Take it easy and lean back
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
11 Mei 2012 | Verenigde Staten, Tuscaloosa
Nou ik heb eindelijk weer wat dingen beleefd dus hier is weer een verslag. Ik zal het weer kort proberen te houden maar ben bang dat dat niet helemaal gaat lukken. Eerst maar even iets anders waar Jakob mij op wees: het is inmiddels officieel bekend gemaakt wat onze show wordt dit jaar. Dus, voor wie het nog niet weet maar wel geïnteresseerd is: we vertellen een verhaal over hoe gewone mensen ongewone dingen kunnen doen, hoe mensen samen het onmogelijke kunnen doen. Hier is de uitgebreidere beschrijving met video: http://carolinacrown.org/web/index.php?option=com_content&view=article&id=566:common-good&catid=19:carolina-crown
De muziek waarop het programma gebaseerd wordt is hier (in twijfelachtige kwaliteit) te luisteren: http://www.youtube.com/watch?v=GYgeyp8i_XU
http://www.youtube.com/watch?v=th_s_VXrjiE
http://www.youtube.com/watch?v=cr6CnG5dmvM
Ik zie het wel zitten met dit programma, dit wordt een fantastisch jaar!
Voor wie het meest geïnteresseerd is in de pure informatie: begin ongeveer halverwege met het lezen van dit verslag.
Woensdagochtend heb ik hardgelopen naar de Wal-Mart omdat ik mijn blikje purol kwijt was. Ik moest namelijk toch nog hardlopen en de Wal-Mart was een handig doel. Uiteindelijk heb ik flink wat dingen gekocht: extra witte t-shirts en a-shirts, extra lange en korte sokken, nieuwe zonnebrand (in twee smaken), aftersunspul, nieuwe deodorant, spinnen (van die dingen om dingen mee vast te maken), duct-tape, een hoestdrank (die ik verplicht moet meenemen. Alle euph's leveren hoestdrank, alle trompetten pijnstillers enzovoorts), een drieringsmap, insteekhoesjes, hersluitbare plastic zakken, extra potloden en verband in twee smaken. Owja, en een soort labello.
's Avonds zijn we wederom naar de kerk geweest. De maaltijd was dit maal pizza (pepperoni en kaas) met sla. Zoals gebruikelijk op de woensdagavond volgde de jeugdgroep met overdenking. Het ging deze keer over hoe God grootse plannen had voor ons allemaal en hoe wij er achter kunnen komen wat onze missie is.
Donderdag ben ik op tijd opgestaan om doei te zeggen tegen iedereen en om rustig de tijd te nemen om alles in te pakken. Daardoor had ik van woensdag op donderdag niet zo'n lange nacht, wat meestal geen goed begin is van een lange dag. Het inpakken was veel werk: ik kreeg het bijna niet in de tas. Toen het eindelijk zo ver was, kwam de moeder van Connor een beetje aan de late kant thuis om mij weg te brengen waardoor ik maar net op tijd bij de bus kwam. Daarom stond ik achteraan en kon ik niet meer uit veel plekjes kiezen waardoor ik (voor 5 uur lang) terecht kwam op de halve stoel die over was naast een anderhalve persoon. Daarvoor moest ik echter eerst nog een keer weer het gebouw in omdat bij Greyhound Amerika je tassen een label moeten hebben (in tegenstelling tot in Canada). Voor mijn tweede tas moest ik ook nog eens 10 dollar extra betalen.
De reis zelf was op het gebrek aan ruimte na, wel redelijk. Behalve dat er halverwege de rit een kreun achteruit de bus kwam. Voor zover ik het begrepen heb kreeg iemand een soort epileptische toeval. Verder weet ik er niet zo veel van behalve dat we even langs de kant van de weg hebben stil gestaan en toen weer verder konden omdat de man zich weer goed voelde. Het laatste stukje van de reis voerde ons door de stad Atlanta: een hele grote stad waar we in file over 16 baans wegen reden.
