Tweede helft
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
21 Juli 2012 | Verenigde Staten, San Antonio
Soms heb je elke dag Wifi, soms moet je twee weken zonder doen omdat je laptop niet meer wil verbinden met het Cadets netwerk. Beter laat dan niet: mijn belevenissen van de afgelopen weken.
Na het vorige verslag moest het beste van Prairie du Chien nog komen. Het avondeten, of beter gezegd diner, was verbluffend fantastisch. De vrijwilligers van de foodtruck hadden uitgevonden dat het voetbalteam van de school 's avonds een bbq had. Daarop hadden ze geregeld dat ze de barbecue konden lenen. Dat maakte ons fantastische diner mogelijk: heerlijk sappige steak, perfect medium doorbakken. En alsof dat nog niet voldoende was: garnalen. Daarnaast natuurlijk ook de gebruikelijke sla en salade (met onder andere honing mosterd dressing), aardappelen en een taart als toetje. Ik had van tevoren nooit verwacht zulk goed voedsel te krijgen. Door het fantastische voedsel, het prachtige wolkendek, en heel misschien ook door de mooie locatie, gingen de repetities goed. Dat hadden we ook wel nodig: het eerste stuk van onze show is nu een stuk netter.
Wat valt er verder nog te vertellen over Prairie du Chien (die naam komt trouwens van de Indianen die hier leefden)? De ontzaglijke hoeveelheid beestjes 's avonds laat. Zie de foto als het lukt die te uploaden. Gelukkig staken de meesten niet en zaten ze vooral rond de lampen. Toch heb ik een aantal flinke muggenbeten opgelopen. We vluchten uit nood maar naar de McDonalds waar ik oa een koffie-chocolade-cookie-vanille milkshake heb gegeten.
We repeteerden de volgende dag vrolijk verder. 's Avonds stond er een show in LaCrosse in de planning. Tegen de tijd dat wij bij de poort van het stadion stonden begon het echter flink te regenen en te bliksemen, wat leidde tot het aflassen van de rest van de contest. LaCrosse, Wisconsin is de thuisbasis van de Blue Stars. Het aflassen van de show leidde er dan ook toe dat ik, onder de beschutting van het stadion, met twee Nederlanders van de Blue Stars kon kletsen.
De volgende dag was het zover: er was weer een belangrijk checkpoint, de Minneapolis, Minnesota wedstrijd. Hier zagen we iedereen voor het eerst tegelijk, en een aantal belangrijke concurrenten voor het eerst. Zulke wedstrijden, waar (bijna) alle korpsen zijn, heten regionals. Er zijn er vier en ze zijn na de Finals (aan het eind van het seizoen) de belangrijkste shows. De dag begon bijzonder: voor het eerst deden we het stretchen samen met de guard. Dat betekende dat het stretchen meer pijn dan ontspanning bracht: de guard staff stopte ons in een aantal posities die nogal wat flexibiliteit en lenigheid vergden. De rest van de ochtend besteedden we aan het aanscherpen van onze danspasjes in Fanfare for the Common Man.
In de voorbereiding naar de avond werd ons keer op keer op het hart gedrukt dat we ons vooral niet moesten overhypen: de staff was bang dat we te veel fouten zouden maken als we emotioneel, gehypt en uit onze focus zouden zijn. De show ging daarop vrij goed. Ik heb heel erg geprobeerd me aan de instructies te houden, maar het is toch lastig niet geraakt te worden door al die mensen in dat stadion. We eindigden op de tweede plaats, achter de Blue Devils en voor de Cadets. Bijna iedereen was daar wel tevreden mee.
