Van Muncie naar Boston
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
05 Juli 2012 | Verenigde Staten, Boston
Na het vorige verslag waren de avonturen in Muncie, Indiana nog niet afgelopen. 's Middags begonnen we met een 'gewone' brass repetitie. Daarna hadden we weer een repetitie met de bando's (high school band jeugd). Wat ik vorige keer nog niet vermeld had was dat het donderdag en vrijdag ontzettend warm was. Maximum donderdag was 104 graden Fahrenheit (=40 graden Celsius). Vrijdag was het bijna net zo erg tot halverwege de bandorepetitie. Toen zagen we wat donkere wolken. Een paar minuten later werd het ineens heel erg donker en begon het hard te waaien. Het zware weer dat er aankwam was dermate ernstig dat er een tornado-alarm werd uitgevaardigd. We werden dan ook naar binnen gestuurd. Onder het stadion wachtten we tot het weer overtrok. Ze lieten ons niet naar buiten, dus ik heb geen vette foto's van het weer. Wel van de barbaarse omstandigheden waarin wij onze wachturen moesten doorbrengen en de diepe treurnis vanwege het niet doorgaan van de repetitie.
Het duurde zo'n 2 uur voor we weer naar buiten konden. Voordeel van al dat gedonder en gebliksem was dat het flink afgekoeld was. Daardoor was voor het eerst in tijden dat het prettig was om buiten te zijn. De contest (in het stadion waar wij repeteerden) was vanwege de hitte al een uur opgeschoven. Dat kwam nu goed van pas: we hadden hierdoor nog zat tijd om ons klaar te maken voor de show.
Die show was echt heel vet om te doen. Ten eerste was er natuurlijk de temperatuur, altijd belangrijk. Belangrijker was echter het publiek: het publiek was fantastisch. In het publiek zaten de bando's en een flink aantal andere drum corps gekken. Bij iedere hit (= luid akkoord) was het raak: de bando's waren zo gek van ons dat ze elke keer op de banken klommen. Het is gewoon ontzettend gaaf om zo'n enthousiast publiek te hebben. We hebben waarschijnlijk nooit weer zo'n publiek maar het motiveert wel om beter te worden; om ander publiek net zo enthousiast te krijgen. Na ons optreden volgde het optreden met de bando's. Dat was ook leuk om te doen, ik zou bijna het woord schattig willen gebruiken.
Na het optreden volgde nog meer goed nieuws: de busrit, die rond middernacht begon, duurde slechts drie uur. Vervolgens mochten we in bed blijven liggen tot 9:30. Dit was om de drie korte nachten daarvoor goed te maken. Toen we uiteindelijk uitgerust buiten stonden was er weer een iets minder fijne ontdekking: “mid-west grass”. Het komt er op neer dat het gras erg lang en erg stug is. Dat schijnt hier vaker voor te komen. Daardoor was het heel zwaar om er doorheen te marcheren (alsof er de hele tijd groene monstertjes aan je voeten trekken). Elk nadeel heb zijn voordeel: het optreden 's avonds was daardoor iets lichter. Elk voordeel heb echter ook zijn nadeel: doordat het gras overdag ons zo goed had getraind waren onze benen vrij uitgeput. Het publiek in Michigan City was vrij enthousiast. Het was echter een beetje een home-show van de Cavaliers waardoor wij natuurlijk niet het best geapplaudisseerde korps waren. Wat het geheel een extra beetje glans gaf was het vuurwerk op de achtergrond: elders in de stad werd een vuurwerkshow gegeven en precies tijdens Fanfare for the Common Man werd de finale de lucht in geschoten.
