Vast
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
02 April 2012 | Verenigde Staten, Philadelphia
In Charlotte heb ik maar niet iets getypt, want ik was niet zo vrolijk omdat mijn vlucht gecanceld was. Nu zit ik hier in Philadelphia, al een poosje te zitten, want ondanks dat we 15 minuten te laat aankwamen heb ik het makkelijk gered: het vliegtuig waar ik nú in moet is kapot. Het is onbekend hoe lang de vertraging is. Dus het kan nog gebeuren dat ik toch niet meer vandaag weg kom.
Het camp was übervet: ondanks dat we maar met zo'n 50 blazers waren was er een erg goeie sfeer. Iedereen werkte heel hard en de staff beulde ons niet extreem af. Ik heb ook weer wat nieuwe mensen leren kennen, waaronder een gozer van de foodtruck die me vanaf nu elke keer hallo gaat zeggen. Vorig jaar liep er namelijk een Nederlandse bij de guard met wie hij elke keer een praatje maakte. Daarom vond hij het wel een goed idee om ook elke keer met mij te praten.
Donderdagmiddag ben ik weer naar de YMCA geweest waar ik heb gebasketbald met een jongen uit de buurt. Of beter gezegd, ik heb ook geprobeerd die bal door die ring te werpen, want ik was er vrij belabberd in. Toch was het wel leuk om met hem te praten. Hij was één van de weinige donkere jongens in de hele buurt. Daarna heb ik een paar rondjes hard gelopen op de indoor hardloopbaan en tenslotte heb ik nog een paar baantjes gezwommen. De YMCA heeft echt prachtige faciliteiten voor dat alles. 's Avonds ben ik bet Becky en haar moeder wederom naar de YMCA geweest om een uurtje te bodypumpen (een soort BOMmen met gewichten), dat doen zij altijd samen. Was best leuk om een keertje te doen.
Vrijdag kwamen we een beetje aan de late kant aan op het camp omdat Becky nog moest werken en we daarna nog iemand moesten oppikken. Op het camp gekomen waren we gelukkig zelfs nog op tijd voor de speech van verschillende bazen. Vrijdag waren we vrij op tijd klaar zodat ik nog lekker even kon slapen.
Zaterdag was zwaar. 's Ochtends hadden we een visual block waarbij bleek dat ik nog lang niet op niveau ben. 's Middags begonnen we met een brass block en circle drill, waarbij we (voor mij onverwacht en onaangekondigd) naar buiten gingen. Ondanks dat het bewolkt was ben ik daarom nogal verbrand. Beetje jammer. Dat voelde niet zo fijn de rest van het weekend. Circle drill is trouwens dat je in een cirkel gaat staan en tijdens het toeteren van je oefeningen de cirkel moet vergroten, verkleinen of draaien. Best leuk, mits het niet te lang duurt. Voor deze repetitie hadden ze een echte Amerikaan ingevlogen ("..jullie hebben voor die toeters gekozen, dus moeten jullie ze ook maar de hele tijd omhoog houden." ) die gelukkig niet zo hard was als sommige mensen beweerden. Daarna deden we nog een euphoniumsectierepetitie, voor mij de kleinste tot nu toe want we waren maar met z'n vijven. De middag sloten we af met het individueel lopen van het loophuiswerk voor de ogen van Matt Harloff (de brassbaas). Dat ging eigenlijk best goed. Het eten was weer prima, al heb ik geen idee meer wat we hadden. 's Avonds hadden we nog een baritoneuphoniumsectierepetitie en een tuttiblock waarbij mijn armen en rug echt doodgingen. Daarop kreeg ik van de echte Amerikaan de woorden "Stoppen met trillen is beter voor je klank." oid toegesmeten. Waar hij volkomen gelijk in heeft. De avond sloten we weer vrij op tijd af waarop we met de euphen en een aantal baritons nog even een massage circle hebben gedaan (in een rondje gaan zitten en dan de schouders van de persoon voor je masseren).
