Op weg naar Minneapolis
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
12 Juli 2012 | Verenigde Staten, Prairie du Chien
Na lang wachten op de guard en percussion bussen vertrokken we voor een redelijk korte rit naar Boston. We kwamen daar zo rond vier uur aan wat ons in totaal vijf uur vrije tijd gaf tot we om negen uur vertrokken naar ons volgende slaapadres wat ons een lekker lange nacht slaap gaf.
Boston is een leuke stad om in rond te lopen. Om een idee te geven: het is minder groots en meer historisch dan New York, maar vergeleken met een willekeurige grote Europese stad is het veel grootser en minder historisch. Wat Boston aan historie heeft, heeft bijna allemaal te maken met het begin van de VS als onafhankelijke eenheid: de oorlog met de Britten werd gedeeltelijk hier uitgevochten.
We hebben dan ook een groot deel van de dag doorgebracht met rondwandelen door de stad. Dat lijkt misschien oninteressant, maar het was voor mij grotendeels nieuw (en daarmee best leuk om te zien) en voor de Amerikanen een deel van hun oorsprong. Verder hebben we nog de baai bewonderd (Boston is een havenstad) en hier en daar dingen gegeten. Dit keer hadden we gelukkig mooi weer wat het een stuk aangenamer maakte dan de dag in Disneyland.
Onderweg naar de volgende repetitielocatie in Burlington (voorafgaand in de show in Quincy) hadden we een Wal-Mart run. Die had ik hard nodig: ik begon inmiddels aardig door mijn bruikbare sokken en witte shirts heen te raken. Ook had ik inmiddels mijn horlogebandje gesloopt. Daarom heb ik een nieuw horloge gekocht, zodat ik mijn belangrijke functie als gozer die de tijd weet kan blijven vervullen. Nou ja, nieuw, precies hetzelfde model als ik al had. Daarnaast heb ik verder nog een douchemat aangeschaft, zo'n antislip ding dat zacht aan de bovenkant is. Een fantastische aanvulling aan mijn beddegoed in de bus.
Hierna hadden we een hele gewone dag, behalve dat ik een bekende op bezoek had: tante Erna, de zus van mijn moeder, die in Canada woont. Zij gaat elk jaar op motorvakantie met een groep vrienden maar kon dit jaar niet mee. Daarnaast woont ze in Toronto wat op reisafstand is van waar wij waren (zo'n 800 km). Al die dingen gecombineerd maakten dat ze mij op kwam zoeken op de motor, samen met een kennis die wel wou zien wat dit muziekgedoe inhield.
Het was ontzettend leuk om haar weer te zien: ik zie haar uiteraard niet zo heel vaak. Ook was het super dat ik weer iemand had om voor te spelen, net zoals in Florida: het speelt anders als er een bekende in het publiek zit. Ook had ze cadeautjes meegebracht: koude energiedrank voor mij en stroopwafels voor mijn sectiegenoten. Een perfecte keus want het blijkt dat Amerikanen dol zijn op stroofwafels, iets wat ik eerder al had ontdekt toen ik stroopwafels aan mijn gastgezinnen gaf.
De repetitielocatie was ook redelijk interessant: het leek nogal een pauperlocatie met verlepte velden. Verstopt in de bossen, bereikbaar via een paadje, was echter een prachtig nieuw kunstgrasstadion waar we bijna de hele dag in rond konden rennen.
De show 's avonds ging niet zo goed. Dat gebeurd zo af en toe denk ik dan maar. Deze keer was het het tempo: er waren veel dingen ongelijk en de show duurde twintig seconden langer dan normaal (wat een groot verschil schijnt te zijn). We kregen dan ook flink op onze kop van de staff maar ook dat is af en toe wel goed.
