Het midden van het einde
Blijf op de hoogte en volg Jan
10 Augustus 2012 | Verenigde Staten, Indianapolis
De volgende dag hadden we ons laatste optreden voor de drie onderdelen van de finales die donderdag begonnen. Daarvoor hadden we nog een laatste repetitie bij Raub middle school. Die nacht sliep ik buiten in verband met de stank en de hitte binnen en het mooie weer buiten. Zeker iets dat ik vaker ga doen.
's Avonds hadden we het laatste TOC optreden in het stadion van de New York Giants. Dit stadion is in New Jersey, een paar kilometer van Manhattan vandaan. Ik zag dan ook voor het eerst iets wat ik al eerder in Amerika had gezien (in 2010), iets wat twee dagen later nog veel sterker terug zou komen. Het weer dreigde heel erg slecht te worden, waardoor we wat later begonnen met omkleden. Er was geen voedsel van de foodtruck, maar Kevin had geregeld dat zijn familie weer langskwam met een baritoneuphonium diner. Dat bestond ditmaal uit verse bagels, brownies, watermeloen en ijstaart. Na daarmee mijn maag te hebben gevuld besloot ik het stadion in te gaan om te kijken hoe het veld eruitzag en een plaatje te schieten van de skyline van New York.
Tegen de tijd dat ik de hoogste zitplaatsen bereikt had ik maar een paar seconden de tijd voordat er een mannetje kwam die meldde dat ik daar niet mocht komen. Er was nergens ook maar een vaag teken geweest dat ik er niet mocht komen, maar er is niet veel dat je kan doen tegen een mannetje. Dus ging ik maar weer naar beneden, ik had tenminste een foto.
Daarna begon het regenen en bliksemen, dus trokken we allemaal terug in de bus. Daar moesten we een hele tijd wachten, waarop ik uit verveling een boek stal van mijn buurman Josh. Het boek, ik denk in het Nederlands “Een Bekentenis”, van John Grisham was wel aardig. Het was mijn eerste boek dat ik aanbrak sinds april en ik was bang dat ik het niet op tijd uit zou krijgen. Gelukkig hadden we de volgende dag in de bus een paar uur overdag over waardoor ik het boek al met al woensdag al uit had.
De show ging uiteindelijk wel door. De hogere krachten hadden echter besloten geen jurering te laten plaatsvinden omdat sommige korpsen in verband met het weer een deel van de show niet deden of in ieder geval geen pitversterking gebruikten, wat de show wezenlijk anders maakt. Dit was aan de ene kant wel jammer omdat we nu niet wisten waar we stonden voordat we de laatste repetitiedagen in gingen. Aan de andere kant was het ook wel leuk om eindelijk eens echt en alleen voor het publiek te spelen.
De nacht daarop sliepen we voor het laatst (buiten) in Raub. 's Ochtends we vertrokken voor misschien wel onze eerste dagbusrit naar Philadelphia, een stad die ik al meerdere keren vanuit een vliegtuig had gezien maar nog nooit in het echt. Daar repeteerden we een hele dag in het stadion van Penn State University. Een erg mooi en groot stadion waar ook een aantal keren in de jaren zeventig een DCI championship is gehouden. Verder heb ik geen idee meer wat ik die dag heb gedaan, vooral hard gerepeteerd.
Na Philadelphia was de volgende repetitielocatie in Bloomington, Indiana. De reis daar naartoe is erg ver en was daarom in tweeën geknipt. We kwamen 's nachts aan bij een school ergens in het midden. Daar sliepen we tot het eind van de ochtend. Heerlijk en noodzakelijk. We konden bij deze school niet eens gebruik maken van een veld en waren veroordeeld tot een parkeerplaats en een minigrasveldje. Dat was niet zo'n probleem omdat we daar maar 2,5 uur repeteerden. We trokken vervolgens in de middag verder naar Indiana University (door iedereen IU genoemd). Dit was de eerste busrit die overdag plaatsvond. Dat lijkt een verspilling van tijd, maar we hadden daarop ook de eerste repetitie die 's nachts plaatsvond en daar gedeeltelijk voor compenseerde.
Het stadion in Bloomington is in 2008 gebruikt voor de finalsweek. Verder is dit stadion vroeger heel veel door Star of Indiana gebruikt voor repetities. Ook het 's nachts repeteren was een gewoonte van Star of Indiana. 's Nachts repeteren lijkt niet zo efficiënt, maar het paste beter in ons reisschema. Minstens zo belangrijk is de hypefactor. Het geeft een speciaal gevoel om samen 's nachts te repeteren.