Die nacht reisden we naar Belvidere, Illinois. Een flinke tocht van zo'n 5 uur. Net als de nacht ervoor begon de nacht met televisiekijken voor wie dat wou. Dat is nu al met al zo'n vijf keer gebeurd. Net als de vorige nacht werd er een aflevering van Band of Brothers gedraaid. Dit is een miniserie over paratroopers in de Tweede Wereldoorlog, erg indrukwekkend. Dit lijkt niet zo gepast als bedtijdtelevisie. De reden dat we dit kijken is de muziek. Het themalied is het brasslied, dat we neuriën voor elke show en aan het eind van elke repetitiedag.
In Belvidere hadden we een korte repetitiedag. Daarom hadden we helaas ook maar weinig pauze: we hadden 5,5 uur repetitie met maar één onderbreking van een kwartier. Het voordeel van zo'n korte onderbreking is het voedsel dat dan wordt verstrekt (we hebben eerder een dergelijke situatie gehad): verse appels, verse pruimen, verse sinaasappelen, verse aardbeien en energierepen. Vooral die aardbeien zijn heerlijk bij het warme weer hier.
Hierna hadden we onze eerste Tour of Champions show. Het ging ongeveer net zoals ik had verwacht en zoals ik een aantal verslagen geleden, toen we in Louisville waren, heb uitgelegd. De acht hoogstgeplaatste korpsen van vorig jaar waren er. Tussen de korpsen door werd er wat gekletst en werden er door een presentator “spontane” interviews gedaan. Voor de show aan waren er kleine ensembles van elk korps die muziek maakten als voorprogramma. Van ons was dat een groepje mensen dat “O When The Saints” speelde. Daarnaast traden de Creamsicles op: vier van onze leden die barbershop quartet muziek zingen.
De show ging wel aardig, maar dat is niet zo belangrijk: belangrijker is de superfantastische toegift. Alle korpsen kwamen terug op het veld en speelden samen het stuk Firedance. Het stuk wordt door onze vets Firestu genoemd (van “stupid”) en ik begrijp nu waarom: we hebben het wel gerepeteerd maar dat is inmiddels een maand geleden en niemand heeft er sinds toen naar gekeken. Het werd dus een onvermijdelijke blamage maar het was luid, dus het publiek klapte wel.
Daarop volgde weer een lange busrit, naar de andere uithoek van Illinois. Daar hadden we een belangrijke dag voor de boeg. De staff was namelijk niet zo tevreden met het laatste stuk van de show. Dit is daarom volledig herschreven: de muziek is grotendeels hetzelfde, de drill is grotendeels nieuw en waar het niet nieuw is zijn we allemaal van plaats gewisseld. We begonnen deze maandag met het instuderen daarvan. De nieuwe versie komt neer op grotere passen en meer kruisingen dus harder werken. Samen met de hitte en het lange gras maakte dat het een zware dag. Er was gelukkig wel een oase: de Wal-Mart op 10 minuten loopafstand. Ik heb daarom extra mijn best gedaan om eerder klaar te zijn met al mijn verplichtingen wat me de tijd gaf om een tocht naar die Wal-Mart te ondernemen voor wat antizonnebrandspray (zodat andere mensen niet mijn zweterige rug aan hoeven te raken wanneer ze mij willen helpen), energierepen (als we ooit nog een keer zonder snack de bus in moeten) en een grote fles Dr Pepper (om mezelf weer een beetje op te peppen).
De show gaf een welkom contrast: in een koele vallei met een kunstgrasveld. Daarnaast was het de thuisshow voor zo'n 8 leden waardoor we veel fans in het publiek hadden. Ons optreden ging dan ook supergoed. Erg leuk.
Daarop volgde wéér een lange busrit, naar Arkansas. Daar hebben we de hele ochtend besteed aan het afmaken van de nieuwe drill. Aan het eind waren we in staat ongeveer ongeschonden naar het eind te komen, maar nog wel zonder instrumenten. 's Avonds hadden we een show in hetzelfde stadion wat ons een lange en relaxte voorbereiding gaf. Dat hadden we ook wel nodig met 5 werkende douches voor de 120+ mannen die het drumcorps met de staff telt.