Hierna vertrokken we naar the Middle of Nowhere. Het was ergens in Pennsylvania (want de paar auto's die langskwamen hadden allemaal dat nummerbord). Ik heb echter tevergeefs de hele dag rondgevraagd of iemand wist waar we waren. Alle inwoners die het dorp had kwamen 's avonds kijken waardoor we een redelijk publiek hadden, hoewel het slechts een repetitie was. Hierna vertrokken we voor een repetitiedag in het stadion van de University of Masachussets (UMass). Dit was inmiddels al de derde dag met de “All Crown” staff: alle brassstaffleden die nooit zelf bij Crown hebben gelopen waren vertrokken. Dat gaf een soort extra magie aan het geheel, tenminste dat was het idee van Matt Harloff (die er zelf niet bij hoorde en er dus niet was).
Onderweg naar de volgende slaaplocatie stopten we bij een ander gebouw van de universiteit om te douchen. Dat ging heel vlot doordat de douches ijskoud waren. Dat hebben ze hier in Amerika wel vaker: in Europa zou niemand het in zijn hoofd halen hele douchegebouwen met alleen koude douches te maken terwijl ik het hier al een aantal keren heb meegemaakt. Die volgende slaaplocatie was trouwens Bristol, Rhode Island, een prettige 2,5 uur rijden.
Bristol is een vaste show voor Carolina Crown: ze hebben deze show al minstens 6 jaar hier gedaan. Dat weten we omdat BK, één van de leden, voor het zesde jaar meeloopt en hier steeds geweest is. Dat weten we ook omdat er een jochie is, inmiddels tiener, die al die 6 jaren langs is gekomen. Ik weet zijn echte naam niet, in het korps wordt hij Buckshort genoemd (het is mij even ontschoten wat de precieze gedachte hierachter is, maar het is niet heel positief). Hij komt 's ochtends bij de repetitie kijken, zit op de bok van de drum major, klimt in onze steiger en gaat bij de staff zitten, eet mee, gaat mee naar de show, enzovoorts. En dat allemaal uit zichzelf. Enigszins brutaal dus, alhoewel ik er geen last van had. Ik heb ook een paar woorden met hem gewisseld.
De school in Bristol was vlakbij het water. Daar namen we onze sectiefoto, die al zeker drie jaar op deze plaats wordt genomen. Aan het eind van de dag hadden we een optreden in het centrum van de stad. Het was een ontzettend niet standaard optreden: we waren niet in een stadion, maar op een football veld met lang gras en een lage tribune. De tribune was echter bomvol. Opwarmen deden we niet op een veld, maar in iemands voortuin.
Het publiek was ook ongewoon: alsof ze allemaal dronken waren, geen idee hadden wat drum corps was maar het wel fantastisch vonden. Ook de aankondiger gaf die indruk: hij kondigde ons aan met een boel geklets eromheen, eindigend met: “Carolina Crown, YOU may take the field for competition” waarbij hij het hele publiek gedresseerd had om het YOU mee te schreeuwen. Volkomen passend bij de hele sfeer was dat de helft van de lampen uitviel waardoor we onze show in het schemer moesten doen. De show zelf ging niet zo heel goed. We kregen echter wel enorm veel meer punten dan vorige keer, dus blijkbaar hebben we toch wat goed gedaan.
De volgende dag was het de “Fourth”: 4 april, de onafhankelijkheidsdag. Voor een drum corps betekent dat cashen, want er zijn dan allemaal parades die geld opleveren. We begonnen 's ochtends in Bristol met een parade van zo'n 2,5 uur. We speelden een simpel arrangement van “O When The Saints”. Ik had verwacht dat één nummer erg saai zou worden (bij de showband hebben we er een stuk meer) en dat werd het ook. Gelukkig konden we Mike (onze drum major) overhalen dat we ook af en toe ons encore nummer deden (het nummer dat we soms na de shows spelen om het publiek bezig te houden), “You Can't Stop The Beat”.
Mij was voorspeld dat er veel dronken mensen zouden zijn, maar dat viel gelukkig erg mee. Er was overal publiek, maar nergens vervelende mensen. Ook 's middags, toen we een parade in de buurt van Boston hadden, was het een gezellig publiek. 's Avonds hadden we nog even een uurtje vrij in het betreffende dorp.