De staff had dan ook bewust besloten om er een besloten repetitie van te maken. Doordat er geen publiek aanwezig was, was er nog meer een eenheidsgevoel dan er al was. Ook konden we daardoor het koddige plan uitvoeren om te repeteren in unitard, het ding dat we als onderste onderdeel van ons uniform dragen. Aan het eind was ik wel een beetje moe: we waren om 21:15 begonnen en repeteerden bijna non-stop tot 2:30. Maar het was net zo speciaal als de staff ons van tevoren voorgespiegeld had, dus het was het zeker waard.
We vervolgden onze woensdag met een busrit richting Indianapolis, op weg naar onze laatste slaaplocatie. Deze slaaplocatie is een kruising van een kampeerboerderij en een huisjespark. We zijn verdeeld over zo'n 8 houten hutten. De hutten hebben allemaal 12 stapelbedden, een badkamer met drie douches en overkapt en beestjesdicht buitendeel. Ik slaap met mijn matje in het buitendeel, droog en in de buitenlucht. Daarnaast is er een hoofdgebouw waar we kunnen eten als het regent. Toen ik daar naar binnen liep zag ik tot mijn verrassing een plaquette met een foto van Jubal Dordrecht. Het bleek dat Jubal hier vorig jaar gelogeerd heeft op hun Amerikatour. Dat vond ik wel een grappig toeval.
We repeteren bij Avon High School. Dit is een school met een legendarisch goede marching band (iets van drie keer nationaal kampioen in de afgelopen vier jaar) onder leiding van Matt Harloff, onze brassbaas. Dit is een kwartiertje van onze slaaplocatie verwijderd. Daar repeteerden we woensdag de hele dag tot een onweersbui ons dwong een half uurtje eerder te stoppen. Aan het eind zag ik ineens dat mijn familie weer op bezoek was. Gelukkig was ik niet helemaal blind en hadden ze er nog maar tien minuten gezeten zonder dat ik ze gezien had.
De repetitielocatie is niet heel bijzonder. Hij is wel een beetje bijzonder voor mij persoonlijk: het is de plaats waar ik Crown (bijna precies) twee jaar geleden voor het eerst gezien heb. Het gaf dan ook een raar gevoel deze totaal niet bijzondere school te herkennen en deze keer op het veld te staan in plaats van op de tribunes.
Die nacht schrok ik een aantal keren wakker van het onweer dat vlakbij was. Ik lag droog en veilig, maar wel praktisch buiten wat het een flitsend gebeuren maakte. De dag die volgde was eentje met een apart schema. Allereerst was er de regen die af en toe nog terug kwam. Daarnaast waren er problemen met de parkeerplaats, die we gebruiken om te wennen aan de markeringen die in het stadion aanwezig zijn: de ene helft was ondergelopen, de andere helft was schoongewassen van alle markeringen die we de vorige dag hadden aangebracht. Dan was er nog het stadionveld, maar dat moesten we zoals alle dagen na schooltijd delen met het footballteam.
Al met al deden we daarom een complete runtrough aan het eind van de ochtend, voor het eerst, ooit. Daarna speelden we de hele middag niet meer. Omdat ik spelen leuk vind speelde ik na de repetitie daarom nog wat deuntjes wat een gesprek met een aantal kinderen van de high school band uitlokte. Zij hadden binnen een half uurtje een repetitie en vertelden me wat over de band en hunzelf. Erg leuk, had nog niet eerder de kans gehad zo uitgebreid te praten met serieuze potentiële toekomstige leden.
's Avonds was het dan zo ver: misschien wel het belangrijkste optreden van het jaar, de quarterfinals, waarin we de toon zetten voor de rest van het seizoen, voor de twee optredens die nog resten. In verband met het weer was geregeld dat we onze warming-up binnen konden doen in een soort conventiecentrum. Nadeel was dat we redelijk vlakbij andere korpsen waren en dat het nogal een luidruchtige ruimte was. Voordeel was dat het nogal een luidruchtige ruimte was waardoor we ontzettend luid waren.
Daarna volgde natuurlijk het optreden. De eerste indruk was een beetje teleurstellend: het stadion leek bijna leeg. Dat kwam echter niet doordat er geen publiek was, maar doordat het zo'n gigantisch stadion was (capaciteit ongeveer 70000 mensen). Het optreden ging erg goed: uiteraard waren er kleine probleempjes, een tempowrijving tussen ons en het slagwerk hier een daar, maar over het algemeen erg goed. Vol spanning wachtten we dan ook op de uitslag. Helaas weer tweede, met 96,6 precies 0,95 onder de Blue Devils. Bijna niemand was verrast, bijna niemand maakt het eigenlijk meer uit. Als we de komende dagen nóg een stukje beter kunnen worden kan het eigenlijk niemand wat schelen als we “verliezen”. Het zou natuurlijk mooi zijn als het niet zo is maar als we met hetzelfde positieve gevoel zaterdag het stadion verlaten zijn we tevreden.