In Atlanta had ik door de file maar weinig overstaptijd. Het was er daarnaast ontzettend druk en niemand van de aanwezigen leek mij te kunnen vertellen welke bus ik moest hebben. Behalve het ticket center, maar daar stond een rij van zo'n twintig minuten terwijl ik maar tien minuten had. Ik had nog een kwartier, dus ik gokte er maar op dat het wel goedkwam als ik bij de rij voor Birmingham ging staan (een stad waar we sowieso doorheen zouden komen). Ik moest inmiddels echt wat eten, dus kocht voor veel te veel geld slecht voedsel wat veel te veel tijd kostte om klaar te maken. Toen hoorde ik echter dat er een laatste boarding call was voor de bus naar ..., Tuscaloosa, .... Omdat mijn eten in een onhandig bakje zat en ik veel tassen bij me had, was ik genoodzaakt het grootste deel weg te gooien om bij mijn bus te kunnen komen.
De rest van de dag was wel redelijk: de volgende stop heb ik een subway broodje gehad, en behalve dat ik me nog een poosje zorgen heb gemaakt dat we misschien een uur vertraging hadden (maar we gewoon in een andere tijdzone bleken te zitten) kwam ik ongeschonden in Tuscaloosa aan. Daar stond Austin op me te wachten. Terwijl we naar zijn huis reden vertelde hij me de regels voor het bij hun logeren: in het huis geen drank, geen sigaretten en geen seks. Zolang ik me daaraan hield mocht ik doen en laten wat ik wou: de woorden "Take it easy", "Lean back" en dat soort termen kwamen regelmatig voorbij. Bij hem thuis heb ik nog even kennis gemaakt met de andere (volgens Austin zwaar conservatief christelijke) huisgenoten: moeder Jan en stiefvader Steve. De dag kon ik gelukkig heerlijk afsluiten door in een fatsoenlijk bed te kruipen (een verademing na de busrit).
Vanochtend stond ik om de fantastische tijd van 06:30 op. Austin had namelijk met zijn (echte) vader afgesproken voor een ontbijt. Zijn vader was namelijk op doorreis van Texas naar South Carolina alwaar hij een verbouwingsklus ofzo had. Nadat ik snel even een voorontbijt naar binnen had gewerkt en hoi had gezegd tegen de kleinzoon (Joey) van de stiefvader (die hier ook vrij vaak schijnt te zijn) vertrokken we naar een Waffle House. Aldaar ontmoette ik Austin's vader met zijn vriendin. Hele aardige mensen met veel leuke en ontroerende verhalen: dat lukt nou eenmaal veel beter als je mensen af en toe ziet dan als je bij ze in huis woont. De vader van Austin is echt het totaal tegenovergestelde van Austin zelf: hij is vrij druk, terwijl Austin een veel rustigere jongen is. De foto onderaan is van Austin's vader met zijn vriendin en Austin.
Na ons ontbijt (ik had iets met ei, toast en rösti) rustig te hebben opgegeten vertrokken Austin en ik naar de universiteit waar hij informatica studeert. Tuscaloosa is in de praktijk een universiteit met een stad eromheen: de University of Alabama heeft er een gigantische campus. Het meest opvallende is dat alles en iedereen gek van American Football is, dat is echt een groot ding hier. Ze hebben dan ook vorig jaar de competitie voor universiteiten gewonnen. Ter illustratie: er is bijvoorbeeld een stadion voor football wedstrijden van het universiteitsteam. En dat stadion heeft 102000 zitplaatsen. En is bij de meeste wedstrijden uitverkocht.
Daarna vertrokken we weer naar huis, waar we wat opgewarmde pizza voor lunch aten en de rest van de middag rustig doorbrachten. Ik heb nog een poos met stiefzoontje Joey gespeeld (trampolinespringen en basketballen) en de mensen laten zien hoe ons huis eruit ziet (op google streetview). Het is hier nogal een ingewikkelde familie die ik zelf ook nog niet helemaal snap. Een samenvatting: Austin (studeert informatica) is zoon van Jan (iets administratiefs bij de universiteit) en vader (waarvan ik de naam niet meer weet, heeft van allerlei baantjes). Die zijn gescheiden, waarna Jan een relatie kreeg met Steve (werkloos) en de vader een relatie kreeg met die mevrouw van de foto hieronder (begeleid kinderen met leeruitdagingen). Beide nieuwe relaties hebben geen kinderen. Steve heeft echter een zoon (vuilnisman) en dochter (student) uit eerdere relaties. Die zoon is weer getrouwd en heeft een zoon Joey (7 jaar, schoolgaand). Joey logeert hier nogal eens schijnt en komt hier vaak 's ochtends omdat zijn ouders allebei vroeg weg moeten.
