6 dagen later
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
21 Juni 2012 | Verenigde Staten, Martin
De afgelopen dagen is de teennagel waarmee ik het vorige verslag in een waterbadje zat uitgegroeid (of beter: ingegroeid) tot een bepalend onderdeel van mijn leven. Door het marcheren werd het elke dag een beetje erger. Cora (onze 'physical trainer', vervuld de rol van een zuster en dokter en fysiotherapeut) besloot dan ook dat ik na het weekend maar naar de dokter moest om er wat aan te laten doen. Na het weekend omdat we op zaterdag en zondag een optreden hadden maar daarna een paar dagen alleen maar repetities. Dit verslag zal dan ook zwaar hierdoor getint zijn. Sorry voor het lange verhaal, maar ik kan maar af en toe wat uploaden terwijl ik wel de hele tijd door af en toe kan schrijven.
Vrijdagmiddag was de pijn echter niet meer te harden. Ik werd dan ook rechtstreeks naar het ziekenhuis gestuurd. Gray, de man die me er afdropte, had nog wat anders te doen waardoor ik helemaal alleen in het ziekenhuis zat, niet zo leuk. Ik moest hem bellen als ik klaar was en dan zou hij me komen ophalen.
Wat ik de vorige keer geleerd heb over het Amerikaanse zorgwezen werd grotendeels weer bevestigd, behalve dat de dames aan de balie heel vriendelijk waren. Nadat ik was 'ingecheckt' werd ik door een zuster opgepikt en in een ziekenhuisbed gedropt alwaar mijn bloeddruk, hartstlag, temperatuur e.d. getest werden. Ik wist wat ik kon verwachten (lang wachten) dus besloot ik mijn dotboek uit mijn tas te halen en mijn coördinaten te studeren.
Dat bleek een verstandige keus aangezien het meer dan een half uur duurde voor de dokter kwam. Als Nederlander met een ingegroeide teennagel in een Amerikaans ziekenhuis (ik wist niet eens in welke stad ik was) was ik niet zo blij met mijn dokter die alles nogal relativeerde. Hij kwam snel tot de conclusie dat die nagel er maar even afmoest. Dat is niet zo'n grote operatie, maar ik schrok er toch wel een beetje van. De beste man wist vast wel wat hij deed, maar hij deed alsof het helemaal niets voorstelde.
Nadat ik mijn verdovingsprikjes in mijn teen had gekregen moest ik weer even wachten (lees: lang genoeg om een flinke powernap te houden) waarna de dokter mij weer op kwam zoeken en ongeveer met een glimlach op zijn gezicht mijn nagel eruittrok. Ik zal verder niet op de details ingaan.
Nadat mijn teen netjes was ingepakt kon ik gaan. Het enige probleem was dat het telefoonnummer dat ik gekregen had niet werkte. Één van de baliedames zag mijn paniek en zocht voor mij de website van Crown op om wat nummers uit te proberen. Het viel haar gelukkig op dat alle nummers daar met 803 begonnen in plaats van de 883 die ik had. Daarmee was ons probleem opgelost en kon ik weer gaan.
Die avond heb ik de showrepetitie doorgebracht aan de achterlijn, stilstaand, op zacht volume meespelend. De volgende ochtend begonnen we met het oefenen van onze uniformtransformatie. Het idee hierachter zoals het mij door één van de staffleden is uitgelegd is als volgt: de eerste helft van onze show gaat over superhelden die bovenmenselijke dingen kunnen doen. Dan volgt er een soort 'crisis' waarin de superheld het niet meer alleen aankan. Op die manier ontdekken we (een superheld, het korps, het publiek) dat ware superdaden ontstaan als mensen op bovenmenselijke manier samenwerken. Op dat moment veranderen we een stukje van ons uniform van zwart naar crème met glinstertjes, al is mij niet helemaal duidelijk waarom die kleuren daarbij horen. De foto die ik eerder op mijn blog had was van het uniform ná de verandering.
We hebben nog een heleboel andere uiteenzettingen gehad over onze show als concept, dus denk vooral niet dat ik snap waar het allemaal over gaat. In ieder geval, na die repetitie heeft Cora mijn verbandje vervangen wat wel een beetje pijnlijk was. 's Middags hadden we eerst een muzikale repetitie (die ik gewoon helemaal mee kon doen) en daarna een stukje show. Daarin moest ik wel meedoen wilde ik een serieuze kans maken om 's avonds mee te kunnen doen. Dat ging gelukkig wel aardig. Ik miste sowieso al een deel van de repetitie omdat we antibiotica op moesten halen bij de apotheek.