's Avonds hadden we het laatste TOC optreden in het stadion van de New York Giants. Dit stadion is in New Jersey, een paar kilometer van Manhattan vandaan. Ik zag dan ook voor het eerst iets wat ik al eerder in Amerika had gezien (in 2010), iets wat twee dagen later nog veel sterker terug zou komen. Het weer dreigde heel erg slecht te worden, waardoor we wat later begonnen met omkleden. Er was geen voedsel van de foodtruck, maar Kevin had geregeld dat zijn familie weer langskwam met een baritoneuphonium diner. Dat bestond ditmaal uit verse bagels, brownies, watermeloen en ijstaart. Na daarmee mijn maag te hebben gevuld besloot ik het stadion in te gaan om te kijken hoe het veld eruitzag en een plaatje te schieten van de skyline van New York.
Tegen de tijd dat ik de hoogste zitplaatsen bereikt had ik maar een paar seconden de tijd voordat er een mannetje kwam die meldde dat ik daar niet mocht komen. Er was nergens ook maar een vaag teken geweest dat ik er niet mocht komen, maar er is niet veel dat je kan doen tegen een mannetje. Dus ging ik maar weer naar beneden, ik had tenminste een foto.
Daarna begon het regenen en bliksemen, dus trokken we allemaal terug in de bus. Daar moesten we een hele tijd wachten, waarop ik uit verveling een boek stal van mijn buurman Josh. Het boek, ik denk in het Nederlands “Een Bekentenis”, van John Grisham was wel aardig. Het was mijn eerste boek dat ik aanbrak sinds april en ik was bang dat ik het niet op tijd uit zou krijgen. Gelukkig hadden we de volgende dag in de bus een paar uur overdag over waardoor ik het boek al met al woensdag al uit had.
De show ging uiteindelijk wel door. De hogere krachten hadden echter besloten geen jurering te laten plaatsvinden omdat sommige korpsen in verband met het weer een deel van de show niet deden of in ieder geval geen pitversterking gebruikten, wat de show wezenlijk anders maakt. Dit was aan de ene kant wel jammer omdat we nu niet wisten waar we stonden voordat we de laatste repetitiedagen in gingen. Aan de andere kant was het ook wel leuk om eindelijk eens echt en alleen voor het publiek te spelen.
De nacht daarop sliepen we voor het laatst (buiten) in Raub. 's Ochtends we vertrokken voor misschien wel onze eerste dagbusrit naar Philadelphia, een stad die ik al meerdere keren vanuit een vliegtuig had gezien maar nog nooit in het echt. Daar repeteerden we een hele dag in het stadion van Penn State University. Een erg mooi en groot stadion waar ook een aantal keren in de jaren zeventig een DCI championship is gehouden. Verder heb ik geen idee meer wat ik die dag heb gedaan, vooral hard gerepeteerd.
Na Philadelphia was de volgende repetitielocatie in Bloomington, Indiana. De reis daar naartoe is erg ver en was daarom in tweeën geknipt. We kwamen 's nachts aan bij een school ergens in het midden. Daar sliepen we tot het eind van de ochtend. Heerlijk en noodzakelijk. We konden bij deze school niet eens gebruik maken van een veld en waren veroordeeld tot een parkeerplaats en een minigrasveldje. Dat was niet zo'n probleem omdat we daar maar 2,5 uur repeteerden. We trokken vervolgens in de middag verder naar Indiana University (door iedereen IU genoemd). Dit was de eerste busrit die overdag plaatsvond. Dat lijkt een verspilling van tijd, maar we hadden daarop ook de eerste repetitie die 's nachts plaatsvond en daar gedeeltelijk voor compenseerde.
Het stadion in Bloomington is in 2008 gebruikt voor de finalsweek. Verder is dit stadion vroeger heel veel door Star of Indiana gebruikt voor repetities. Ook het 's nachts repeteren was een gewoonte van Star of Indiana. 's Nachts repeteren lijkt niet zo efficiënt, maar het paste beter in ons reisschema. Minstens zo belangrijk is de hypefactor. Het geeft een speciaal gevoel om samen 's nachts te repeteren.