De volgende dag werkte dit nogal door in de repetities: we werden nogal aangepakt. Dat harde repeteren leverde gelukkig wel wat op: het optreden 's avonds ging een stuk beter. De contest ging echter niet helemaal als gepland: een gigantische onweerbui trok over op het moment dat wij er aankwamen. De show werd dan ook een aantal uren opgeschoven. We waren allang blij dat het in ieder geval doorging: het is waardeloos als je je helemaal oppompt en omkleed en klaarmaakt voor een show en het vervolgens niet doorgaat. Na de show was er een leuke beloning: we waren in New Jersey wat het de thuisshow van Kevin (de baritonsectieleider) maakte. Zijn familie en vrienden hadden voor ons een banket geregeld: we kregen vers brood met pulled pork, verse watermeloen, brownies en koude flesjes Gatorade.
Zondag waren we in Pennnsylvania en net als de vorige keer was het weer fantastisch (in de praktijk betekent dat dat het niet te heet was). Wederom was de repetitielocatie interessant: één van de velden was op een steile helling/heuvel, maar was één van de meest vlakke velden dat ik ooit gezien heb. Op weg ernaartoe, op de helling, was ook een apart tafereel: een gigantisch zonnepaneeelveld met bordjes “Danger: high voltage” met daarin een vijftal Alpaca's, ik neem aan om het gras kort te houden. Zie de foto, als het lukt die te uploaden.
De volgende twee dagen brachten we door in dezelfde high school in Centerville, Ohio. Hier was aan het eind van de eerste dag ook een optreden. Al met al gaf dat een relaxte sfeer: al die tijd geen zorgen maken over inpakken, uitpakken en in de bus slapen. De eerste dag hadden we een clinicdag: we hebben een groot deel van de dag doorgebracht met bando's, zowel visueel als brass blok. 's Avonds, na het optreden, kwam één van de trompetten naar me toe en vroeg me of ik uit Nederland kwam. Een beetje een vreemde vraag, aangezien ik dacht dat iedereen dat nou wel wist. Hij vroeg het echter omdat hij met een Nederlander aan de praat was gekomen: één van de Madison Scouts, Martijn Verstelle. Het was erg leuk om even met Martijn te kunnen praten over DCI en onze levens daarvoor en daarna (hoe we hier terecht waren gekomen en hoe we hier weer vandaan zouden komen).
De tweede dag in Centerville hadden we een volledige rehearsal day: geen optredens, alleen repetities. Die dag hebben we dan ook weer veel gedaan. Niet allemaal nuttige dingen: een deel van de nieuwgeleerde dingen is ook gelijk weer geschrapt. Toch geeft zo'n dag wel enige voldoening.
Daarop vertrokken we naar Monroe, Michigan. Mason, die de steigercrew leidt, voelde zich niet goed. Al met al kwam het er op neer dat we met twee personen de steiger neerhaalden. Dat dat het meest interessante is wat over deze dag te vertellen is zegt denk ik wel genoeg. Dat geeft mij echter de tijd om even een ander nieuwtje te vertellen: ik heb een scholarship/beurs toegewezen gekregen van DutchInDCI, de stichting waar ik een aantal blogs geleden over verteld heb. Mensen die op mij gestemd hebben: harstikke bedankt. Stichting DutchInDCI: ook harstikke bedankt. Dit helpt zeker om deze ervaring enigszins betaalbaar te houden.
Toen volgde een lange busrit naar de volgende locatie: we kwamen pas om 6 uur 's nachts aan in Prairie du Chien, Wisconsin. Hier hebben we nu een repetitiedag. Vanochtend hebben we alle tijd besteed aan het eerste stuk van onze show waarin we rondrennen en luid spelen. Vanmiddag doen we denk ik precies hetzelfde.
Dat was het wel weer voor deze keer. Nogmaals heel hartelijk bedankt naar DutchInDCI voor mijn scholarship en jullie horen waarschijnlijk over een week wel weer van me, als we de eerste échte grote wedstrijd gehad hebben: Minneapolis, komende zaterdag. Dat is de show waar door de staff nu al een paar weken over gepraat wordt: daar komt iedereen, daar werken we nu naar toe.
Boston is een leuke stad om in rond te lopen. Om een idee te geven: het is minder groots en meer historisch dan New York, maar vergeleken met een willekeurige grote Europese stad is het veel grootser en minder historisch. Wat Boston aan historie heeft, heeft bijna allemaal te maken met het begin van de VS als onafhankelijke eenheid: de oorlog met de Britten werd gedeeltelijk hier uitgevochten.
