Gewenning

Allereerst: iedereen die al gereageerd heeft op mijn oproep voor de Marchaton, heel erg bedankt! Het is heel fijn om te zien dat mensen bereid zijn hier geld voor te geven. Mocht je ook willen bijdragen, maar heb je geen email ontvangen: de Marchaton is een soort sponsorloop voor Carolina Crown. Het spijt me als ik je vergeten ben, mail me dan op janbakkermarum@hotmail.com . Alle bijdragen zijn ontzettend welkom!

Het is inmiddels alweer een poosje geleden dat ik wat getypt heb. Meestal begin ik immers een verslagje als ik wat beleefd heb en nu gebeurt er niet zo veel bijzonders. Dat betekent niet dat het saai is, zeker niet, ik hoef me niet te vervelen. Er gebeuren gewoon niet zo veel uitzonderlijke dingen meer: zo gaat dat denk ik altijd als je langere tijd ergens bent, op een gegeven moment heb je alle nieuwe dingen min of meer gezien.
Daarom is dit verslag niet zo lang (als je het deelt door het aantal dagen), met veel informatie over wat ik gedaan heb en aan het eind nog wat informatie over wat ik ga doen. Nog even voor de nieuwe(re) lezers: als je het leuk vind om mijn belevenissen te blijven volgen, kun je je links onderaan inschrijven voor een mailinglijst. Volledig anoniem, ik kan niet zien wie in die lijst staan.