Vandaag konden we uitslapen: we hebben een vrije dag en dat hield in dat we niet voor 10 uur gewekt werden. Niet dat dat uitmaakte, want iedereen was eerder wakker, maar toch geeft dat een goed gevoel. Daarna volgde een run naar de wasserette. Terwijl de wasmachines draaiden hebben we pizza gegeten. Toen was er tijd voor mij om de buurt in te lopen op zoek naar een onbeveiligd internetnetwerk en nu loop ik weer bij met mijn verslag.
We brengen de middag door in het centrum van Boston. Ik weet nog niet wat ik ga doen, en dat is nog een fijne afwisseling met andere drum corps dagen: geen geplande dagen, maar vrijheid en lummeltijd.
Het duurde zo'n 2 uur voor we weer naar buiten konden. Voordeel van al dat gedonder en gebliksem was dat het flink afgekoeld was. Daardoor was voor het eerst in tijden dat het prettig was om buiten te zijn. De contest (in het stadion waar wij repeteerden) was vanwege de hitte al een uur opgeschoven. Dat kwam nu goed van pas: we hadden hierdoor nog zat tijd om ons klaar te maken voor de show.
Die show was echt heel vet om te doen. Ten eerste was er natuurlijk de temperatuur, altijd belangrijk. Belangrijker was echter het publiek: het publiek was fantastisch. In het publiek zaten de bando's en een flink aantal andere drum corps gekken. Bij iedere hit (= luid akkoord) was het raak: de bando's waren zo gek van ons dat ze elke keer op de banken klommen. Het is gewoon ontzettend gaaf om zo'n enthousiast publiek te hebben. We hebben waarschijnlijk nooit weer zo'n publiek maar het motiveert wel om beter te worden; om ander publiek net zo enthousiast te krijgen. Na ons optreden volgde het optreden met de bando's. Dat was ook leuk om te doen, ik zou bijna het woord schattig willen gebruiken.
Na het optreden volgde nog meer goed nieuws: de busrit, die rond middernacht begon, duurde slechts drie uur. Vervolgens mochten we in bed blijven liggen tot 9:30. Dit was om de drie korte nachten daarvoor goed te maken. Toen we uiteindelijk uitgerust buiten stonden was er weer een iets minder fijne ontdekking: “mid-west grass”. Het komt er op neer dat het gras erg lang en erg stug is. Dat schijnt hier vaker voor te komen. Daardoor was het heel zwaar om er doorheen te marcheren (alsof er de hele tijd groene monstertjes aan je voeten trekken). Elk nadeel heb zijn voordeel: het optreden 's avonds was daardoor iets lichter. Elk voordeel heb echter ook zijn nadeel: doordat het gras overdag ons zo goed had getraind waren onze benen vrij uitgeput. Het publiek in Michigan City was vrij enthousiast. Het was echter een beetje een home-show van de Cavaliers waardoor wij natuurlijk niet het best geapplaudisseerde korps waren. Wat het geheel een extra beetje glans gaf was het vuurwerk op de achtergrond: elders in de stad werd een vuurwerkshow gegeven en precies tijdens Fanfare for the Common Man werd de finale de lucht in geschoten.
Hierna vertrokken we naar the Middle of Nowhere. Het was ergens in Pennsylvania (want de paar auto's die langskwamen hadden allemaal dat nummerbord). Ik heb echter tevergeefs de hele dag rondgevraagd of iemand wist waar we waren. Alle inwoners die het dorp had kwamen 's avonds kijken waardoor we een redelijk publiek hadden, hoewel het slechts een repetitie was. Hierna vertrokken we voor een repetitiedag in het stadion van de University of Masachussets (UMass). Dit was inmiddels al de derde dag met de “All Crown” staff: alle brassstaffleden die nooit zelf bij Crown hebben gelopen waren vertrokken. Dat gaf een soort extra magie aan het geheel, tenminste dat was het idee van Matt Harloff (die er zelf niet bij hoorde en er dus niet was).
