Een gewone dag en een gewoon optreden
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
28 Juni 2012 | Verenigde Staten, Muncie
Maar weer eens een verslagje. Erg lang deze keer waarin ik vrij precies vertel waar we geweest zijn. ergens in het midden beschrijf ik alle bijzonderheden van een gewone dag (dat zijn er niet heel veel) en ergens aan het eind beschrijf ik de bijzonderheden van een gewoon optreden (dat zijn er ook niet heel veel) dus voel je vrij om die dingen over te slaan. Heel erg bedankt voor jullie reacties en beterschapswensen bij mijn vorige verslagjes. Ik vind het heel leuk om te zien dat jullie het allemaal lezen en dat jullie reageren. Zo krijg ik ook nog een beetje mee wat er allemaal gebeurt in Nederland.
Vanuit Dothan, Alabama vertrokken we voor een acht uur lange busrit naar Florida. Er waren een paar mensen zo dom geweest om hun instrumenten niet op tijd in te laden waardoor er een paar instrumenten 'boven' in de bus waren. Daardoor was het deze keer verboden om een busoorlog te houden. Als vervanging probeerde de mensen in de voorkant van de bus een feestje op gang te krijgen door wat dancemuziek aan te zetten. Gek genoeg werkte dat en binnen niet al te lange tijd stond een groot deel van de bus in het gangpad te dansen voor zover dat mogelijk is in een bus. Het kwam er op neer dat er vooral veel mensen van voor naar achter en andersom werden gecrowdsurft.
We bleven drie dagen in ons overnachtingsadres in Florida: eerst een repetitiedag, daarna een showdag en daarna onze eerste vrije dag! Vrij is dan wel betrekkelijk: we hadden die dag wel een optreden in de planning in een parade en we moesten onze was doen, wat al vrij veel van de tijd opslokte.
Om het toch maar weer over het weer te hebben: het weer in Florida is veranderlijk. Het ene moment waan je je in Alabama met gigantische vochtigheid en hitte en het volgende moment komt het met bakken uit de hemel. Dat laatste was een welkome afwisseling. De staff hield gelukkig enigszins rekening met het weer: het ochtendblok besteedden we grotendeels aan het, in langzamer tempo, doorlopen van ons eerste shownummer. Ook splitsten we 's middags tijdens de stortbuien op in subsecties die precies onder de aanwezige overkappingen pasten.
Alle repetitiedagen lijken op elkaar. Omdat ze zo op elkaar lijken, zal ik me waarschijnlijk niet een volledige specifieke repetitiedag herinneren. Dat is dan wel weer jammer omdat ik dan misschien ook zal vergeten hoe zo'n dag eruit zag. Daarom zal ik nu heel precies alle bijzonderheden van één van onze repetitiedagen opsommen. Niet voor jullie maar voor mezelf.
Het repetitieveld had een paar vuurmierenhopen waar we omheen moesten marcheren. Dat lukte helaas niet helemaal waardoor een paar mensen gebeten zijn. Niet een prettig gebeuren. Wel grappig waren alle palmbomen, bomen die ik absoluut niet verwacht had bij een gewone school met gewone footballvelden. Ook waren er allemaal gigantische vlinders en libelles. Tijdens ons middagblok kwamen we een gigantische, bontgekleurde loopvogel tegen. Er was natuurlijk iemand die het niet kon laten om hem weg te jagen. Terwijl hij wegliep maakte iemand anders hoge vogelgeluidjes. Daarop keerde de vogel om en kwam piepend weer een stukje terug. Erg grappig als je er bij was.
Dat is werkelijk alles wat ik kan bedenken over de repetities van vandaag.