Laten we maar bij zaterdagmiddag beginnen. De middagavond activiteit was deze keer het klaarzetten van spullen voor de volgende dag. In een zaal bij de kerk moesten onder andere tafels, stoelen en een beamer klaar worden gezet. Ook moest er alvast voedsel op schalen worden gelegd (die vervolgens nog een dagje de koelkast in gingen). Nadat ik wat tafels had neergezet en de beamer had geïnstalleerd heb ik me dan ook het grootste deel van de tijd beziggehouden met de edele arbeid van het kaasschikken.
's Avonds heb ik een mondstuk besteld: voor Carolina Crown moeten wel allemaal op hetzelfde mondstuk spelen. We moesten tot nu toe steeds wachten met het aanschaffen daarvan omdat er misschien wel iets geregeld kon worden met sponsoring. Dat is uiteindelijk ook gelukt: we kregen het fantastische bedrag van 15 dollar korting op een mondstuk van 100 dollar (exclusief 10 dollar verzendkosten). Naja, het is in ieder geval onderweg dus waarschijnlijk kan ik er nog een weekje aan wennen voordat Spring Training begint.
Op de zondagochtend kregen dertien girl scouts (in dit geval tussen de 10 en 12 jaar) kregen hun bronzen speldje. De moeder van Connor is girl-scout leidster en Erin, het zusje, was één van de dertien. Daarnaast werd de preek in de twee kerkdiensten vervangen door een verhalend optreden van het kinderkoortje, waar Erin ook in meezong. Al met al kwam het er op neer dat we om 8 uur in de kerk waren (voor nog wat laatste voorbereidingen) en we er om 2 uur pas weer vandaan gingen.
Het begon met een gewone dienst. De preekvervanging die het koortje deed was een een programma van 6 liedjes met uitleg tussendoor (door kinderen uit het koor) binnen het thema "verdeling". Één van de liedjes werd niet gezongen maar gespeeld door vier meisjes met handbellen, iets wat ik nog nooit eerder gehoord had De dominee had het maar makkelijk: die heeft niet meer gedaan dan het welkom, één gebed en de zegen.
Daarna volgde een uurtje pauze voor de volgende dienst waarin de meisjes nog een laatste extra repetitie deden. Toen begon de volgende kerkdienst. Omdat die identiek zou zijn aan de eerste, heb ik er niet bijgezeten maar ben ik lekker in het zonnetje buiten geweest. Er volgde een lunch met de dertien meisjes plus aanhang (broertjes, zusjes, vaders, moeders), een plechtigheid (waarbij ze alle dertien een kaarsje aanstoken) en een diapresentatie (18 minuten foto's kijken van de afgelopen jaren). Nog even alles weer opruimen en toen was het twee uur.
Weer in het huis aangekomen ben ik eerst maar eens gaan toeteren en gaan hardlopen, want rond 4 uur vertrokken we naar Fort Mill (South Carolina) voor een veiling van Carolina Crown. Daar was van alles te zien, maar niets interessants voor een Hollandse jongeman die niet van sport houdt: sieraden, wijn, tegoedbonnen voor restaurants en hotels in de buurt, fotoalbums, gesigneerde ballen en shirts, meer sieraden en een oester waar Erin bovenmatig veel interesse in had.
In de oester zat namelijk een parel en je kon niet zien wat voor één. Die kon je er dan uithalen en aan een ketting doen. Dit mysterie intrigeerde haar zodanig dat we haar de afgelopen dagen nergens anders over gehoord hebben. Helaas was er geen Carolina Crown merchandise: daarin was ik eventueel nog wel geïnteresseerd geweest. Het was vast een bewuste keus dat ze het zo hadden gedaan, dit stond misschien iets smaakvoller. Maar wat de plastic saladeschalen er dan tussen deden? Toen we weer thuiskwamen, waren Connor en zijn vader ook net terug van de All-State Honours band waar Connor het weekend had doorgebracht en toen aten we afhaalchinees. Eindelijk wat bekends. Gedeeltelijk dan.
Maandag was een bijzondere dag: er was geen middagavond activiteit. Erin had weer muziekles, maar Connor niet meer dus het had niet zo veel zin dat ik meeging. Ik heb die dag wel nuttig besteed: ik heb voor school een eerste versie van mijn onderzoeksverslag opgestuurd, waarna ik mezelf heb wijsgemaakt dat ik er niet mee bezig hoef tot ik wat terug hoor van mijn begeleider. Ook heb ik (voor het eerst in mijn leven) een bijna gehele honkbalwedstrijd gekeken op televisie. Dat had ik anders niet gedaan, maar de vader zat er bij om uitleg te geven waardoor ik het spel nu een stuk beter snap dan eerst, van de strikeout tot de suicide squeeze.
We zijn nog wel heel even weggeweest: komend weekend is er een concert van een christelijke rockband bij de kerk, buiten op het gras. Dat combineert echter niet zo goed met de kolonies van vuurmieren die er ook leven. Vandaar dat wij (vader, Connor en ik) op vuurmieren jacht gingen met een zak vuurmierengif. Er waren gelukkig maar een paar bulten dus we waren snel klaar.
Gister bestond de middagavond activiteit uit het lekker buiten spelen. Met toeter. In de regen. Ik heb hier namelijk gister voor het eerst regen gezien: een aantal stortbuien met pauzes (waarin het weer heel heet werd) tussendoor. Connor en ik hadden afgesproken onze loopopdrachten voor Spring Training gister op te nemen bij zijn school, waar een geschikt veld is (een parkeerplaats met de juiste belijning). Connor had het echter onverwacht druk en had dus geen tijd. Daarom wou ik alleen heen, om te oefenen. Aangezien het maar anderhalve kilometer is vond ik dat ik er wel heen kon lopen. Connor was toen echter zo handig om zijn moeder te vragen of die me wou brengen. Die moeder vond toen natuurlijk dat Connor ook mee moest en zo renden we beide tien minuten later door de regen over een parkeerplaats. Eigenlijk best lekker: het was tenminste niet zo heet. Toen we weer thuiskwamen heb ik nog gedoucht en ging ik lekker naar bed.

Morgenmiddag ga ik hier vandaan. Ik verhuis dan naar Austin, die in Tuscaloosa woont. Hij gaat me tot aan Spring Training huisvesten. Om daar te komen heb ik eerst nog een busrit van een uur of tien te gaan door de prachtige omgeving van de Carolina's, via Atlanta (Georgia) en door Alabama. Het is aan de ene kant wel jammer dat ik hier weg ga, aan de andere kant is het heel erg leuk om weer nieuwe dingen te zien en te doen. Ik heb het hier in ieder geval ontzettend naar mijn zin gehad.