Dirty South

En toen was het tijd voor de laatste vrije dag, op mijn verjaardag, zondag 22 juli. De laatste vrije dag en daarmee begint het besef te komen dat het allemaal alweer bijna voorbij is. Drie weken nog na die zondag, en dat lijkt best veel maar is niet zo veel als je bedenkt dat ik al drie maanden van huis ben.
Natuurlijk was een vrije dag te mooi om waar te zijn. We zijn er al aan gewend dat we onze was op de vrije dag moeten doen maar deze keer moesten we ook nog een clinic geven voordat we onze welverdiende rust kregen. De schuld voor de clinic konden we afschuiven op Bob Crestey, één van de baritontechs. Hij is banddirigent op een highschool in Cedar High, Texas. In die functie gaf hij een clinic over blaasbasics en omdat wij bij Crown dezelfde technieken gebruiken en toevallig die dag vrij hadden vond hij het een goed idee ons en de high school band te mixen. De clinic was voor highschool bando's en banddirigenten en dat waren er nogal wat: een stuk of duizend.
Het was nog best aardig om te doen ook, behalve dus dat het een deel van onze vrije dag kostte. Aan het eind speelden we Fanfare, voor het eerst in een concertzaal. Dat is vast wel ergens op Youtube, zal proberen een opname te vinden als ik internet heb en er aan denk.
Ik wou niets verspillen van de rest van mijn dag dus besloot ik met een groep blazers te doen wat je schijnt te moeten doen als je in San Antonio bent: in het winkelcentrum naar de bios gaan. Ik had er ook voor kunnen kiezen de Alamo te bekijken, overblijfselen van een fort waar een kleine groep Amerikanen vrij lang stand hield tegen de Spanjaarden. Justin vertelde mij echter dat het niet heel interessant was. Daarnaast kon ik geen mensen vinden die er heen wilden en, zoals ik al zei, wou ik niet mijn paar vrije uren verspillen. Gelukkig kon Justin van tevoren met zijn telefoon kaartjes reserveren, want toen we daar aankwamen was de voorstelling waar wij heen wilden en konden al uitverkocht: 4:45, The Dark Knight Rises Again. Een lange film (en gek genoeg zonder pauze) en zeker de paar dollar waard. Het was gewoon heerlijk een paar uur nergens anders aan te hoeven denken.
Na de film was er nog tijd om uitgebreid te dineren. Dat hebben we gedaan bij een typisch Amerikaanse tent, Foodruckers. Daar heb ik een heerlijke medium-well burger gegeten. Bij Foodruckers bestel je aan de balie en kun je je voedsel ophalen zodra je naam wordt omgeroepen. Toen ik had uitgevogeld dat het zo werkte uit het gemompel van een dame achter de balie vroeg diezelfde dame mijn naam. Ik was natuurlijk stom genoeg om “Bakker” te zeggen. Daarop kreeg ik natuurlijk een “Whaaat?” terug. Toen realiseerde ik me dat ik mezelf een hoop tijd kon besparen dus zei ik “Nevermind, I'm called peanut butter”.
De bus bracht ons vervolgens naar Lafayette, Louisiana. Het beloofde een behoorlijk vervelende dag te worden: Louisiana is ongeveer het meest vochtige en warme weer in de States en we kwamen er 's ochtends na het stretchen achter dat er niet één veld beschikbaar was met minder dan 20 vuurmierenhopen. Daarnaast waren alle velden drassig en moerassig. Gelukkig was de staff wijs genoeg om ervanaf te zien hier drill op te oefenen. De ochtend hebben we toen besteed aan de dans in de pitsolo en Fanfare, op een droge tennisbaan. Toen het ook nog eens begon te regenen hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om de juryformulieren te bespreken. Dit stond al vrij lang in de planning omdat de jurering dit jaar enigszins veranderd is.
's Middags hebben we voor het eerst samen een opname van de show gekeken. Erg leerzaam om een keer te zien wat allemaal wel en niet zichtbaar is van boven. Een paar uurtjes toeteren ronden de dag af. 's Avonds vreesden we dat het allemaal niet zo goed zou gaan omdat we al twee dagen niet meer gemarcheerd hadden. Dat viel gelukkig mee en dat zagen we ook terug in de scores: het verschil met de Blue Devils bleef gelijk.
Daarop vertrokken we naar Mississipi, nog zo'n drassig vochtige staat. Hier brachten we de dag en show door in hetzelfde stadion in Ocean Springs. En Ocean hield hier in dat we een mijl van de Golf van Mexico vandaan waren. Helaas hadden we geen tijd om er even heen te lopen. Ironisch genoeg was er wel tijd om van de school naar het stadion te lopen wat een grotere afstand was. Deze dag maakten we de gemiste repetitietijd een beetje goed door de hele dag hard te repeteren. Helaas ging de show die avond niet zo goed. Althans, dat is wat de staff zei. Misschien om ons extra te motiveren voor de daaropvolgende twee repetitiedagen.