Zaterdagavond was het dan zover: onze eerste show. De warm-up was redelijk pijnlijk maar tijdens en na de show deed het eigenlijk niet zoveel pijn meer, om drie redenen: veel ibuprofen, het niet eraan denken omdat ik in de show andere dingen aan mijn hoofd heb en, afgezaagd maar waar, de adrenaline (of iets vergelijkbaars).
Van de show zelf herinner ik me niet zoveel, behalve dat ik een aantal grove fouten gemaakt heb. Ik heb in ieder geval de show afgemaakt. De show was in Akron, Ohio en werd maandag uitgezonden in een paar honderd bioscpen in de VS. Daarom werden de scores van zaterdag en zondag niet meteen bekend gemaakt en daarom wisten we pas maandagavond dat we in Akron derde waren geworden.
Tijdens de show heb je geen tijd om er over na te denken, maar het is na die tijd toch wel een beetje surreëel dat ik op dat veld liep met Carollina Crown. Ik had niet veel tijd om daarover na te denken want we vertrokken al snel naar Dalton, Ohio waar we tot woensdagochtend de nachturen doorbrachten. Dalton is namelijk niet zo ver van Louisville, waar we de volgende drie dagen zouden doorbrengen.
Op zondag hadden we 's ochtends een heel kort repetitieblokje in Dalton waarna we naar het stadion van de Louisville Cardinals vertrokken. Daar hadden we eerst een repetitie voor de Tour of Champions. Vorig jaar is DCI hier mee begonnen na wat gemor onder de hoger geplaatste korpsen. De Tour of Champions houdt in dat er een paar contesten zijn met alleen maar de hoogst geplaatste korpsen waarbij de korpsen onder andere samen een nummertje spelen. Er zijn nog wat kleine andere extra's maar verder is het eigenlijk een gewone contest.
Deze repetitie was bedoeld om dat gezamenlijke nummertje in te studeren. Dat ging niet zo heel vlot, vooral omdat niet iedereen van elk korps zich op dezelfde manier inzette. Het resultaat is eigenlijk vrij tragisch, maar het publiek zal het wel fantastisch vinden omdat er 320 blazers op het veld zullen staan te toeteren.
Na een douche in het stadion hadden we 's avonds een show in datzelfde stadion. Deze show ging beter dan de vorige, zowel voor mij persoonlijk als voor het hele korps. Ik maakte misschien wel net zo veel fouten als de vorige keer, maar nu had ik er een veel beter gevoel bij: alsof ik tussen mijn fouten door rechter stond, beter marcheerde en harder toeterde. We zagen het gevoel de volgende avond ook terug in de scores: het bleek dat we deze contest hadden gewonnen.
We pendelden daarop voor de nacht naar Dalton. Maandag en dinsdag had Jim Coates (de man die dit soort dingen regelt) geregeld dat we in het stadion konden repeteren. Dat was ontzettend handig omdat het in een groot stadion allemaal heel anders klinkt dan in de stadia die we tot nu toe waren tegenkomen en al helemaal in vergelijking met de kale grasvelden.
Maandag draaide ik weer op volle toeren mee. Maar goed ook, want we hebben die twee dagen veel werk verzet. Het was er ontzettend warm maar gelukkig was er een constant zacht briesje. Ook nu weer kwam er aan het eind van de dinsdag (toen we even een half uurtje vrij hadden) het moment dat ik me realiseerde dat ik daar, op dat veld, gerepeteerd had. Heel raar. Zie de foto's (als ik deze keer tijd heb om ze up te loaden).
Gister verbleven we ergens in Tennessee. Het was ongelofelijk warm waardoor we aan het eind van de dag kapot waren. Vandaag was echter een showdag: 's avonds hadden we een optreden in Martin. De staff deed het gelukkig een beetje rustig aan en gaf ons wat extra tijd om uit te rusten. Toch ging de show niet zo goed: de meeste mensen vonden dat het minder goed ging dan de vorige keer.