De volgende dag viel het repeteren helaas grotendeels in het water. Het veld was zo nat dat we om de stap uitgleden. We hebben daarom wat extra tijd besteed aan het oefenen van de Jim Moore dingen (alle dansjes en beweginkjes). Omdat we al twee dagen geen volledige showrepetitie meer gehad hadden zag de staff wel op tegen het optreden die avond. Het optreden ging gelukkig toch vrij goed. Voor mij hielp het dat het publiek heel enthousiast was en dat er iemand die ik kende in het publiek zat. Een poosje geleden facebookte Marieke, die samen met mij bij de showband zat, mij dat zij ook naar Amerika ging. Heel toevallig was het gezin waar ze au pair is in de buurt van deze show. Vandaar dat ze me daar kwam opzoeken. Erg leuk om iemand te zien die ik ken en gewoon Nederlands terug praat.
De zondagmorgen (van de vrije dag) kregen we te horen dat onze parade niet doorging. Dat veranderde ons dagschema in 's ochtends de was doen en 's middags vrije dag. Onze vrije dag was niet zomaar ergens in “the middle of nowhere”: we gingen naar Disney World! Het probleem met Disney World is echter dat het gigantisch is waardoor het onmogelijk is het helemaal te zien in de 3,5 uur die wij daar waren. Ik zei dan ook al van tevoren tegen mijn parkmaatje Josh: wat we ook doen, we gaan sowieso spijt hebben van onze keuzes. Had ik natuurlijk nooit moeten zeggen want daardoor werd het natuurlijk waarheid.
Allereerst was er een reden dat de parade niet doorging: het regende. Hard. De hele dag. Dat hielp niet. We hebben uiteindelijk onze uurtjes doorgebracht in Epcot (één van de parken) omdat we daar werden afgezet. We hebben daar meer dan 5 kwartier doorgebracht met wachten voor één van de attracties wat natuurlijk ook een belevenis is, maar toch. Verder hebben we nog wat rondgelopen en hebben we pizza gegeten in het Italië deel van het park (het park bestaat uit allemaal kleine minilandjes). Dit was helemaal prima: het was zowaar een echte Italiaanse smaak in plaats van de vette Amerikaanse rommel waar ik bang voor was.
Na wat te hebben rondgedoold door het park was het tijd om te vertrekken naar Fort Mill, South Carolina, de thuisbasis van ons korps. Aldaar zouden we onze eerste (van de twee) “homeshows” hebben dit jaar. In het kort betekende dat dat Crown het organiseerde en dat er onmeunig veel Crown fans op de tribune zaten. We overnachtten in dezelfde school als waar drie van de camps plaatsvonden. Dat gaf al een beetje een thuisgevoel. Toen het publiek ook nog eens heel enthousiast was was mijn dag helemaal goed.
Daarop vertrokken we naar Sevierville, Tennessee voor wederom een showdag. Wederom een flinke repetitiedag vooraf omdat we in het stadion van het optreden konden repeteren. Het was een prachtig veld. Enige nadeel: het lag op de top van een heuvel en was daarom niet helemaal plat. 's Avonds ging de show weer een beetje beter dan de dag ervoor. Deze keer moest ik wachten met omkleden tot een aantal andere mensen klaar waren. In die tijd heb ik de show van de Cavaliers gekeken, “15 minutes of Fame”: hun thema is net zo vaag als het onze. Ze hebben zoals gebruikelijk een aantal vette drillmoves maar het is nog lang niet af: hun drill is nog net zo onprecies als de onze.
Het zou kunnen dat je je afvraagt waarom ik niet meer te vertellen heb over iedere individuele show. Bij de showband kon ik immers per optreden wel een verslag volschrijven. Dat heeft een aantal redenen. Allereerst zijn de optredens minder gevarieerd: het zijn allemaal wedstrijden met gedeeltelijk dezelfde tegenstanders. Daarnaast pakken we de optredens minder gevarieerd aan: we doen elke keer precies hetzelfde. Misschien heb ik het al eens vertelt, zo ja, sorry. Sla dan de volgende drie alinea's over.
Aan het eind van de middag, als de laatste repetitie is afgelopen, start de EPL (eat, pack, load). Dat houdt in dat je tussen één en anderhalf uur hebt om je spullen te pakken, te eten, te douchen, te scheren, je toeter te poetsen en andere dingen te doen. Daarnaast moeten dan ook sommige tourjobs gedaan worden (waaronder de mijne, het neerhalen van de steiger). Daarna vertrekken we in de bus naar een optreden. Onderweg verkleed je naar halfuniform (alles behalve het jasje en de sjako).