De staff had dan ook bewust besloten om er een besloten repetitie van te maken. Doordat er geen publiek aanwezig was, was er nog meer een eenheidsgevoel dan er al was. Ook konden we daardoor het koddige plan uitvoeren om te repeteren in unitard, het ding dat we als onderste onderdeel van ons uniform dragen. Aan het eind was ik wel een beetje moe: we waren om 21:15 begonnen en repeteerden bijna non-stop tot 2:30. Maar het was net zo speciaal als de staff ons van tevoren voorgespiegeld had, dus het was het zeker waard.
We vervolgden onze woensdag met een busrit richting Indianapolis, op weg naar onze laatste slaaplocatie. Deze slaaplocatie is een kruising van een kampeerboerderij en een huisjespark. We zijn verdeeld over zo'n 8 houten hutten. De hutten hebben allemaal 12 stapelbedden, een badkamer met drie douches en overkapt en beestjesdicht buitendeel. Ik slaap met mijn matje in het buitendeel, droog en in de buitenlucht. Daarnaast is er een hoofdgebouw waar we kunnen eten als het regent. Toen ik daar naar binnen liep zag ik tot mijn verrassing een plaquette met een foto van Jubal Dordrecht. Het bleek dat Jubal hier vorig jaar gelogeerd heeft op hun Amerikatour. Dat vond ik wel een grappig toeval.
We repeteren bij Avon High School. Dit is een school met een legendarisch goede marching band (iets van drie keer nationaal kampioen in de afgelopen vier jaar) onder leiding van Matt Harloff, onze brassbaas. Dit is een kwartiertje van onze slaaplocatie verwijderd. Daar repeteerden we woensdag de hele dag tot een onweersbui ons dwong een half uurtje eerder te stoppen. Aan het eind zag ik ineens dat mijn familie weer op bezoek was. Gelukkig was ik niet helemaal blind en hadden ze er nog maar tien minuten gezeten zonder dat ik ze gezien had.
De repetitielocatie is niet heel bijzonder. Hij is wel een beetje bijzonder voor mij persoonlijk: het is de plaats waar ik Crown (bijna precies) twee jaar geleden voor het eerst gezien heb. Het gaf dan ook een raar gevoel deze totaal niet bijzondere school te herkennen en deze keer op het veld te staan in plaats van op de tribunes.
Die nacht schrok ik een aantal keren wakker van het onweer dat vlakbij was. Ik lag droog en veilig, maar wel praktisch buiten wat het een flitsend gebeuren maakte. De dag die volgde was eentje met een apart schema. Allereerst was er de regen die af en toe nog terug kwam. Daarnaast waren er problemen met de parkeerplaats, die we gebruiken om te wennen aan de markeringen die in het stadion aanwezig zijn: de ene helft was ondergelopen, de andere helft was schoongewassen van alle markeringen die we de vorige dag hadden aangebracht. Dan was er nog het stadionveld, maar dat moesten we zoals alle dagen na schooltijd delen met het footballteam.
Al met al deden we daarom een complete runtrough aan het eind van de ochtend, voor het eerst, ooit. Daarna speelden we de hele middag niet meer. Omdat ik spelen leuk vind speelde ik na de repetitie daarom nog wat deuntjes wat een gesprek met een aantal kinderen van de high school band uitlokte. Zij hadden binnen een half uurtje een repetitie en vertelden me wat over de band en hunzelf. Erg leuk, had nog niet eerder de kans gehad zo uitgebreid te praten met serieuze potentiële toekomstige leden.
's Avonds was het dan zo ver: misschien wel het belangrijkste optreden van het jaar, de quarterfinals, waarin we de toon zetten voor de rest van het seizoen, voor de twee optredens die nog resten. In verband met het weer was geregeld dat we onze warming-up binnen konden doen in een soort conventiecentrum. Nadeel was dat we redelijk vlakbij andere korpsen waren en dat het nogal een luidruchtige ruimte was. Voordeel was dat het nogal een luidruchtige ruimte was waardoor we ontzettend luid waren.
Daarna volgde natuurlijk het optreden. De eerste indruk was een beetje teleurstellend: het stadion leek bijna leeg. Dat kwam echter niet doordat er geen publiek was, maar doordat het zo'n gigantisch stadion was (capaciteit ongeveer 70000 mensen). Het optreden ging erg goed: uiteraard waren er kleine probleempjes, een tempowrijving tussen ons en het slagwerk hier een daar, maar over het algemeen erg goed. Vol spanning wachtten we dan ook op de uitslag. Helaas weer tweede, met 96,6 precies 0,95 onder de Blue Devils. Bijna niemand was verrast, bijna niemand maakt het eigenlijk meer uit. Als we de komende dagen nóg een stukje beter kunnen worden kan het eigenlijk niemand wat schelen als we “verliezen”. Het zou natuurlijk mooi zijn als het niet zo is maar als we met hetzelfde positieve gevoel zaterdag het stadion verlaten zijn we tevreden.