Toen volgde een tien uur lange busrit naar Dothan, Alabama. Ik heb eindelijk een manier gevonden waarop ik kan slapen in de bus dus ik heb gelukkig die tijd grotendeels niet meegekregen. In Dothan volgde een niet al te lange repetitiedag waardoor we niet zo moe waren als gister. Ook waren er meer wolkjes aan de hemel wat een enorm verschil bleek te maken. De show in Dothan ging goed. Het stadion was vrij klein waardoor we heel dicht op het publiek zaten. Dat geeft weer een heel andere beleving, voor ons en voor hen.
Nu heb ik eventjes internet (het blijkt dat ik soms op het wifi van The Cadets kan meesurfen als ze ergens zijn en ik bij hun bussen kan komen) dus vandaar dat ik eindelijk dit kan opsturen. Hopelijk gaat alles in Nederland nog een beetje oké ondanks het dramatische EK. Mijn excuses voor mijn af en toe onsamenhangende verhalen, dat krijg je als je elke keer een stukje typt en niet weet wanneer je het kunt uploaden.
Vrijdagmiddag was de pijn echter niet meer te harden. Ik werd dan ook rechtstreeks naar het ziekenhuis gestuurd. Gray, de man die me er afdropte, had nog wat anders te doen waardoor ik helemaal alleen in het ziekenhuis zat, niet zo leuk. Ik moest hem bellen als ik klaar was en dan zou hij me komen ophalen.
Wat ik de vorige keer geleerd heb over het Amerikaanse zorgwezen werd grotendeels weer bevestigd, behalve dat de dames aan de balie heel vriendelijk waren. Nadat ik was 'ingecheckt' werd ik door een zuster opgepikt en in een ziekenhuisbed gedropt alwaar mijn bloeddruk, hartstlag, temperatuur e.d. getest werden. Ik wist wat ik kon verwachten (lang wachten) dus besloot ik mijn dotboek uit mijn tas te halen en mijn coördinaten te studeren.
Dat bleek een verstandige keus aangezien het meer dan een half uur duurde voor de dokter kwam. Als Nederlander met een ingegroeide teennagel in een Amerikaans ziekenhuis (ik wist niet eens in welke stad ik was) was ik niet zo blij met mijn dokter die alles nogal relativeerde. Hij kwam snel tot de conclusie dat die nagel er maar even afmoest. Dat is niet zo'n grote operatie, maar ik schrok er toch wel een beetje van. De beste man wist vast wel wat hij deed, maar hij deed alsof het helemaal niets voorstelde.
Nadat ik mijn verdovingsprikjes in mijn teen had gekregen moest ik weer even wachten (lees: lang genoeg om een flinke powernap te houden) waarna de dokter mij weer op kwam zoeken en ongeveer met een glimlach op zijn gezicht mijn nagel eruittrok. Ik zal verder niet op de details ingaan.
Nadat mijn teen netjes was ingepakt kon ik gaan. Het enige probleem was dat het telefoonnummer dat ik gekregen had niet werkte. Één van de baliedames zag mijn paniek en zocht voor mij de website van Crown op om wat nummers uit te proberen. Het viel haar gelukkig op dat alle nummers daar met 803 begonnen in plaats van de 883 die ik had. Daarmee was ons probleem opgelost en kon ik weer gaan.
Die avond heb ik de showrepetitie doorgebracht aan de achterlijn, stilstaand, op zacht volume meespelend. De volgende ochtend begonnen we met het oefenen van onze uniformtransformatie. Het idee hierachter zoals het mij door één van de staffleden is uitgelegd is als volgt: de eerste helft van onze show gaat over superhelden die bovenmenselijke dingen kunnen doen. Dan volgt er een soort 'crisis' waarin de superheld het niet meer alleen aankan. Op die manier ontdekken we (een superheld, het korps, het publiek) dat ware superdaden ontstaan als mensen op bovenmenselijke manier samenwerken. Op dat moment veranderen we een stukje van ons uniform van zwart naar crème met glinstertjes, al is mij niet helemaal duidelijk waarom die kleuren daarbij horen. De foto die ik eerder op mijn blog had was van het uniform ná de verandering.
We hebben nog een heleboel andere uiteenzettingen gehad over onze show als concept, dus denk vooral niet dat ik snap waar het allemaal over gaat. In ieder geval, na die repetitie heeft Cora mijn verbandje vervangen wat wel een beetje pijnlijk was. 's Middags hadden we eerst een muzikale repetitie (die ik gewoon helemaal mee kon doen) en daarna een stukje show. Daarin moest ik wel meedoen wilde ik een serieuze kans maken om 's avonds mee te kunnen doen. Dat ging gelukkig wel aardig. Ik miste sowieso al een deel van de repetitie omdat we antibiotica op moesten halen bij de apotheek.