Bij het optreden aangekomen stel je op in rijen van twee en loop je naar de warming-up locatie. Dit is meestal een grasveld of een stuk weg waar we met de blazers oppassen (de warming-up is opgedeeld in secties). We beginnen dan met een stretch sessie van ongeveer een kwartier, hard nodig nadat we in de bus hebben gezeten. Dan volgt de visuele warming-up. Daarbij marcheren we in rijen van zeven een paar maten per keer, rij voor rij, over het veldje (of de weg). Vooruit, achteruit, zijwaarts, langzaam en snel. Ter afsluiting volgt de brass warming-up. Hierbij doen we beginnen we met wat ademoefeningen. Daarna wisselen we spelen, zingen en afstemmen af. Deze onderdelen van de warming-up staan vaak op youtube. We sluiten af met het zingen van 'ons' (= de blazers) lied, “Band of Brothers” waarna we naar het stadion vertrekken.
Bij het stadion aangekomen krijgen we een peptalk van de grote baas, Jim Coates. Ter afsluiting van het geheel zingen we 'ons' (= het hele korps) lied, “Carolina In My Mind” waarna we het veld opkomen. Dan doen we de show, eventueel gevolgd door een stilstaand nummertje (over het algemeen bij de kleinere optredens, om toch een redelijk programma vol te krijgen). Na de show kleden we om in de bus (niet allemaal tegelijk, daar is geen ruimte voor). Om onze energiebronnen weer een beetje aan te vullen krijgen we een snack van de foodtruck (meestal voedsel wat overgebleven is van de dagmaaltijden, maar daar is niets mis mee). Dan vertrekken we in de bus naar onze volgende slaaplocatie, meestal een flink aantal uren rijden. Daar aangekomen krijgen we vaak nog een paar uurtjes slaap op de vloer en dan begint de volgende dag.
Na Sevierville was dat Muncie, Indiana. Daar blijven we drie dagen (ik ben nu op dag twee). We kunnen hier gratis in een stadion repeteren doordat we een deal hebben met Bands Of America (de overkoepelende organisatie voor alle high school bands, wat volledig losstaat van drum corps). De deal komt erop neer dat we gister en vandaag een aantal clinics hebben gegeven. Zo begonnen we gisterochtend met een brass clinic. Daarbij kwamen een twintigtal band dirigenten kijken hoe wij toeteren en hoe het toeteren ons geleerd wordt. Vanmorgen hadden we net zoiets, maar dan voor visuele zaken. Daarnaast hadden we beide middagen aan het begin een clinic waarbij er juryleden aanwezig waren. Die juryleden legden aan de dirigenten uit hoe zij dingen zien en beoordelen, aan de hand van onze show.
De rest van de dag hebben we gister 'gewoon' gerepeteerd. Vandaag eindigden we de middag echter met een clinic voor de kinderen van de high school bands. We hebben samen met 96 van hen een stuk van onze show ingestudeerd (Fanfare for the Common Man). Dat was best leuk om te doen en gaf ons een rustmomentje van de andere clinics, die vrij intens zijn.
Nou zal ik maar eens ophouden want het dreigt al weer een schandalig lang verhaal te worden. Hopelijk gaat het nog steeds prima daar in Europa en gebeurt er niets waarvan ik spijt heb dat ik er niet bij ben.
Vanuit Dothan, Alabama vertrokken we voor een acht uur lange busrit naar Florida. Er waren een paar mensen zo dom geweest om hun instrumenten niet op tijd in te laden waardoor er een paar instrumenten 'boven' in de bus waren. Daardoor was het deze keer verboden om een busoorlog te houden. Als vervanging probeerde de mensen in de voorkant van de bus een feestje op gang te krijgen door wat dancemuziek aan te zetten. Gek genoeg werkte dat en binnen niet al te lange tijd stond een groot deel van de bus in het gangpad te dansen voor zover dat mogelijk is in een bus. Het kwam er op neer dat er vooral veel mensen van voor naar achter en andersom werden gecrowdsurft.