Motivatie hadden we wel nodig, die twee dagen. We verbleven in Guntersville, Alabama en daar was het zoals gebruikelijk onmeunig warm en vochtig. Het wordt misschien een beetje eentonig, maar dat is nou eenmaal het geval als je in “the Dirty South” bent: Mississipi, Alabama, Louisiana en nog een paar staten. De omgeving in Guntersville was echter wel mooi: de repetitielocatie lag vlakbij een meer. Aan de waterkant hadden we 's ochtends dan ook onze stretchblokken. Helaas geen foto's, want bij het stretchen had ik niet mijn camera mee, maar het was echt heel mooi.
Het was voor het eerst sinds we Dublin, Ohio verlaten hadden (eind mei) dat we twee dagen achter elkaar geen optreden hadden dus dat was sowieso al even wennen. Daarnaast was ik flink aan de medicijnen om eindelijk écht van mijn verkoudheid af te raken. Mijn hoesten was al een week aan de gang en begon inmiddels ook pijntjes elders te veroorzaken. Niets ernstigs, maar wel vervelend. Dit alles, samen met de intensiteit van de repetities, maakten dit de twee zwaarste dagen tot nu toe. Gelukkig was het niet voor niets: we zijn echt beter geworden.
Daarnaast waren er ook lichtpuntjes: zo was er PJ. Dit was een Jack Russel die beide dagen bij onze repetities rondhing en enthousiast rondjes rende. Een fantastische hond, die ook nog eens slim genoeg was om niet het veld op te rennen maar rond te hangen bij de metronoompersoon of de staff. Helaas heb ik ook van hem geen foto kunnen maken: hij was steeds op het andere veld als ik mijn camera klaar had. De naam was officieel een afkorting van Peanutbutter Jelly (pindakaas met jam, iets wat mensen hier graag op hun brood smeren) maar stond stiekem voor iets grofs dat ik hier niet zal herhalen.
Dat de omgeving mooi was betekende helaas niet dat alles perfect was: alleen de douches bij de dames werkten. Wij waren daarom veroordeeld tot een foodtruckdouche, wat neerkomt op een tuinslang. In dit geval was dat helemaal geen straf omdat het water warmer was dan veel gewone douches die we tot nu toe zijn tegen gekomen. Daarnaast kon je voor verkoelend water terecht in het meer.
De reis naar Alabama verliep niet heel soepeltjes: onderweg kreeg de guardbus pech. Voor het geval ik dat nog nooit heb verteld, we zijn met een hele karavaan: brassbus, perc(ussion)bus, guardbus, staffbus, the Beast (een soort megacamper waar de vrijwilligers in slapen), uniformtrailer, gewone trailer (waar de podiums van de drum majors op vervoerd worden), foodtruck, equipmenttruck (met alle instrumenten), twee busjes die gebruikt worden om mensen naar dokters, vliegvelden etc. te vervoeren, de camper van de familie Smith en nog wat auto's en campers van mensen die tijdelijk bij ons zijn. We reizen met al die voertuigen in één karavaan, waardoor het kapotgaan van de guardbus betekende dat we allemaal moesten wachten. Op een gegeven moment werd dat echter te gek en gingen wij verder. Er kwam uiteindelijk een vervangende bus voor de guard maar dat duurde nog een paar uur.
Na Alabama was Tennessee een welkome afwisseling. Tennessee is ook in het vieze zuiden, maar doordat we de hele dag bewolking hadden was het een stuk minder vies. De show 's avonds was een TOC show waardoor we weer vroeg vertrokken (voor de kleine groepjes die voor de contest moesten optreden) en dus een korte dag hadden.
Mijn ducktape kwam deze dag weer goed van pas: mijn dotboek (waar in staat waar ik wanneer moet zijn in de show) begint uit elkaar te vallen. Hopelijk kan de tape het nog twee weken bij elkaar houden. Daarnaast begonnen een paar naden in mijn slaapzak los te raken en ook hier kwam ducktape van pas.
Verder heb ik deze dag (hopelijk voor het laatst' mijn haar laten knippen. Ik kreeg in Ocean Springs namelijk te horen dat ik, voor shows, gel in mijn haar moest doen of mijn haar moest laten knippen. Dat laatste is een stuk handiger als je geen gel hebt en er zijn zat mensen met tondeuses, dus vandaar dat ik nu met gecentimeterd haar zit te typen.
We hebben een kwartiertje vrij voordat we moeten omkleden voor de show dus vandaar dat ik dit verslag even kan uploaden. Hopelijk gaat alles nog steeds zijn gangetje in Nederland (en Canada). Tot snel (nog maar iets meer dan twee weken en dan is dit avontuur afgelopen).