Onderweg naar de volgende slaaplocatie stopten we bij een ander gebouw van de universiteit om te douchen. Dat ging heel vlot doordat de douches ijskoud waren. Dat hebben ze hier in Amerika wel vaker: in Europa zou niemand het in zijn hoofd halen hele douchegebouwen met alleen koude douches te maken terwijl ik het hier al een aantal keren heb meegemaakt. Die volgende slaaplocatie was trouwens Bristol, Rhode Island, een prettige 2,5 uur rijden.
Bristol is een vaste show voor Carolina Crown: ze hebben deze show al minstens 6 jaar hier gedaan. Dat weten we omdat BK, één van de leden, voor het zesde jaar meeloopt en hier steeds geweest is. Dat weten we ook omdat er een jochie is, inmiddels tiener, die al die 6 jaren langs is gekomen. Ik weet zijn echte naam niet, in het korps wordt hij Buckshort genoemd (het is mij even ontschoten wat de precieze gedachte hierachter is, maar het is niet heel positief). Hij komt 's ochtends bij de repetitie kijken, zit op de bok van de drum major, klimt in onze steiger en gaat bij de staff zitten, eet mee, gaat mee naar de show, enzovoorts. En dat allemaal uit zichzelf. Enigszins brutaal dus, alhoewel ik er geen last van had. Ik heb ook een paar woorden met hem gewisseld.
De school in Bristol was vlakbij het water. Daar namen we onze sectiefoto, die al zeker drie jaar op deze plaats wordt genomen. Aan het eind van de dag hadden we een optreden in het centrum van de stad. Het was een ontzettend niet standaard optreden: we waren niet in een stadion, maar op een football veld met lang gras en een lage tribune. De tribune was echter bomvol. Opwarmen deden we niet op een veld, maar in iemands voortuin.
Het publiek was ook ongewoon: alsof ze allemaal dronken waren, geen idee hadden wat drum corps was maar het wel fantastisch vonden. Ook de aankondiger gaf die indruk: hij kondigde ons aan met een boel geklets eromheen, eindigend met: “Carolina Crown, YOU may take the field for competition” waarbij hij het hele publiek gedresseerd had om het YOU mee te schreeuwen. Volkomen passend bij de hele sfeer was dat de helft van de lampen uitviel waardoor we onze show in het schemer moesten doen. De show zelf ging niet zo heel goed. We kregen echter wel enorm veel meer punten dan vorige keer, dus blijkbaar hebben we toch wat goed gedaan.
De volgende dag was het de “Fourth”: 4 april, de onafhankelijkheidsdag. Voor een drum corps betekent dat cashen, want er zijn dan allemaal parades die geld opleveren. We begonnen 's ochtends in Bristol met een parade van zo'n 2,5 uur. We speelden een simpel arrangement van “O When The Saints”. Ik had verwacht dat één nummer erg saai zou worden (bij de showband hebben we er een stuk meer) en dat werd het ook. Gelukkig konden we Mike (onze drum major) overhalen dat we ook af en toe ons encore nummer deden (het nummer dat we soms na de shows spelen om het publiek bezig te houden), “You Can't Stop The Beat”.
Mij was voorspeld dat er veel dronken mensen zouden zijn, maar dat viel gelukkig erg mee. Er was overal publiek, maar nergens vervelende mensen. Ook 's middags, toen we een parade in de buurt van Boston hadden, was het een gezellig publiek. 's Avonds hadden we nog even een uurtje vrij in het betreffende dorp.
Vandaag konden we uitslapen: we hebben een vrije dag en dat hield in dat we niet voor 10 uur gewekt werden. Niet dat dat uitmaakte, want iedereen was eerder wakker, maar toch geeft dat een goed gevoel. Daarna volgde een run naar de wasserette. Terwijl de wasmachines draaiden hebben we pizza gegeten. Toen was er tijd voor mij om de buurt in te lopen op zoek naar een onbeveiligd internetnetwerk en nu loop ik weer bij met mijn verslag.