We bleven drie dagen in ons overnachtingsadres in Florida: eerst een repetitiedag, daarna een showdag en daarna onze eerste vrije dag! Vrij is dan wel betrekkelijk: we hadden die dag wel een optreden in de planning in een parade en we moesten onze was doen, wat al vrij veel van de tijd opslokte.
Om het toch maar weer over het weer te hebben: het weer in Florida is veranderlijk. Het ene moment waan je je in Alabama met gigantische vochtigheid en hitte en het volgende moment komt het met bakken uit de hemel. Dat laatste was een welkome afwisseling. De staff hield gelukkig enigszins rekening met het weer: het ochtendblok besteedden we grotendeels aan het, in langzamer tempo, doorlopen van ons eerste shownummer. Ook splitsten we 's middags tijdens de stortbuien op in subsecties die precies onder de aanwezige overkappingen pasten.
Alle repetitiedagen lijken op elkaar. Omdat ze zo op elkaar lijken, zal ik me waarschijnlijk niet een volledige specifieke repetitiedag herinneren. Dat is dan wel weer jammer omdat ik dan misschien ook zal vergeten hoe zo'n dag eruit zag. Daarom zal ik nu heel precies alle bijzonderheden van één van onze repetitiedagen opsommen. Niet voor jullie maar voor mezelf.
Het repetitieveld had een paar vuurmierenhopen waar we omheen moesten marcheren. Dat lukte helaas niet helemaal waardoor een paar mensen gebeten zijn. Niet een prettig gebeuren. Wel grappig waren alle palmbomen, bomen die ik absoluut niet verwacht had bij een gewone school met gewone footballvelden. Ook waren er allemaal gigantische vlinders en libelles. Tijdens ons middagblok kwamen we een gigantische, bontgekleurde loopvogel tegen. Er was natuurlijk iemand die het niet kon laten om hem weg te jagen. Terwijl hij wegliep maakte iemand anders hoge vogelgeluidjes. Daarop keerde de vogel om en kwam piepend weer een stukje terug. Erg grappig als je er bij was.
Dat is werkelijk alles wat ik kan bedenken over de repetities van vandaag.
De volgende dag viel het repeteren helaas grotendeels in het water. Het veld was zo nat dat we om de stap uitgleden. We hebben daarom wat extra tijd besteed aan het oefenen van de Jim Moore dingen (alle dansjes en beweginkjes). Omdat we al twee dagen geen volledige showrepetitie meer gehad hadden zag de staff wel op tegen het optreden die avond. Het optreden ging gelukkig toch vrij goed. Voor mij hielp het dat het publiek heel enthousiast was en dat er iemand die ik kende in het publiek zat. Een poosje geleden facebookte Marieke, die samen met mij bij de showband zat, mij dat zij ook naar Amerika ging. Heel toevallig was het gezin waar ze au pair is in de buurt van deze show. Vandaar dat ze me daar kwam opzoeken. Erg leuk om iemand te zien die ik ken en gewoon Nederlands terug praat.
De zondagmorgen (van de vrije dag) kregen we te horen dat onze parade niet doorging. Dat veranderde ons dagschema in 's ochtends de was doen en 's middags vrije dag. Onze vrije dag was niet zomaar ergens in “the middle of nowhere”: we gingen naar Disney World! Het probleem met Disney World is echter dat het gigantisch is waardoor het onmogelijk is het helemaal te zien in de 3,5 uur die wij daar waren. Ik zei dan ook al van tevoren tegen mijn parkmaatje Josh: wat we ook doen, we gaan sowieso spijt hebben van onze keuzes. Had ik natuurlijk nooit moeten zeggen want daardoor werd het natuurlijk waarheid.