-
10 Augustus 2012 - 07:38
Niels:
Als je tweede wordt zijn we óók jaloers Jan!;) Zet m op!! -
10 Augustus 2012 - 08:10
Gerard V.:
Nou, idd. 96,6 scoren is 'best aardig' :) Keep the soul alive! (waar komt die nou opeens vandaan??).
Ik weet niet hoor, maar ik heb net zo'n 'Olympisch gevoel' bij jouw avontuur als die van onze sporters in London. Is dat raar? Maakt ook niet uit, ik vind het wel mooi eigenlijk.
Zet je beste been maar voor, afwisselend met je andere been dan.. :) -
10 Augustus 2012 - 09:40
Sietze:
Eerst quarterfinals lopen en an dan alweer een verslag schrijven, vet man. En goed gedaan, constant tweede, ook een kwaliteit. T is met BD net wat Cruijff zei over de Italianen: Italianen kunnen niet van je winnen, maar je kunt wel van ze verliezen.
Ik ben heel benieuwd.
Succes!
Sietze -
10 Augustus 2012 - 10:27
Martine:
Hey Jan,
Geniet nog maar lekker. Veel succes met je laatste optredens!!
Groetjes Martine -
10 Augustus 2012 - 11:21
Jakob:
Gewoon knalleeeeeee, dan maakt de rest geen zak uit! -
10 Augustus 2012 - 12:21
Bert:
Jan,
Als ik lees in het liveverslag op DCI.org : "I think that Carolina Crown's brass is the best I've ever heard" mag je hééééééééééééééééééééééééééél trots zijn dat je daar onderdeel van bent.
Zet hem op vanavond en morgen, doe alles wat je kunt om beter te zijn dan je al was, maar boven alles . . . . . GENIET!!!!!!
Héééél véééél succes!
-
10 Augustus 2012 - 16:18
Caroline En Je Moeder:
Het was fantastisch om te zien! Het publiek was laaiend enthousiast. We kijken er naar uit om jullie morgen in de finals te zien. -
11 Augustus 2012 - 13:07
Jorrit:
Succes vandaag! -
11 Augustus 2012 - 14:02
Matthijs:
Jan, nog één show!
Wat hebben jullie een supergoed seizoen gedraaid! Wat de klassering ook wordt, Crown is een absolute wereldtopper en jij zit er bij! Supervet!
Geniet van je Finalsperformance! -
11 Augustus 2012 - 14:29
Marrit:
97.45. Man, man, man. Wát een prestatie, wat een seizoen. Wat kun jij trots zijn, wat de klassering ook wordt!
Nog 1x alles eruit halen & GENIET. Van je show, van het publiek, van je Crown-maatjes, van Amerika, van alles!!!!!!!! :D
-
11 Augustus 2012 - 15:30
Jeroen En Erika:
Gisteravond hebben we op onze hotelkamer de liveblog van DCI gevolgd. Carolina Crown werd erg positief beoordeeld door de bloggers. Dat jullie weer iets dichter bij de Blue Devils zijn gekomen vinden we super knap. Heel veel succes vanavond. We zullen extra hard juichen. -
11 Augustus 2012 - 16:39
Gerard V:
Wow.. (toen was ik eventjes stil...heel eventjes maar).. WoW! 97,45 !!!
Die DCI dvd komt dit jaar zeker in huize Venema!!
Nog een laatste show!! Idd, GENIET! Vanavond VOLLE BAK!! Bij Crown standing O's! niet bij BD en dat zegt wel wat! Hier wordt nog lang over gesproken..(weet je nog toen en toen...Crown!)
Wie was daarbij? Jan! -
11 Augustus 2012 - 17:24
Jolanda:
Nog één show! En dan kan je terugkijken op een té gekke tijd bij Crown!!
Vanavond alles geven, maar bovenal genieten!!!
Niemand neemt je dit ooit nog af!
Go for it!! -
12 Augustus 2012 - 09:56
Marrit:
Gefeliciteerd Jan! Wat een punten, en BEST BRASS!!!!!!!! Je speelde gewoon bij de beste brass van DCI, wauw!! Geniet ervan, hopelijk zijn jullie er blij mee en zitten jullie niet teveel te balen van die &%$#@ Blue Devils ;) Fijne tijd nog daar en tot heel snel! -
12 Augustus 2012 - 11:39
Nico Kropman:
Hoi Jan, Ik begrijp uit de reactie van Marrit dat jullie geweldig hebben gespeeld! Grote klasse, gefeliciteerd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