We hebben dan ook een groot deel van de dag doorgebracht met rondwandelen door de stad. Dat lijkt misschien oninteressant, maar het was voor mij grotendeels nieuw (en daarmee best leuk om te zien) en voor de Amerikanen een deel van hun oorsprong. Verder hebben we nog de baai bewonderd (Boston is een havenstad) en hier en daar dingen gegeten. Dit keer hadden we gelukkig mooi weer wat het een stuk aangenamer maakte dan de dag in Disneyland.
Onderweg naar de volgende repetitielocatie in Burlington (voorafgaand in de show in Quincy) hadden we een Wal-Mart run. Die had ik hard nodig: ik begon inmiddels aardig door mijn bruikbare sokken en witte shirts heen te raken. Ook had ik inmiddels mijn horlogebandje gesloopt. Daarom heb ik een nieuw horloge gekocht, zodat ik mijn belangrijke functie als gozer die de tijd weet kan blijven vervullen. Nou ja, nieuw, precies hetzelfde model als ik al had. Daarnaast heb ik verder nog een douchemat aangeschaft, zo'n antislip ding dat zacht aan de bovenkant is. Een fantastische aanvulling aan mijn beddegoed in de bus.
Hierna hadden we een hele gewone dag, behalve dat ik een bekende op bezoek had: tante Erna, de zus van mijn moeder, die in Canada woont. Zij gaat elk jaar op motorvakantie met een groep vrienden maar kon dit jaar niet mee. Daarnaast woont ze in Toronto wat op reisafstand is van waar wij waren (zo'n 800 km). Al die dingen gecombineerd maakten dat ze mij op kwam zoeken op de motor, samen met een kennis die wel wou zien wat dit muziekgedoe inhield.
Het was ontzettend leuk om haar weer te zien: ik zie haar uiteraard niet zo heel vaak. Ook was het super dat ik weer iemand had om voor te spelen, net zoals in Florida: het speelt anders als er een bekende in het publiek zit. Ook had ze cadeautjes meegebracht: koude energiedrank voor mij en stroopwafels voor mijn sectiegenoten. Een perfecte keus want het blijkt dat Amerikanen dol zijn op stroofwafels, iets wat ik eerder al had ontdekt toen ik stroopwafels aan mijn gastgezinnen gaf.
De repetitielocatie was ook redelijk interessant: het leek nogal een pauperlocatie met verlepte velden. Verstopt in de bossen, bereikbaar via een paadje, was echter een prachtig nieuw kunstgrasstadion waar we bijna de hele dag in rond konden rennen.
De show 's avonds ging niet zo goed. Dat gebeurd zo af en toe denk ik dan maar. Deze keer was het het tempo: er waren veel dingen ongelijk en de show duurde twintig seconden langer dan normaal (wat een groot verschil schijnt te zijn). We kregen dan ook flink op onze kop van de staff maar ook dat is af en toe wel goed.
De volgende dag werkte dit nogal door in de repetities: we werden nogal aangepakt. Dat harde repeteren leverde gelukkig wel wat op: het optreden 's avonds ging een stuk beter. De contest ging echter niet helemaal als gepland: een gigantische onweerbui trok over op het moment dat wij er aankwamen. De show werd dan ook een aantal uren opgeschoven. We waren allang blij dat het in ieder geval doorging: het is waardeloos als je je helemaal oppompt en omkleed en klaarmaakt voor een show en het vervolgens niet doorgaat. Na de show was er een leuke beloning: we waren in New Jersey wat het de thuisshow van Kevin (de baritonsectieleider) maakte. Zijn familie en vrienden hadden voor ons een banket geregeld: we kregen vers brood met pulled pork, verse watermeloen, brownies en koude flesjes Gatorade.