Zondag was ook weer prima. Deze keer goed ingesmeerd gingen we weer naar buiten waar we aan de encore muziek hebben gewerkt (de dingen die je speelt aan de eind van een contest om het publiek te vermaken tijdens de score berekening). Het klonk echt heel mooi ondanks dat sommige stemmen een beetje onderbezet waren (er was nog maar 1 eerste bari en we waren nog maar met 4 euphjes, waarvan 3 groentjes en 1 alternate). Het kamp sloten we af met een tutti block met de pit waarbij we Clair de Lune instudeerden, een erg mooi stukje muziek maar erg langzaam waardoor je erg lang je toeter omhoog moet houden. Aan het eind van de repetitie was ik wederom bijna dood, waarna ik kon uitrusten in de Mini Cooper van Sarah. Die auto was misschien niet zo praktisch als de Honda CR-V van Becky (ongeveer half zo groot) maar had wel karakter. Wel interessant om te vermelden is misschien dat ze bij Becky thuis 5 mensen en 3 auto's hebben en bij Sarah thuis 4 mensen en 3 auto's.
We hebben vervolgens geluncht bij één of andere Amerikaanse tent waar ik een heerlijke steak heb gehad. Daarna trokken we verder naar Sarah's huis. De rest was nog niet thuis omdat ze naar een bruiloft in Florida waren. Daarop heb ik het huis bewonderd, echt huge. Ik ben helaas vergeten om fatsoenlijke foto's te maken, maar het was echt heel mooi. Daarna moest Sarah aan het huiswerk, dus heb ik maar even in mijn heritageboekje gelezen, een uurtje geslapen, een stukje muziek geschreven, een rondje met de hond gelopen door de wederom keurige Amerikaanse buurt en Sarah gevraagd of ze al klaar was. Dat was ze gelukkig, dus hebben we een uurtje samen trombone/bariton duetjes gespeeld. Dat was echt heel leuk, omdat we beiden normaal gesproken nooit iemand hebben om dat mee te doen. Haar ouders (en broertje) kwamen toen binnenvallen met avondeten: pizza en worteltjes, sellerie, chicken wings en blue cheese saus. Best eetbaar. Ook dit waren erg aardige mensen. Na doei gezegd te hebben tegen Sarah (die stond de volgende ochtend al weer om 6:15 op wat ik niet zo zag zitten) ging ik maar eens slapen na 1 van de minstens 3 badkamers te hebben gebruikt.
's Ochtends, na het laven van mijn wonden, kreeg ik pannenkoeken met stroop, appeltjes en druiven, en een soort gehakt als ontbijt. Daarna vertrokken we naar de bushalte, waar de bus gelukkig kwam nadat ik me minutenlang had staan opvreten of ik het wel goed had uitgestippeld. De bus maakte een prachtige ommelandse reis waarna ik voor het eerst in uptown Charlotte aankwam. Daar stonden best wat hoge gebouwen, die ik even kort bewonderd heb waarna ik doortrok met een bus naar de mij alreeds bekende Walmart. Daar heb ik wat eten, drinken en een pakje kaarten (echte bicycle kaarten, die had ik op aanraden van Jelmer (van natuurkunde) beloofd mee te nemen voor onze klaverjascompetitie) gekocht. Rustig toog ik naar den vliegveld, alwaar ik rustig meende mijn ontbijt te kunnen nuttigen. Doch, tot mijn grote schrik, constateerde ik de tekst "CANCELLED" achter den vlucht te zien staan welke ik diende te nemen. Met gezwinde pas spoedde ik mij naar het informatieloket, waar men mij wist te verwittigen dat ik in een vlucht later was geplaatst.
Deze vlucht vertrok een uur en twintig minuten later, waardoor ik niet bar veel overstaptijd meer had (nog maar 48 minuten, erg weinig als je bedenkt dat ik op de heenweg de volledige 1 uur 55 minuten nodig had...). De mevrouw die naast me in het vliegtuig zat had zelfs nog maar 18 minuten overstaptijd. Gelukkig redde ik het net en de mevrouw naast mij ook (haar vliegtuig heeft op haar gewacht). En nu zit ik hier, niet wetend hoe groot onze vertraging is. Minstens 2 uur. Ik ben benieuwd of ik hier vandaag nog vandaan kom.