Allereerst was er een reden dat de parade niet doorging: het regende. Hard. De hele dag. Dat hielp niet. We hebben uiteindelijk onze uurtjes doorgebracht in Epcot (één van de parken) omdat we daar werden afgezet. We hebben daar meer dan 5 kwartier doorgebracht met wachten voor één van de attracties wat natuurlijk ook een belevenis is, maar toch. Verder hebben we nog wat rondgelopen en hebben we pizza gegeten in het Italië deel van het park (het park bestaat uit allemaal kleine minilandjes). Dit was helemaal prima: het was zowaar een echte Italiaanse smaak in plaats van de vette Amerikaanse rommel waar ik bang voor was.
Na wat te hebben rondgedoold door het park was het tijd om te vertrekken naar Fort Mill, South Carolina, de thuisbasis van ons korps. Aldaar zouden we onze eerste (van de twee) “homeshows” hebben dit jaar. In het kort betekende dat dat Crown het organiseerde en dat er onmeunig veel Crown fans op de tribune zaten. We overnachtten in dezelfde school als waar drie van de camps plaatsvonden. Dat gaf al een beetje een thuisgevoel. Toen het publiek ook nog eens heel enthousiast was was mijn dag helemaal goed.
Daarop vertrokken we naar Sevierville, Tennessee voor wederom een showdag. Wederom een flinke repetitiedag vooraf omdat we in het stadion van het optreden konden repeteren. Het was een prachtig veld. Enige nadeel: het lag op de top van een heuvel en was daarom niet helemaal plat. 's Avonds ging de show weer een beetje beter dan de dag ervoor. Deze keer moest ik wachten met omkleden tot een aantal andere mensen klaar waren. In die tijd heb ik de show van de Cavaliers gekeken, “15 minutes of Fame”: hun thema is net zo vaag als het onze. Ze hebben zoals gebruikelijk een aantal vette drillmoves maar het is nog lang niet af: hun drill is nog net zo onprecies als de onze.
Het zou kunnen dat je je afvraagt waarom ik niet meer te vertellen heb over iedere individuele show. Bij de showband kon ik immers per optreden wel een verslag volschrijven. Dat heeft een aantal redenen. Allereerst zijn de optredens minder gevarieerd: het zijn allemaal wedstrijden met gedeeltelijk dezelfde tegenstanders. Daarnaast pakken we de optredens minder gevarieerd aan: we doen elke keer precies hetzelfde. Misschien heb ik het al eens vertelt, zo ja, sorry. Sla dan de volgende drie alinea's over.
Aan het eind van de middag, als de laatste repetitie is afgelopen, start de EPL (eat, pack, load). Dat houdt in dat je tussen één en anderhalf uur hebt om je spullen te pakken, te eten, te douchen, te scheren, je toeter te poetsen en andere dingen te doen. Daarnaast moeten dan ook sommige tourjobs gedaan worden (waaronder de mijne, het neerhalen van de steiger). Daarna vertrekken we in de bus naar een optreden. Onderweg verkleed je naar halfuniform (alles behalve het jasje en de sjako).
Bij het optreden aangekomen stel je op in rijen van twee en loop je naar de warming-up locatie. Dit is meestal een grasveld of een stuk weg waar we met de blazers oppassen (de warming-up is opgedeeld in secties). We beginnen dan met een stretch sessie van ongeveer een kwartier, hard nodig nadat we in de bus hebben gezeten. Dan volgt de visuele warming-up. Daarbij marcheren we in rijen van zeven een paar maten per keer, rij voor rij, over het veldje (of de weg). Vooruit, achteruit, zijwaarts, langzaam en snel. Ter afsluiting volgt de brass warming-up. Hierbij doen we beginnen we met wat ademoefeningen. Daarna wisselen we spelen, zingen en afstemmen af. Deze onderdelen van de warming-up staan vaak op youtube. We sluiten af met het zingen van 'ons' (= de blazers) lied, “Band of Brothers” waarna we naar het stadion vertrekken.