Ook de dag daarop brachten we door in Bentonville. Prettig, want de school waar we logeerden was prachtig. De oorzaak daarvan is dat Bentonville, een schattig klein plaatsje midden in Arkansas, de bakermat van Wal-Mart is. Het hoofdkantoor en -distributiecentrum is dan ook daar. Met Wal-Mart als sponsor werd de prachtige school neergezet waar wij onze tijd doorbrachten. Dat betekende onder andere dat er 2 sporthallen en een basketbalarena in de school waren. Daarnaast was er het stadion waar wij repeteerden, maar ook nog een kunstgrasreserveveld en een kunstgrasvoetbalveld.
Aan het eind van deze dag konden we ongeveer met instrument en grotendeels spelend door alle nieuwe dingen heenkomen.
Na Arkansas was het tijd voor de Texas tour. Ik was de dag ervoor al snotterig geweest en de 10 uur durende busrit naar Round Rock highschool hielp niet echt mee. Mijn eerste dag in Texas was dan ook vrij onprettig: niezen, proesten, snotteren en hoesten zou een goede samenvatting zijn. Na de show 's avonds heb ik even gepraat met Austin's vader (die in Texas woont). Ik herkende hem eerst niet omdat ik totaal niet verwachtte iemand te zien die ik ken.
De dag daarop, vrijdag, was een korte dag. We vertrokken namelijk laat uit Austin en we moesten de volgende dag als eerste optreden bij het optreden in Houston. Dat lijkt oneerlijk, omdat we ongeveer tweede in de ranglijst staan en dus als één van de laatsten zouden moeten optreden, maar bij Tour of Champions shows worden de volgordes door elkaar gehusseld.
Maar dus, een korte dag, en daarom besloot de staff om in plaats van een morgen- en een middagblok één lang blok te repeteren. Dat kwam neer op vijf uur non-stop repeteren. Wederom een zware dag dus. Gelukkig was ik inmiddels een beetje over mijn verkoudheid heen. 's Avonds kwam ik op één of andere manier terecht in het groepje mensen dat “O When The Saints” speelde, deze keer in de pauze. Leuk om een keer te doen maar het betekende ook dat ik geen eten kreeg voor we het Firestu optreden hadden. Toen ik daarop bij de foodtruck vroeg of er ná Firestu nog voedsel beschikbaar zou zijn werd mij verteld dat er slechts drinken zou zijn. De foodtruckvrijwilligers vonden mij toen echter zo zielig dat ze een voedselpakketje voor mij achterhielden. Fantastische mensen.
Na vrijdag volgt zaterdag en zaterdag betekent een regional. Met Minnesota de week ervoor zijn we in de tweede helft van het optredensseizoen terecht gekomen waarin elke zaterdag een regional is tot het allemaal eindigt in Indianapolis. Dit betekent dat er veel regelmatiger betrouwbare vergelijkingsmomenten zijn tussen de korpsen en dat iedereen een stuk competitiever wordt.
Deze regional vond plaats in San Antonio in een overdekt stadion met air conditioning. Een aparte ervaring maar wel erg prettig: het speelt een stuk makkelijker als er geen zweet over je mondstuk loopt. Elk voordeel heb echter zijn nadeel: een overdekt stadion betekent een boel echo en daardoor is het een stuk lastiger om het korps qua tempo bij elkaar te houden. Elk nadeel heb echter ook zijn voordeel: doordat het stadion overdekt was waren we nog nét iets luider dan normaal. Helaas verloren we weer van de Blue Devils, maar dit keer met precies de helft van het aantal punten (0,85, de dag ervoor was het 1,7).