Het camp was übervet: ondanks dat we maar met zo'n 50 blazers waren was er een erg goeie sfeer. Iedereen werkte heel hard en de staff beulde ons niet extreem af. Ik heb ook weer wat nieuwe mensen leren kennen, waaronder een gozer van de foodtruck die me vanaf nu elke keer hallo gaat zeggen. Vorig jaar liep er namelijk een Nederlandse bij de guard met wie hij elke keer een praatje maakte. Daarom vond hij het wel een goed idee om ook elke keer met mij te praten.
Donderdagmiddag ben ik weer naar de YMCA geweest waar ik heb gebasketbald met een jongen uit de buurt. Of beter gezegd, ik heb ook geprobeerd die bal door die ring te werpen, want ik was er vrij belabberd in. Toch was het wel leuk om met hem te praten. Hij was één van de weinige donkere jongens in de hele buurt. Daarna heb ik een paar rondjes hard gelopen op de indoor hardloopbaan en tenslotte heb ik nog een paar baantjes gezwommen. De YMCA heeft echt prachtige faciliteiten voor dat alles. 's Avonds ben ik bet Becky en haar moeder wederom naar de YMCA geweest om een uurtje te bodypumpen (een soort BOMmen met gewichten), dat doen zij altijd samen. Was best leuk om een keertje te doen.
Vrijdag kwamen we een beetje aan de late kant aan op het camp omdat Becky nog moest werken en we daarna nog iemand moesten oppikken. Op het camp gekomen waren we gelukkig zelfs nog op tijd voor de speech van verschillende bazen. Vrijdag waren we vrij op tijd klaar zodat ik nog lekker even kon slapen.
Zaterdag was zwaar. 's Ochtends hadden we een visual block waarbij bleek dat ik nog lang niet op niveau ben. 's Middags begonnen we met een brass block en circle drill, waarbij we (voor mij onverwacht en onaangekondigd) naar buiten gingen. Ondanks dat het bewolkt was ben ik daarom nogal verbrand. Beetje jammer. Dat voelde niet zo fijn de rest van het weekend. Circle drill is trouwens dat je in een cirkel gaat staan en tijdens het toeteren van je oefeningen de cirkel moet vergroten, verkleinen of draaien. Best leuk, mits het niet te lang duurt. Voor deze repetitie hadden ze een echte Amerikaan ingevlogen ("..jullie hebben voor die toeters gekozen, dus moeten jullie ze ook maar de hele tijd omhoog houden." ) die gelukkig niet zo hard was als sommige mensen beweerden. Daarna deden we nog een euphoniumsectierepetitie, voor mij de kleinste tot nu toe want we waren maar met z'n vijven. De middag sloten we af met het individueel lopen van het loophuiswerk voor de ogen van Matt Harloff (de brassbaas). Dat ging eigenlijk best goed. Het eten was weer prima, al heb ik geen idee meer wat we hadden. 's Avonds hadden we nog een baritoneuphoniumsectierepetitie en een tuttiblock waarbij mijn armen en rug echt doodgingen. Daarop kreeg ik van de echte Amerikaan de woorden "Stoppen met trillen is beter voor je klank." oid toegesmeten. Waar hij volkomen gelijk in heeft. De avond sloten we weer vrij op tijd af waarop we met de euphen en een aantal baritons nog even een massage circle hebben gedaan (in een rondje gaan zitten en dan de schouders van de persoon voor je masseren).