Zondag waren we in Pennnsylvania en net als de vorige keer was het weer fantastisch (in de praktijk betekent dat dat het niet te heet was). Wederom was de repetitielocatie interessant: één van de velden was op een steile helling/heuvel, maar was één van de meest vlakke velden dat ik ooit gezien heb. Op weg ernaartoe, op de helling, was ook een apart tafereel: een gigantisch zonnepaneeelveld met bordjes “Danger: high voltage” met daarin een vijftal Alpaca's, ik neem aan om het gras kort te houden. Zie de foto, als het lukt die te uploaden.
De volgende twee dagen brachten we door in dezelfde high school in Centerville, Ohio. Hier was aan het eind van de eerste dag ook een optreden. Al met al gaf dat een relaxte sfeer: al die tijd geen zorgen maken over inpakken, uitpakken en in de bus slapen. De eerste dag hadden we een clinicdag: we hebben een groot deel van de dag doorgebracht met bando's, zowel visueel als brass blok. 's Avonds, na het optreden, kwam één van de trompetten naar me toe en vroeg me of ik uit Nederland kwam. Een beetje een vreemde vraag, aangezien ik dacht dat iedereen dat nou wel wist. Hij vroeg het echter omdat hij met een Nederlander aan de praat was gekomen: één van de Madison Scouts, Martijn Verstelle. Het was erg leuk om even met Martijn te kunnen praten over DCI en onze levens daarvoor en daarna (hoe we hier terecht waren gekomen en hoe we hier weer vandaan zouden komen).
De tweede dag in Centerville hadden we een volledige rehearsal day: geen optredens, alleen repetities. Die dag hebben we dan ook weer veel gedaan. Niet allemaal nuttige dingen: een deel van de nieuwgeleerde dingen is ook gelijk weer geschrapt. Toch geeft zo'n dag wel enige voldoening.
Daarop vertrokken we naar Monroe, Michigan. Mason, die de steigercrew leidt, voelde zich niet goed. Al met al kwam het er op neer dat we met twee personen de steiger neerhaalden. Dat dat het meest interessante is wat over deze dag te vertellen is zegt denk ik wel genoeg. Dat geeft mij echter de tijd om even een ander nieuwtje te vertellen: ik heb een scholarship/beurs toegewezen gekregen van DutchInDCI, de stichting waar ik een aantal blogs geleden over verteld heb. Mensen die op mij gestemd hebben: harstikke bedankt. Stichting DutchInDCI: ook harstikke bedankt. Dit helpt zeker om deze ervaring enigszins betaalbaar te houden.
Toen volgde een lange busrit naar de volgende locatie: we kwamen pas om 6 uur 's nachts aan in Prairie du Chien, Wisconsin. Hier hebben we nu een repetitiedag. Vanochtend hebben we alle tijd besteed aan het eerste stuk van onze show waarin we rondrennen en luid spelen. Vanmiddag doen we denk ik precies hetzelfde.
Dat was het wel weer voor deze keer. Nogmaals heel hartelijk bedankt naar DutchInDCI voor mijn scholarship en jullie horen waarschijnlijk over een week wel weer van me, als we de eerste échte grote wedstrijd gehad hebben: Minneapolis, komende zaterdag. Dat is de show waar door de staff nu al een paar weken over gepraat wordt: daar komt iedereen, daar werken we nu naar toe.
-
12 Juli 2012 - 19:56
Geert-Martijn:
Tja, die stroopwafels. Overal waar je ook komt in de wereld zijn de mensen er dol op! Voor drop haalt men over het algemeen hun neus op. In Frankrijk kwamen we op een markt een Nederlander tegen die o.a. vers gebakken stroopwafels verkocht....HEERLIJK!! Nog gefeliciteerd met jouw scholarship! Heel goed! -
12 Juli 2012 - 20:56
Jakob:
Wat een mooi verhaal weer van je! Wat een geweldig initiatief ook van Kevins familie en vrienden. Was dat banket nou voor jullie sectie, of zelfs voor het hele korps?