Na het vorige verslag moest het beste van Prairie du Chien nog komen. Het avondeten, of beter gezegd diner, was verbluffend fantastisch. De vrijwilligers van de foodtruck hadden uitgevonden dat het voetbalteam van de school 's avonds een bbq had. Daarop hadden ze geregeld dat ze de barbecue konden lenen. Dat maakte ons fantastische diner mogelijk: heerlijk sappige steak, perfect medium doorbakken. En alsof dat nog niet voldoende was: garnalen. Daarnaast natuurlijk ook de gebruikelijke sla en salade (met onder andere honing mosterd dressing), aardappelen en een taart als toetje. Ik had van tevoren nooit verwacht zulk goed voedsel te krijgen. Door het fantastische voedsel, het prachtige wolkendek, en heel misschien ook door de mooie locatie, gingen de repetities goed. Dat hadden we ook wel nodig: het eerste stuk van onze show is nu een stuk netter.
Wat valt er verder nog te vertellen over Prairie du Chien (die naam komt trouwens van de Indianen die hier leefden)? De ontzaglijke hoeveelheid beestjes 's avonds laat. Zie de foto als het lukt die te uploaden. Gelukkig staken de meesten niet en zaten ze vooral rond de lampen. Toch heb ik een aantal flinke muggenbeten opgelopen. We vluchten uit nood maar naar de McDonalds waar ik oa een koffie-chocolade-cookie-vanille milkshake heb gegeten.
We repeteerden de volgende dag vrolijk verder. 's Avonds stond er een show in LaCrosse in de planning. Tegen de tijd dat wij bij de poort van het stadion stonden begon het echter flink te regenen en te bliksemen, wat leidde tot het aflassen van de rest van de contest. LaCrosse, Wisconsin is de thuisbasis van de Blue Stars. Het aflassen van de show leidde er dan ook toe dat ik, onder de beschutting van het stadion, met twee Nederlanders van de Blue Stars kon kletsen.
De volgende dag was het zover: er was weer een belangrijk checkpoint, de Minneapolis, Minnesota wedstrijd. Hier zagen we iedereen voor het eerst tegelijk, en een aantal belangrijke concurrenten voor het eerst. Zulke wedstrijden, waar (bijna) alle korpsen zijn, heten regionals. Er zijn er vier en ze zijn na de Finals (aan het eind van het seizoen) de belangrijkste shows. De dag begon bijzonder: voor het eerst deden we het stretchen samen met de guard. Dat betekende dat het stretchen meer pijn dan ontspanning bracht: de guard staff stopte ons in een aantal posities die nogal wat flexibiliteit en lenigheid vergden. De rest van de ochtend besteedden we aan het aanscherpen van onze danspasjes in Fanfare for the Common Man.
In de voorbereiding naar de avond werd ons keer op keer op het hart gedrukt dat we ons vooral niet moesten overhypen: de staff was bang dat we te veel fouten zouden maken als we emotioneel, gehypt en uit onze focus zouden zijn. De show ging daarop vrij goed. Ik heb heel erg geprobeerd me aan de instructies te houden, maar het is toch lastig niet geraakt te worden door al die mensen in dat stadion. We eindigden op de tweede plaats, achter de Blue Devils en voor de Cadets. Bijna iedereen was daar wel tevreden mee.
Die nacht reisden we naar Belvidere, Illinois. Een flinke tocht van zo'n 5 uur. Net als de nacht ervoor begon de nacht met televisiekijken voor wie dat wou. Dat is nu al met al zo'n vijf keer gebeurd. Net als de vorige nacht werd er een aflevering van Band of Brothers gedraaid. Dit is een miniserie over paratroopers in de Tweede Wereldoorlog, erg indrukwekkend. Dit lijkt niet zo gepast als bedtijdtelevisie. De reden dat we dit kijken is de muziek. Het themalied is het brasslied, dat we neuriën voor elke show en aan het eind van elke repetitiedag.