We brengen de middag door in het centrum van Boston. Ik weet nog niet wat ik ga doen, en dat is nog een fijne afwisseling met andere drum corps dagen: geen geplande dagen, maar vrijheid en lummeltijd.
-
05 Juli 2012 - 19:03
Jakob:
Had je nou maar geweten dat je in het park in het centrum van Boston gratis Internet hebt, had je niet de halve buurt hoeven doorlopen :P
Anywaysz... prachtig om weer even wat te lezen! De verschillende filmpjes die van CC op Youtube staan, zijn errug indrukwekkend. Fantastisch dat er je er gewoon tussen staat! Geniet er maar van! -
05 Juli 2012 - 19:30
Geert-Martijn:
TOP! Ik zie trouwens dat factor 80 het goed doet.... ;-) -
05 Juli 2012 - 19:34
Je Moeder:
Leuk om je blog weer te lezen en wat foto's te zien. Je valt wel op op de groepsfoto! Of zie ik dat zo omdat ik je moeder ben? -
06 Juli 2012 - 12:59
Gerard V.:
Ws zou ik de enige andere persoon zijn geweest die nog bleker is als ik daar tussen had gestaan (kleiner ook) (:
4 april zal wel 4 juli zijn, maar goed, Leuk om weer wat te lezen.
Zijn er nog veel veranderingen in de drill en muziek te verwachten? -
07 Juli 2012 - 09:45
Jorrit:
He Jan,
Wat mooi om te lezen dat je zo'n enthousiast publiek hebt, want daar doe je het toch eigenlijk allemaal ook een beetje voor ;)
Hihi, ik zie dat de rest het ook al heeft gezegd, maar je valt inderdaad erg op op de foto :P Veertig graden en hard werken lijkt me eigenlijk wel een beetje te veel van het goede, poeh... -
07 Juli 2012 - 13:20
Je Moeder:
Jan, gefeliciteerd met je scholarship van Dutch in DCI!
En: jullie hebben goed je best gedaan toen Erna kwam kijken...... -
07 Juli 2012 - 16:56
Jakob:
Hej Jan,
Wellicht engszins onverwacht, maar toch gelukt! Je hebt een scholarship binnengesleept van DiD! Supervet, gefeliciteerd! 'Dat skealt in slok of in borrel', zou ik zeggen.
-
07 Juli 2012 - 21:05
Danny Zuidhoek:
Hej Jan,
Net jullie show weer is gezien! Super gave show!!! Heb echt zitten genieten! Je kan nog wel een uniek crown jaar mee gaan maken! En misschien nog wel thuis kunnen komen met een ring!
Geniet nog van je tijd daar! Nog maar ruim een maand en alles zit er op!
Groetjes,
Danny -
09 Juli 2012 - 07:21
Matthijs:
Gefeliciteerd met je Scholarship! Vet verdiend! -
09 Juli 2012 - 09:55
Marrit:
Jan!! Gefeliciteerd met je scholarship! Geweldig ook van die koppositie, houden zo!
Met de semi's zit de rest van Marum in Dax, maar waarschijnlijk gaan we nu 28 juli kijken (schijnt dat dat ook een grote contest is die live op 't fannetwork wordt uitgezonden?!) :)
Crown houdt Facebook enzo super goed bij dus we kunnen je gemakkelijk in de gaten blijven houden.... ;) Zet 'm op & geniet! -
09 Juli 2012 - 19:16
Nico Kropman:
Goed bezig Jan, maar zie dat je toch nog ergens een foto maakt van noodweer, want dan lijkt het bij ons niet zo erg. -
11 Juli 2012 - 13:36
Gerard V.:
Jaaa, gefeliciteerd met je scholarship!
Aan 1 kant jammer dat we met semi's in de bus naar Dax zitten, maar een optreden/reisje zuid Frankrijk is toch ook wel weer leuk.
Heb je al een tijd niet meer over je teen gehoord, ik neem aan dat die pijnvrij is en dat alles goed gaat?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