Knap ook dat je wel bij houdt in welke steden en dorpjes je allemaal komt. Dat je daar geestelijk aan toe komt, betekent volgens mij dat je al helemaal 'in the zone'. Fijn! Daar moest je waarschijnlijk meer aan wennen dan de puur muzikale kant van het hele gebeuren. Succes met de voorbereiden voor komende weekend! -
12 Juli 2012 - 20:59
Je Moeder.:
Tante Erna heeft ons uitgebreid verslag gedaan, dus we weten nu weer "alles".
De alpaca's staan ook op het facebook fotoalbum van Carolina Crown.
Succes in Minneapolis (en niet alleen daar natuurlijk)! -
12 Juli 2012 - 23:02
Lydia:
Wat super dat je een beurs hebt gekregen! & heel veel succes bij de grote wedstrijd :) Je blogs zijn nog steeds erg leuk om te lezen :D -
13 Juli 2012 - 07:28
Erika:
Het was weer een leuk verhaal om te lezen. Ik zal in mijn bagage ruimte over laten voor stroopwafels. Met je oranje petje ben je goed herkenbaar op de foto's, maar als we hier thuis een filmpje op youtube bekijken, ben je soms lastig te herkennen. -
13 Juli 2012 - 10:00
Nico Kropman:
Hoi Jan, leuk verslag. Ik had verwacht dat de Alpaca's de ruggen wel bruin zouden hebben. Maar zo danger is het voltage schijnbaar niet.
Veel succes zaterdag in Minneapolis -
13 Juli 2012 - 15:21
Jenne:
Weer een top verhaal Jan, keep up the good work.
Groet,
Jenne -
13 Juli 2012 - 20:57
Martine:
Hey Jan,
Eindelijk even een reactie schrijven. Ik volg al je verslagen hoor! Super leuk om te lezen wat je allemaal doet. ( stiekem ook wel heel trots op je)
Groetjes Martine -
15 Juli 2012 - 12:54
Jorrit:
He Jan, wat een leuk verhaal weer. Wel een heel coole foto bij die zonnepanelen zeg! Dat YouTube filmpje van Frank heb ik trouwens met bewondering bekeken en ik denk je gevonden te hebben :P -
15 Juli 2012 - 15:38
Gerdineke:
Hoi Jan!
Leuk om je verhalen weer te lezen! Leest lekker door! Volgens mij heb ik je ook gezien op het filmpje... Ziet er goed uit! Toch wel enorm tof om zoiets mee te maken! Geniet ervan en veel succes!! -
15 Juli 2012 - 16:05
Gerard V.:
Stroopwafels, ja bekend. Die lui van RhythmX die kwamen lesgeven bij EuropeanX waren er ook dol op! Haha, grappig dat dat een 'doorsnee wannahave' is!
Weer een leuk verslag om te lezen! Ik vind het knap dat je dit allemaal bij houdt. En dan de show: de drill in combinatie met die geweldige muziek... adembenemend! Doet me denken aan Star of Indiana van vroeger... Heel gaaf!
Nu begint het pas echt leuk te worden met al die grote contesten! Go Jan! -
21 Juli 2012 - 11:42
Janni En Thomas:
Hoi Jan,
Gefeliciteerd met je twintigste verjaardag. Heb je nog tijd om het te vieren? Zoals we lezen heb je het erg druk. Een leuke foto samen met Erna.
Veel plezier met de familie en Carolien als ze komen volgende week.
Groetjes Janni -
22 Juli 2012 - 08:54
Fam. Huijser Leeuwar:
Hoi Jan,
Allereerst gefeliciteerd met je 20e verjaardag, we hopen dat je een leuke dag hebt. Ver van huis maar middels jouw blogs toch dichtbij. Man, wat een belevenissen heb jij. Regelmatig lezen we je verhalen, soms alles maar vaak ook wat "diagonaal". Op het filmpje hebben we je nog niet echt gevonden, daar moeten we echt even de tijd voor nemen. Dat je dat kunt onthouden, al die bewegingen en pasjes!
Vandaag gaan wij ook even aan het gebak: Dorien is 17 geworden.
Hartelijke groet uit Leeuwarden.
Arij, Grietje, Ellen en Johan, Dorien en Thomas.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