In Belvidere hadden we een korte repetitiedag. Daarom hadden we helaas ook maar weinig pauze: we hadden 5,5 uur repetitie met maar één onderbreking van een kwartier. Het voordeel van zo'n korte onderbreking is het voedsel dat dan wordt verstrekt (we hebben eerder een dergelijke situatie gehad): verse appels, verse pruimen, verse sinaasappelen, verse aardbeien en energierepen. Vooral die aardbeien zijn heerlijk bij het warme weer hier.
Hierna hadden we onze eerste Tour of Champions show. Het ging ongeveer net zoals ik had verwacht en zoals ik een aantal verslagen geleden, toen we in Louisville waren, heb uitgelegd. De acht hoogstgeplaatste korpsen van vorig jaar waren er. Tussen de korpsen door werd er wat gekletst en werden er door een presentator “spontane” interviews gedaan. Voor de show aan waren er kleine ensembles van elk korps die muziek maakten als voorprogramma. Van ons was dat een groepje mensen dat “O When The Saints” speelde. Daarnaast traden de Creamsicles op: vier van onze leden die barbershop quartet muziek zingen.
De show ging wel aardig, maar dat is niet zo belangrijk: belangrijker is de superfantastische toegift. Alle korpsen kwamen terug op het veld en speelden samen het stuk Firedance. Het stuk wordt door onze vets Firestu genoemd (van “stupid”) en ik begrijp nu waarom: we hebben het wel gerepeteerd maar dat is inmiddels een maand geleden en niemand heeft er sinds toen naar gekeken. Het werd dus een onvermijdelijke blamage maar het was luid, dus het publiek klapte wel.
Daarop volgde weer een lange busrit, naar de andere uithoek van Illinois. Daar hadden we een belangrijke dag voor de boeg. De staff was namelijk niet zo tevreden met het laatste stuk van de show. Dit is daarom volledig herschreven: de muziek is grotendeels hetzelfde, de drill is grotendeels nieuw en waar het niet nieuw is zijn we allemaal van plaats gewisseld. We begonnen deze maandag met het instuderen daarvan. De nieuwe versie komt neer op grotere passen en meer kruisingen dus harder werken. Samen met de hitte en het lange gras maakte dat het een zware dag. Er was gelukkig wel een oase: de Wal-Mart op 10 minuten loopafstand. Ik heb daarom extra mijn best gedaan om eerder klaar te zijn met al mijn verplichtingen wat me de tijd gaf om een tocht naar die Wal-Mart te ondernemen voor wat antizonnebrandspray (zodat andere mensen niet mijn zweterige rug aan hoeven te raken wanneer ze mij willen helpen), energierepen (als we ooit nog een keer zonder snack de bus in moeten) en een grote fles Dr Pepper (om mezelf weer een beetje op te peppen).
De show gaf een welkom contrast: in een koele vallei met een kunstgrasveld. Daarnaast was het de thuisshow voor zo'n 8 leden waardoor we veel fans in het publiek hadden. Ons optreden ging dan ook supergoed. Erg leuk.
Daarop volgde wéér een lange busrit, naar Arkansas. Daar hebben we de hele ochtend besteed aan het afmaken van de nieuwe drill. Aan het eind waren we in staat ongeveer ongeschonden naar het eind te komen, maar nog wel zonder instrumenten. 's Avonds hadden we een show in hetzelfde stadion wat ons een lange en relaxte voorbereiding gaf. Dat hadden we ook wel nodig met 5 werkende douches voor de 120+ mannen die het drumcorps met de staff telt.
Ook de dag daarop brachten we door in Bentonville. Prettig, want de school waar we logeerden was prachtig. De oorzaak daarvan is dat Bentonville, een schattig klein plaatsje midden in Arkansas, de bakermat van Wal-Mart is. Het hoofdkantoor en -distributiecentrum is dan ook daar. Met Wal-Mart als sponsor werd de prachtige school neergezet waar wij onze tijd doorbrachten. Dat betekende onder andere dat er 2 sporthallen en een basketbalarena in de school waren. Daarnaast was er het stadion waar wij repeteerden, maar ook nog een kunstgrasreserveveld en een kunstgrasvoetbalveld.
