zijn van die stichting en me toch willen helpen, geld voor de marchaton is ook nog steeds welkom. Stuur me een mailtje als je wil sponsoren voor de sponsorloop. Alle beetjes zijn welkom!
-
29 Mei 2012 - 17:27
Niels:
Haha. Het is mooi dat je, naast DCI, ook voldoende andere kennis van de VS opdoet! -
29 Mei 2012 - 18:36
Jakob:
Ik zou zeggen: het glas is half vol! Het had ook zo een hele dag kunnen duren ;) -
29 Mei 2012 - 21:36
Caroline:
En bij dit verslag zitten dan geen foto's.. :P Maar, ik sluit me aan bij Jakob! -
29 Mei 2012 - 21:46
Jorrit:
Aah, dat is dus niet een heel leuk dagje geweest, maarja, kun je ook zeggen dat je kennis hebt gemaakt met het Amerikaanse zorgstelsel. En die dingen die je gemist hebt, kun jij vast erg snel alsnog inhalen, voor zover ik jou ken ;)
Hopelijk gaat de last snel over. Succes! -
30 Mei 2012 - 07:58
Tante Marjo:
Zo beleef je nog eens wat. Fijn dat er niks aan de hand is. Zie je ook weer eens wat anders. Je zit er wel lekker in begrijp ik, leuk hoor.
Geniet ervan enne ......er wordt vast een dvd van jullie gemaakt??? Ik bestel er alvast een. Kun je dat regelen???
Groeten van ons uit Raalte en van omke Ronald nog steeds vanuit Brunei. -
30 Mei 2012 - 15:17
Erna:
Maar als je meer zorg hebt ben je een communist -
30 Mei 2012 - 15:17
Erna:
Maar als je meer zorg hebt ben je een communist -
30 Mei 2012 - 19:01
Je Moeder:
Halfvol toch zeker; niet zo ongeduldig zijn.... Ook in Nederland moet je wel eens wachten.
Wanneer is de Marchaton trouwens? Ik meende dat die afgelopen weekend was. -
31 Mei 2012 - 14:32
Nico Kropman:
Hoi Jan, Ja soms zit mee, soms zit tegen. Hoe zit het met de conditie? Want het kan straks echt niet alleen op adrenaline. -
01 Juni 2012 - 08:52
Rienk:
idd alleen maar crown wat de klok slaat...haha. echt wel gave muziek, ben benieuwd! Go Jan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