Bij het stadion aangekomen krijgen we een peptalk van de grote baas, Jim Coates. Ter afsluiting van het geheel zingen we 'ons' (= het hele korps) lied, “Carolina In My Mind” waarna we het veld opkomen. Dan doen we de show, eventueel gevolgd door een stilstaand nummertje (over het algemeen bij de kleinere optredens, om toch een redelijk programma vol te krijgen). Na de show kleden we om in de bus (niet allemaal tegelijk, daar is geen ruimte voor). Om onze energiebronnen weer een beetje aan te vullen krijgen we een snack van de foodtruck (meestal voedsel wat overgebleven is van de dagmaaltijden, maar daar is niets mis mee). Dan vertrekken we in de bus naar onze volgende slaaplocatie, meestal een flink aantal uren rijden. Daar aangekomen krijgen we vaak nog een paar uurtjes slaap op de vloer en dan begint de volgende dag.
Na Sevierville was dat Muncie, Indiana. Daar blijven we drie dagen (ik ben nu op dag twee). We kunnen hier gratis in een stadion repeteren doordat we een deal hebben met Bands Of America (de overkoepelende organisatie voor alle high school bands, wat volledig losstaat van drum corps). De deal komt erop neer dat we gister en vandaag een aantal clinics hebben gegeven. Zo begonnen we gisterochtend met een brass clinic. Daarbij kwamen een twintigtal band dirigenten kijken hoe wij toeteren en hoe het toeteren ons geleerd wordt. Vanmorgen hadden we net zoiets, maar dan voor visuele zaken. Daarnaast hadden we beide middagen aan het begin een clinic waarbij er juryleden aanwezig waren. Die juryleden legden aan de dirigenten uit hoe zij dingen zien en beoordelen, aan de hand van onze show.
De rest van de dag hebben we gister 'gewoon' gerepeteerd. Vandaag eindigden we de middag echter met een clinic voor de kinderen van de high school bands. We hebben samen met 96 van hen een stuk van onze show ingestudeerd (Fanfare for the Common Man). Dat was best leuk om te doen en gaf ons een rustmomentje van de andere clinics, die vrij intens zijn.
Nou zal ik maar eens ophouden want het dreigt al weer een schandalig lang verhaal te worden. Hopelijk gaat het nog steeds prima daar in Europa en gebeurt er niets waarvan ik spijt heb dat ik er niet bij ben.
-
28 Juni 2012 - 22:13
Lydia:
Klinkt allemaal nog steeds superleuk! Behalve die regen dan.. En die schandalig lange verhalen vind ik ook helemaal niet erg :) Hier zijn niet echt heftige dingen gebeurd eigenlijk.. tentamenperiode enzo, vrij saai allemaal in vergelijking met wat jij allemaal doet! Veel succes daar zo ver weg! X -
29 Juni 2012 - 06:23
Tante Marjo:
Weer een leuk verhaal, Jan. Leuk om zo op de hoogte te blijven van jou bezigheden. Wij zijn hier aan het afbouwen van schoolzaken. Douwe heeft een lang weekend. Volgende week nog allemaal leuke dingen, dan nog ff boeken inleveren en klaar. Volgend jaar 2Havo. Sinds gister heb ik een nieuwe baan, bij de gemeente Raalte. Voor de vakantie nog even inwerken en dan echt aan de slag. Geniet van de dingen. Groeten. -
29 Juni 2012 - 07:18
Erika:
Heey Jan, ik heb je verslag weer met veel plezier gelezen. Dit weekend ga ik helpen met de survival in Zwolle, dus ik hoop dat het dan niet zo regent als op jou foto. -
29 Juni 2012 - 07:36
Jakob:
Prachtig verhaal! Ik houd van schandalig lange monologen, dus kom maar op. Je staat momenteel niet in de top-3 van dutchindci, dus dan kun je kunt nog je lange verhalen verwerken tot een 'boek' en die straks gaan verkopen om de kosten iets te drukken ;) (je bent 'rook-out' toch? Anders misschien wachten tot opvolgende jaren :P )
Anywaysz, jullie visite naar Disney World stelde dus ietsje minder voor dan de twitter van CC ons liet geloven...... maar goed, daarvoor ben je daar ook niet ;)
-
29 Juni 2012 - 08:46
Jenne:
Jan weer een mooi verhaal, prachtig.