Aan het eind van deze dag konden we ongeveer met instrument en grotendeels spelend door alle nieuwe dingen heenkomen.
Na Arkansas was het tijd voor de Texas tour. Ik was de dag ervoor al snotterig geweest en de 10 uur durende busrit naar Round Rock highschool hielp niet echt mee. Mijn eerste dag in Texas was dan ook vrij onprettig: niezen, proesten, snotteren en hoesten zou een goede samenvatting zijn. Na de show 's avonds heb ik even gepraat met Austin's vader (die in Texas woont). Ik herkende hem eerst niet omdat ik totaal niet verwachtte iemand te zien die ik ken.
De dag daarop, vrijdag, was een korte dag. We vertrokken namelijk laat uit Austin en we moesten de volgende dag als eerste optreden bij het optreden in Houston. Dat lijkt oneerlijk, omdat we ongeveer tweede in de ranglijst staan en dus als één van de laatsten zouden moeten optreden, maar bij Tour of Champions shows worden de volgordes door elkaar gehusseld.
Maar dus, een korte dag, en daarom besloot de staff om in plaats van een morgen- en een middagblok één lang blok te repeteren. Dat kwam neer op vijf uur non-stop repeteren. Wederom een zware dag dus. Gelukkig was ik inmiddels een beetje over mijn verkoudheid heen. 's Avonds kwam ik op één of andere manier terecht in het groepje mensen dat “O When The Saints” speelde, deze keer in de pauze. Leuk om een keer te doen maar het betekende ook dat ik geen eten kreeg voor we het Firestu optreden hadden. Toen ik daarop bij de foodtruck vroeg of er ná Firestu nog voedsel beschikbaar zou zijn werd mij verteld dat er slechts drinken zou zijn. De foodtruckvrijwilligers vonden mij toen echter zo zielig dat ze een voedselpakketje voor mij achterhielden. Fantastische mensen.
Na vrijdag volgt zaterdag en zaterdag betekent een regional. Met Minnesota de week ervoor zijn we in de tweede helft van het optredensseizoen terecht gekomen waarin elke zaterdag een regional is tot het allemaal eindigt in Indianapolis. Dit betekent dat er veel regelmatiger betrouwbare vergelijkingsmomenten zijn tussen de korpsen en dat iedereen een stuk competitiever wordt.
Deze regional vond plaats in San Antonio in een overdekt stadion met air conditioning. Een aparte ervaring maar wel erg prettig: het speelt een stuk makkelijker als er geen zweet over je mondstuk loopt. Elk voordeel heb echter zijn nadeel: een overdekt stadion betekent een boel echo en daardoor is het een stuk lastiger om het korps qua tempo bij elkaar te houden. Elk nadeel heb echter ook zijn voordeel: doordat het stadion overdekt was waren we nog nét iets luider dan normaal. Helaas verloren we weer van de Blue Devils, maar dit keer met precies de helft van het aantal punten (0,85, de dag ervoor was het 1,7).
-
22 Juli 2012 - 15:26
Gerard V.:
Hey Jan,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag (mocht je het zijn vergeten ;-)).
Leuk om weer wat te lezen. Ik keek er al reikhalzend naar uit.
Vrijdag hebben we bbq van de showband gehad en daar is op een scherm jullie show vertoond! Volgens mij was er niemand die niet heeft gekeken! We vonden het allemaal fantastisch en zijn trots op je! Dus veel support vanuit Noord-NL.
Geniet maar lekker. -
22 Juli 2012 - 16:49
Sietze:
He Jan, ik heb je show op grootbeeld tijdens de bbq gemist, ik zit al in de regen van Noorwegen....
Maar weer geweldig dit allemaal te lezen, had ik dit jaar maar een ticket Amerika (DCI) geboekt.