Zaterdagavond was het dan zover: onze eerste show. De warm-up was redelijk pijnlijk maar tijdens en na de show deed het eigenlijk niet zoveel pijn meer, om drie redenen: veel ibuprofen, het niet eraan denken omdat ik in de show andere dingen aan mijn hoofd heb en, afgezaagd maar waar, de adrenaline (of iets vergelijkbaars).
Van de show zelf herinner ik me niet zoveel, behalve dat ik een aantal grove fouten gemaakt heb. Ik heb in ieder geval de show afgemaakt. De show was in Akron, Ohio en werd maandag uitgezonden in een paar honderd bioscpen in de VS. Daarom werden de scores van zaterdag en zondag niet meteen bekend gemaakt en daarom wisten we pas maandagavond dat we in Akron derde waren geworden.
Tijdens de show heb je geen tijd om er over na te denken, maar het is na die tijd toch wel een beetje surreëel dat ik op dat veld liep met Carollina Crown. Ik had niet veel tijd om daarover na te denken want we vertrokken al snel naar Dalton, Ohio waar we tot woensdagochtend de nachturen doorbrachten. Dalton is namelijk niet zo ver van Louisville, waar we de volgende drie dagen zouden doorbrengen.
Op zondag hadden we 's ochtends een heel kort repetitieblokje in Dalton waarna we naar het stadion van de Louisville Cardinals vertrokken. Daar hadden we eerst een repetitie voor de Tour of Champions. Vorig jaar is DCI hier mee begonnen na wat gemor onder de hoger geplaatste korpsen. De Tour of Champions houdt in dat er een paar contesten zijn met alleen maar de hoogst geplaatste korpsen waarbij de korpsen onder andere samen een nummertje spelen. Er zijn nog wat kleine andere extra's maar verder is het eigenlijk een gewone contest.
Deze repetitie was bedoeld om dat gezamenlijke nummertje in te studeren. Dat ging niet zo heel vlot, vooral omdat niet iedereen van elk korps zich op dezelfde manier inzette. Het resultaat is eigenlijk vrij tragisch, maar het publiek zal het wel fantastisch vinden omdat er 320 blazers op het veld zullen staan te toeteren.
Na een douche in het stadion hadden we 's avonds een show in datzelfde stadion. Deze show ging beter dan de vorige, zowel voor mij persoonlijk als voor het hele korps. Ik maakte misschien wel net zo veel fouten als de vorige keer, maar nu had ik er een veel beter gevoel bij: alsof ik tussen mijn fouten door rechter stond, beter marcheerde en harder toeterde. We zagen het gevoel de volgende avond ook terug in de scores: het bleek dat we deze contest hadden gewonnen.
We pendelden daarop voor de nacht naar Dalton. Maandag en dinsdag had Jim Coates (de man die dit soort dingen regelt) geregeld dat we in het stadion konden repeteren. Dat was ontzettend handig omdat het in een groot stadion allemaal heel anders klinkt dan in de stadia die we tot nu toe waren tegenkomen en al helemaal in vergelijking met de kale grasvelden.
Maandag draaide ik weer op volle toeren mee. Maar goed ook, want we hebben die twee dagen veel werk verzet. Het was er ontzettend warm maar gelukkig was er een constant zacht briesje. Ook nu weer kwam er aan het eind van de dinsdag (toen we even een half uurtje vrij hadden) het moment dat ik me realiseerde dat ik daar, op dat veld, gerepeteerd had. Heel raar. Zie de foto's (als ik deze keer tijd heb om ze up te loaden).
Gister verbleven we ergens in Tennessee. Het was ongelofelijk warm waardoor we aan het eind van de dag kapot waren. Vandaag was echter een showdag: 's avonds hadden we een optreden in Martin. De staff deed het gelukkig een beetje rustig aan en gaf ons wat extra tijd om uit te rusten. Toch ging de show niet zo goed: de meeste mensen vonden dat het minder goed ging dan de vorige keer.