Als diner kregen we een steak (perfect klaargemaakt, precies zoals ik Steve gevraagd had) met mais van de bbq, patat uit de oven (want dat is gezonder) en sla. Het was echt verrukkelijk. Na afloop hebben Austin en ik onafhankelijk van elkaar een uurtje of anderhalf getoeterd voordat we nog even naar buiten gingen (waar het inmiddels een heerlijke temperatuur was) om te rennen. Dat ging Austin niet zo goed af: zijn steak kwam weer half naar boven. Hij hield het binnen, maar het rennen ging daardoor uiteraard niet zo goed. Volgende keer beter. Sowieso moeten we relaxed blijven, dat vinden mensen hier nogal belangrijk. Vooral niet haasten, daar word je alleen maar warm van.
De muziek waarop het programma gebaseerd wordt is hier (in twijfelachtige kwaliteit) te luisteren: http://www.youtube.com/watch?v=GYgeyp8i_XU
http://www.youtube.com/watch?v=th_s_VXrjiE
http://www.youtube.com/watch?v=cr6CnG5dmvM
Ik zie het wel zitten met dit programma, dit wordt een fantastisch jaar!
Voor wie het meest geïnteresseerd is in de pure informatie: begin ongeveer halverwege met het lezen van dit verslag.
Woensdagochtend heb ik hardgelopen naar de Wal-Mart omdat ik mijn blikje purol kwijt was. Ik moest namelijk toch nog hardlopen en de Wal-Mart was een handig doel. Uiteindelijk heb ik flink wat dingen gekocht: extra witte t-shirts en a-shirts, extra lange en korte sokken, nieuwe zonnebrand (in twee smaken), aftersunspul, nieuwe deodorant, spinnen (van die dingen om dingen mee vast te maken), duct-tape, een hoestdrank (die ik verplicht moet meenemen. Alle euph's leveren hoestdrank, alle trompetten pijnstillers enzovoorts), een drieringsmap, insteekhoesjes, hersluitbare plastic zakken, extra potloden en verband in twee smaken. Owja, en een soort labello.
's Avonds zijn we wederom naar de kerk geweest. De maaltijd was dit maal pizza (pepperoni en kaas) met sla. Zoals gebruikelijk op de woensdagavond volgde de jeugdgroep met overdenking. Het ging deze keer over hoe God grootse plannen had voor ons allemaal en hoe wij er achter kunnen komen wat onze missie is.
Donderdag ben ik op tijd opgestaan om doei te zeggen tegen iedereen en om rustig de tijd te nemen om alles in te pakken. Daardoor had ik van woensdag op donderdag niet zo'n lange nacht, wat meestal geen goed begin is van een lange dag. Het inpakken was veel werk: ik kreeg het bijna niet in de tas. Toen het eindelijk zo ver was, kwam de moeder van Connor een beetje aan de late kant thuis om mij weg te brengen waardoor ik maar net op tijd bij de bus kwam. Daarom stond ik achteraan en kon ik niet meer uit veel plekjes kiezen waardoor ik (voor 5 uur lang) terecht kwam op de halve stoel die over was naast een anderhalve persoon. Daarvoor moest ik echter eerst nog een keer weer het gebouw in omdat bij Greyhound Amerika je tassen een label moeten hebben (in tegenstelling tot in Canada). Voor mijn tweede tas moest ik ook nog eens 10 dollar extra betalen.
De reis zelf was op het gebrek aan ruimte na, wel redelijk. Behalve dat er halverwege de rit een kreun achteruit de bus kwam. Voor zover ik het begrepen heb kreeg iemand een soort epileptische toeval. Verder weet ik er niet zo veel van behalve dat we even langs de kant van de weg hebben stil gestaan en toen weer verder konden omdat de man zich weer goed voelde. Het laatste stukje van de reis voerde ons door de stad Atlanta: een hele grote stad waar we in file over 16 baans wegen reden.