En jullie gaan toch wel de Devils pakken?
Blijf genieten, ook al doet het soms vast pijn, maar ik las ergens dat een doel halen zonder pijn niet bestaat, sorry.
Hè succes
Sietze
-
22 Juli 2012 - 19:17
Martine:
Gefeliciteerd met je verjaardag!! -
22 Juli 2012 - 20:29
Jeroen:
Van harte Jan! En tot snel:) -
23 Juli 2012 - 09:43
Jakob:
Je houdt in ieder geval goed bij waar je bent geweest. Kun je altijd na de tijd nog weer eens Google Maps erbij halen om te kijken waar je nou allemaal bent geweest :P
Je bent 'gespot' trouwens: pic.twitter.com/U3xvJFpj
En ook van mij de felicitaties voor je verjaardag! Wordt er nog aandacht aan verjaardagen besteed? In ieder geval een verjaardag om te onthouden.
Ik weet niet of je verder nog iets mee krijgt van de competitie, behalve dat jullie steeds netjes vlak achter BD blijven. Een perfecte positie om tijdens Finals erover heen te gaan ;) Maar verder is het ook een ongelooflijk interessant seizoen aan het worden, met Cavies die het erg slecht doen en PR juist weer enorm goed, net als SCV. Maar daar moet je je misschien ook niet teveel druk over maken :P
Komende week in de wereldbefaamde Atlanta Dome! Veel plezier en succes! -
23 Juli 2012 - 09:56
Tante Marjo:
Hé neef, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Je zult waarschijnlijk niet veel tijd hebben gehad om te bedenken dat je jarig was.
Douwe is op scoutingkamp en Martin gaat woensdag. Zondag gaan we er op uit met de vouwwagen. Naar Duitsland, naar de Moezel.
Geniet van de dingen die leuk zijn.
-
23 Juli 2012 - 11:22
Nico Kropman:
Hoi Jan, Ook van ons uit Zwolle nog gefeliciteerd met je verjaardag gisteren. Leuk verslag weer, en erg gedetailleerd. Ik heb niet zo'n goede kaart van Amerika, maar het is te volgen. Goed van jullie om de druk erop te houden bij de Blue Devils, ook een honkbalclub uit Meppel overigens, maar dat terzijde. In de finale is het pas belangrijk te pieken. En dan een lange neus naar de concurrentie.
Vanmorgen Je moeder, Caroline, Erika en Jeroen uitgezwaaid op het station. 23 juli 09:47u plaatselijke tijd, Ze komen er dus aan. Zorg dat je nog even goed eet, want na al die trainingen zal je wel weinig vet meer over hebben, voor zover je dat al had. Succes met de komende wedstrijden EN de finale. -
23 Juli 2012 - 11:32
Karin:
Hey Jan!
Het blijft ontzettend leuk om je verhalen te lezen! Wat een bijzondere tijd maak je mee!
Succes verder en geniet! -
24 Juli 2012 - 07:25
Jenne:
Zoals gewoonlijk weer een mooi verhaal.
Keep up the good work.
Groet,
Jenne -
24 Juli 2012 - 13:21
Bert:
Jan,
Jij moet echt een top seizoen daar hebben bij Crown. Nog 2,5 week en dan is de grande finale. Het maakt niet uit waar jullie de komende tijd staan als je maar bovenaan staat op de 11e. Ik zeg: PAK ZE!!!
En bovenal . . . blijf genieten!!!
Groet Bert -
28 Juli 2012 - 15:48
Jorrit:
He Jan,
Een late reactie, maarja ik ben er ook even op uit geweest. Succes met de regionals en wie weet worden jullie wel gewoon 1ste! Zo'n milkshake van de McDonalds lijkt me trouwens erg lekker :) -
28 Juli 2012 - 16:02
Jorrit:
Ik krijg trouwens al de kriebels bij het zien van die foto met die beestjes :S
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