Toen volgde een tien uur lange busrit naar Dothan, Alabama. Ik heb eindelijk een manier gevonden waarop ik kan slapen in de bus dus ik heb gelukkig die tijd grotendeels niet meegekregen. In Dothan volgde een niet al te lange repetitiedag waardoor we niet zo moe waren als gister. Ook waren er meer wolkjes aan de hemel wat een enorm verschil bleek te maken. De show in Dothan ging goed. Het stadion was vrij klein waardoor we heel dicht op het publiek zaten. Dat geeft weer een heel andere beleving, voor ons en voor hen.
Nu heb ik eventjes internet (het blijkt dat ik soms op het wifi van The Cadets kan meesurfen als ze ergens zijn en ik bij hun bussen kan komen) dus vandaar dat ik eindelijk dit kan opsturen. Hopelijk gaat alles in Nederland nog een beetje oké ondanks het dramatische EK. Mijn excuses voor mijn af en toe onsamenhangende verhalen, dat krijg je als je elke keer een stukje typt en niet weet wanneer je het kunt uploaden.
-
22 Juni 2012 - 06:13
Gerard V.:
Jan, onsamenhangend of niet, ik zuig het verhaal helemaal naar binnen!
Showconcept, vergezocht en een enorme uitdaging om dat uit te beelden!
Volgens mij zag ik je op een foto van de repetitie van Tour of Champions (ToC) net voor de contras staan/uittorenen: zo'n lange vent met een petje :)
Hopelijk heb je geen last meer van je teen. -
22 Juni 2012 - 06:30
Tante Marjo:
Zo beleef je nog eens wat. Ik ben blij dat je teen je nu niet meer in de weg staat. Zo te horen is het een ware uitputtingsslag. Goed dat je nu in ieder geval een manier hebt gevonden om te slapen, scheelt weer een slok op een borrel. Douwe heeft vandaag zijn laatste SO, volgende weken een beetje rommelen en dan naar de 2e klas. Martin krijgt de uitslag van de entree toets vandaag mee naar huis, ook erg spannend. Het was inderdaad even een domper dat Nederland eruit bij het EK. Ze hebben het ook niet verdiend volgens Martin, dus we waren er gauw overheen. Dus je ziet, alles wel hier. Geniet ervan, als je de tijd hebt. Groeten. -
22 Juni 2012 - 08:12
Jenne:
Jan, onsamenhangend of niet het is me allemaal duidelijk en ik geniet elke keer weer van je verhaal. Hoop dat je nagel inmiddels beter gaat. ''Keep up the good work''
Veel succes en veel plezier.
Groet,
Jenne -
22 Juni 2012 - 10:03
Jakob:
Wat fijn dat je zo snel na je 'sneetje' weer mee kunt draaien! Ik heb ook ooit hetzelfde probleempje gehad en toen duurde het meer dan een week voordat ik er weer een beetje normaal op kon lopen...... ik had er wel toen al een aantal weken op gelopen; dat was misschien niet slim.
Onsamenhangend maakt niets uit hoor! Je lult maar een eind weg, het is geweldig om over je ervaringen te lezen! Hier 'back home' rennen we niet 10 uur per dag op een veldje rond, dus kunnen we rustig de tijd nemen om even te lezen ;)
De komende tijd is waarschijnlijk een tijd met relatief weinig grote aanpassingen een veel cleanen? Geniet er maar van! -
22 Juni 2012 - 10:19
Jelle R:
Leuk om te lezen Jan! Succes, sterkte en vooral veel genieten! Groet, Jelle -
22 Juni 2012 - 10:27
Nico Kropman:
Ja een ingegroeide teennagel is heel vervelend, ik spreek uit ervaring. Daarom vind ik het heel knap dat je vrijwel direct weer aan de slag bent gegaan. Kon je nog wel in je schoen?
Gefeliciteerd met de de eerste resultaten. Ga vooral zo door. -
23 Juni 2012 - 16:14
Jorrit:
Ah, een beetje jammer dat je nu met een zere teen rond moet lopen, maar jullie hebben in ieder geval al een eerste prijs binnen! Sterkte verder
-
24 Juni 2012 - 05:37
Je Moeder.:
Realiseer je je dat Carolina Crown in de uitslagen en ranking steeds bovenaan staat? En dat jij daar tussen staat? Jan, geniet er van! -
24 Juni 2012 - 09:47
Jakob:
Veel plezier in Disney World!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