In Atlanta had ik door de file maar weinig overstaptijd. Het was er daarnaast ontzettend druk en niemand van de aanwezigen leek mij te kunnen vertellen welke bus ik moest hebben. Behalve het ticket center, maar daar stond een rij van zo'n twintig minuten terwijl ik maar tien minuten had. Ik had nog een kwartier, dus ik gokte er maar op dat het wel goedkwam als ik bij de rij voor Birmingham ging staan (een stad waar we sowieso doorheen zouden komen). Ik moest inmiddels echt wat eten, dus kocht voor veel te veel geld slecht voedsel wat veel te veel tijd kostte om klaar te maken. Toen hoorde ik echter dat er een laatste boarding call was voor de bus naar ..., Tuscaloosa, .... Omdat mijn eten in een onhandig bakje zat en ik veel tassen bij me had, was ik genoodzaakt het grootste deel weg te gooien om bij mijn bus te kunnen komen.
De rest van de dag was wel redelijk: de volgende stop heb ik een subway broodje gehad, en behalve dat ik me nog een poosje zorgen heb gemaakt dat we misschien een uur vertraging hadden (maar we gewoon in een andere tijdzone bleken te zitten) kwam ik ongeschonden in Tuscaloosa aan. Daar stond Austin op me te wachten. Terwijl we naar zijn huis reden vertelde hij me de regels voor het bij hun logeren: in het huis geen drank, geen sigaretten en geen seks. Zolang ik me daaraan hield mocht ik doen en laten wat ik wou: de woorden "Take it easy", "Lean back" en dat soort termen kwamen regelmatig voorbij. Bij hem thuis heb ik nog even kennis gemaakt met de andere (volgens Austin zwaar conservatief christelijke) huisgenoten: moeder Jan en stiefvader Steve. De dag kon ik gelukkig heerlijk afsluiten door in een fatsoenlijk bed te kruipen (een verademing na de busrit).
Vanochtend stond ik om de fantastische tijd van 06:30 op. Austin had namelijk met zijn (echte) vader afgesproken voor een ontbijt. Zijn vader was namelijk op doorreis van Texas naar South Carolina alwaar hij een verbouwingsklus ofzo had. Nadat ik snel even een voorontbijt naar binnen had gewerkt en hoi had gezegd tegen de kleinzoon (Joey) van de stiefvader (die hier ook vrij vaak schijnt te zijn) vertrokken we naar een Waffle House. Aldaar ontmoette ik Austin's vader met zijn vriendin. Hele aardige mensen met veel leuke en ontroerende verhalen: dat lukt nou eenmaal veel beter als je mensen af en toe ziet dan als je bij ze in huis woont. De vader van Austin is echt het totaal tegenovergestelde van Austin zelf: hij is vrij druk, terwijl Austin een veel rustigere jongen is. De foto onderaan is van Austin's vader met zijn vriendin en Austin.
Na ons ontbijt (ik had iets met ei, toast en rösti) rustig te hebben opgegeten vertrokken Austin en ik naar de universiteit waar hij informatica studeert. Tuscaloosa is in de praktijk een universiteit met een stad eromheen: de University of Alabama heeft er een gigantische campus. Het meest opvallende is dat alles en iedereen gek van American Football is, dat is echt een groot ding hier. Ze hebben dan ook vorig jaar de competitie voor universiteiten gewonnen. Ter illustratie: er is bijvoorbeeld een stadion voor football wedstrijden van het universiteitsteam. En dat stadion heeft 102000 zitplaatsen. En is bij de meeste wedstrijden uitverkocht.
Daarna vertrokken we weer naar huis, waar we wat opgewarmde pizza voor lunch aten en de rest van de middag rustig doorbrachten. Ik heb nog een poos met stiefzoontje Joey gespeeld (trampolinespringen en basketballen) en de mensen laten zien hoe ons huis eruit ziet (op google streetview). Het is hier nogal een ingewikkelde familie die ik zelf ook nog niet helemaal snap. Een samenvatting: Austin (studeert informatica) is zoon van Jan (iets administratiefs bij de universiteit) en vader (waarvan ik de naam niet meer weet, heeft van allerlei baantjes). Die zijn gescheiden, waarna Jan een relatie kreeg met Steve (werkloos) en de vader een relatie kreeg met die mevrouw van de foto hieronder (begeleid kinderen met leeruitdagingen). Beide nieuwe relaties hebben geen kinderen. Steve heeft echter een zoon (vuilnisman) en dochter (student) uit eerdere relaties. Die zoon is weer getrouwd en heeft een zoon Joey (7 jaar, schoolgaand). Joey logeert hier nogal eens schijnt en komt hier vaak 's ochtends omdat zijn ouders allebei vroeg weg moeten.