Zondag was ook weer prima. Deze keer goed ingesmeerd gingen we weer naar buiten waar we aan de encore muziek hebben gewerkt (de dingen die je speelt aan de eind van een contest om het publiek te vermaken tijdens de score berekening). Het klonk echt heel mooi ondanks dat sommige stemmen een beetje onderbezet waren (er was nog maar 1 eerste bari en we waren nog maar met 4 euphjes, waarvan 3 groentjes en 1 alternate). Het kamp sloten we af met een tutti block met de pit waarbij we Clair de Lune instudeerden, een erg mooi stukje muziek maar erg langzaam waardoor je erg lang je toeter omhoog moet houden. Aan het eind van de repetitie was ik wederom bijna dood, waarna ik kon uitrusten in de Mini Cooper van Sarah. Die auto was misschien niet zo praktisch als de Honda CR-V van Becky (ongeveer half zo groot) maar had wel karakter. Wel interessant om te vermelden is misschien dat ze bij Becky thuis 5 mensen en 3 auto's hebben en bij Sarah thuis 4 mensen en 3 auto's.
We hebben vervolgens geluncht bij één of andere Amerikaanse tent waar ik een heerlijke steak heb gehad. Daarna trokken we verder naar Sarah's huis. De rest was nog niet thuis omdat ze naar een bruiloft in Florida waren. Daarop heb ik het huis bewonderd, echt huge. Ik ben helaas vergeten om fatsoenlijke foto's te maken, maar het was echt heel mooi. Daarna moest Sarah aan het huiswerk, dus heb ik maar even in mijn heritageboekje gelezen, een uurtje geslapen, een stukje muziek geschreven, een rondje met de hond gelopen door de wederom keurige Amerikaanse buurt en Sarah gevraagd of ze al klaar was. Dat was ze gelukkig, dus hebben we een uurtje samen trombone/bariton duetjes gespeeld. Dat was echt heel leuk, omdat we beiden normaal gesproken nooit iemand hebben om dat mee te doen. Haar ouders (en broertje) kwamen toen binnenvallen met avondeten: pizza en worteltjes, sellerie, chicken wings en blue cheese saus. Best eetbaar. Ook dit waren erg aardige mensen. Na doei gezegd te hebben tegen Sarah (die stond de volgende ochtend al weer om 6:15 op wat ik niet zo zag zitten) ging ik maar eens slapen na 1 van de minstens 3 badkamers te hebben gebruikt.
's Ochtends, na het laven van mijn wonden, kreeg ik pannenkoeken met stroop, appeltjes en druiven, en een soort gehakt als ontbijt. Daarna vertrokken we naar de bushalte, waar de bus gelukkig kwam nadat ik me minutenlang had staan opvreten of ik het wel goed had uitgestippeld. De bus maakte een prachtige ommelandse reis waarna ik voor het eerst in uptown Charlotte aankwam. Daar stonden best wat hoge gebouwen, die ik even kort bewonderd heb waarna ik doortrok met een bus naar de mij alreeds bekende Walmart. Daar heb ik wat eten, drinken en een pakje kaarten (echte bicycle kaarten, die had ik op aanraden van Jelmer (van natuurkunde) beloofd mee te nemen voor onze klaverjascompetitie) gekocht. Rustig toog ik naar den vliegveld, alwaar ik rustig meende mijn ontbijt te kunnen nuttigen. Doch, tot mijn grote schrik, constateerde ik de tekst "CANCELLED" achter den vlucht te zien staan welke ik diende te nemen. Met gezwinde pas spoedde ik mij naar het informatieloket, waar men mij wist te verwittigen dat ik in een vlucht later was geplaatst.
Deze vlucht vertrok een uur en twintig minuten later, waardoor ik niet bar veel overstaptijd meer had (nog maar 48 minuten, erg weinig als je bedenkt dat ik op de heenweg de volledige 1 uur 55 minuten nodig had...). De mevrouw die naast me in het vliegtuig zat had zelfs nog maar 18 minuten overstaptijd. Gelukkig redde ik het net en de mevrouw naast mij ook (haar vliegtuig heeft op haar gewacht). En nu zit ik hier, niet wetend hoe groot onze vertraging is. Minstens 2 uur. Ik ben benieuwd of ik hier vandaag nog vandaan kom.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