Florida en weer..... ja ik weet het. Ik was daar in 2003.
De laatste tijd duiken er al meer filmpjes op van jullie en je bent al een paar keer gespot. Wel moet ik wennen aan, als jullie een gedeelte van de show zingen de rechterhand omhoog gaat. Lijkt raar.
Verder de showband gaat vanavond naar Rastede voor de wedstrijd morgen. Wij gaan met 4 man op de motor er morgen achteraan.
Veel plezier en veel succes.
Kan niet wachten tot weer een nieuw verhaal.
Groet,
Jenne -
29 Juni 2012 - 12:15
Sietze:
Wat weer leuk om te lezen hoe afwisselend jouw leven, repetities en optredens zijn, haha.
Waar hebben wij het dan over, vanavond met de bus naar Rastede, uurtje repeteren,misschien 2 uurtjes, biertje, morgen weer twee drie uurtjes repeteren, s middags show, daarna weer vrij. Ach, Europa is zo gek nog niet.
Hè Jan, blijf genieten hè en blijf op 1, zou wel een stunt zijn. Crown met Marum bloed op 1, wow! -
29 Juni 2012 - 16:56
Jorrit:
He Jan,
Lang, maar leuk om te lezen!
Ik heb vanaf nu wel echt vrije dagen, want vandaag was mijn laatste tentamen. Ik ben benieuwd naar je volgende verslag!
Groetjes -
29 Juni 2012 - 20:59
Geert-Martijn:
Nou Jan, wij zitten in het Franse deel van Europa met de voetjes omhoog.Ik ben blij dat ik met deze zomerse temperaturen hier weinig inspanning hoef te doen. Zolang de Rosé koud staat, vind ik het prima (ben niet zo van het bier...). Verder mis je natuurlijk ontzettend veel wat hier in Europa gebeurt. Maar ach, een DCI-tour maakt, denk ik, veel goed. Zet 'm op de komende weken en blijf bloggen :) -
30 Juni 2012 - 00:17
Gerard V.:
Als je nog eens wat tijd over hebt mag je wel meer schrijven! :)
Warm-up filmpje gezien van jullie in Dothan... WOW!! Wat vet! En dat over mijn kleine Trust speakertjes :) Ken je nagaan hoe dat klinkt wanneer je er bij bent! Maar wellicht vind jij het al normaal.
Ik blijf je volgen!
Veel succes!! -
30 Juni 2012 - 20:35
Marieke:
Jeeeej! ik sta erin! haha
Het was echt leuk om je te zien Jan. jammer dat disney een flop was. Ik ben trouwens veilig weer thuis gekomen (door iemand gebracht.)
Wat ik me nog afvroeg, heb je me ook horen schreeuwen? haha Voor de show?
Heel veel plezier nog! en geniet ervan!
-
02 Juli 2012 - 02:28
Erna:
Gewone dag, gewoon optreden???
Voor jou misschien, maar ik vind het nogal wat. Onmuunig goed dat je dat "gewoon" allemaal doet -
02 Juli 2012 - 10:28
Nico Kropman:
Hoi Jan best druk zo te lezen. Jullie repeteren heel vaak. Ik begrijp dat jullie maar een paar stukken spelen, dan moet dat er nu toch wel inzitten. Gaat het door het vele repeteren dan nog beter dan jullie al waren?
Hier in Nederland lekker veel regen, en enkele dagen van hogere temperaturen 21 tot 25 graden. Dan is het hier ook lekker benauwd en vochtig.
Oja, Erika was hier in Zwolle om te helpen met de Survival. Ze is lekker verbrand, want het was prachtig weer. (smeren was niet nodig want het ging niet zo hard dacht ze.) -
02 Juli 2012 - 19:22
Je Moeder:
Natuurlijk wil ik alles van je lezen. En ik vind het allemaal heel boeiend. Je hebt het nog steeds volle dagen, zo te lezen.
We zoeken je op foto's en filmpjes en zien je inderdaad af en toe langs komen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