Als diner kregen we een steak (perfect klaargemaakt, precies zoals ik Steve gevraagd had) met mais van de bbq, patat uit de oven (want dat is gezonder) en sla. Het was echt verrukkelijk. Na afloop hebben Austin en ik onafhankelijk van elkaar een uurtje of anderhalf getoeterd voordat we nog even naar buiten gingen (waar het inmiddels een heerlijke temperatuur was) om te rennen. Dat ging Austin niet zo goed af: zijn steak kwam weer half naar boven. Hij hield het binnen, maar het rennen ging daardoor uiteraard niet zo goed. Volgende keer beter. Sowieso moeten we relaxed blijven, dat vinden mensen hier nogal belangrijk. Vooral niet haasten, daar word je alleen maar warm van.
-
12 Mei 2012 - 08:41
Douwe:
En....? heb je je daar een beetje aan de huisregels gehouden? ik heb die foto's gezien van de universiteit en die winkel van die american football club. dat je zo'n winkel nodig hebt voor een schoolteam! en waar heb je zo'n grasveld voor nodig?! zet er een paar strepen en cijfers op en je hebt het trainingsveld voor de club.
Nog veel plezier,
Douwe -
12 Mei 2012 - 09:01
Marrit:
Vet thema! Te gekke muziek zeg! Dat gaat wel goed komen. Kan niet wachten tot de eerste filmpjes er zijn haha, we houden het goed in de gaten! Volgende week move-in toch?
Je stond trouwens in de Drumcorps World! Of had je dat al wel gezien? ;)
Succes met de voorbereidingen!
Groetjes Marrit -
12 Mei 2012 - 10:04
Je Moeder:
Leest alweer goed. Niet te relaxed worden......
En Marrit, bedankt voor de tip! Wel heel apart en toevallig. -
12 Mei 2012 - 10:06
Je Moeder:
Oh ja, en de muziek klinkt prima. -
12 Mei 2012 - 13:17
Nico Kropman:
Hoi Jan, tjonge tjonge wat een reis. Ik denk dat ze daar niet zeuren over een vertraging van vijf minuten.
Neem hun raad aan Relax. (maar natuurlijk alleen als het kan) -
13 Mei 2012 - 07:15
Caroline:
Haha, heerlijk dat eerste filmpje! Krijg er nog meer zin van om jullie superhuman achievements te bekijken! (en dat is echt helemaal niks niet sarcastisch) -
13 Mei 2012 - 11:25
Jakob:
'Halve stoel naast anderhalve persoon'... prachtig verwoord - gelukkig neem je zelf niet zoveel ruimte in, zeker na al dat hardlopen neem je vast niet veel meer dan een halve stoel in, maar vervelend blijft het wel.
Wel grappig dat je net weer de damesafdeling van de merchandise op de foto zet - je hebt toch niet zoveel last van je uurtje jetlag dat je straks in een topje aan komt zetten ipv eenT-shirt :P
Succes met de laatste voorbereidingen. -
14 Mei 2012 - 17:06
Gerard Bandringa:
Die muziek is werkelijk FANTASTISCH. Aan de bak denk ik zo. Maar wat een TOP prestatie dat je daar bij kunt zijn. TOP en heel veel plezier Jan. Ik blijf je verslagen graag lezen. -
19 Mei 2012 - 16:10
Jorrit:
He Jan!
Ik zie wel weer dat je super veel meemaakt. Een 16 baansweg, een stadion voor een universiteitsteam met meer dan 100.000 plaatsen, da's nie niks! En dat vele, langdurige reizen ben je onderhand wel gewend denk ik. Cool filmpje trouwens!
Jorrit
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
