Nog 4

De zaterdag stond geheel in het teken van Jarrod's scouting. Hij heeft namelijk toestemming gekregen om Eagle Scout te worden (het hoogst haalbare, is mij verteld). Daarvoor moest natuurlijk wel een uitgebreide ceremonie opgezet worden, met persoonlijke verhalen, een uitgebreide eed en veel voedsel. Ook ik mocht een rolletje spelen: met Jarrod en twee trompettisten speelde ik America the Beautiful ter opening van het geheel.

Als je goed luistert naar wat er allemaal gezegd wordt op zo'n ceremonie is er nog best wat van op te steken. Zo valt het meteen op hoe overdreven/Amerikaans/idealistisch de verhaaltjes zijn: zowel over wat Jarrod al bereikt heeft (zodra hij First Class Scout werd was hij al perfect op de hoogte van alle praktische aspecten van de Scouting, maakt zich altijd zorgen om het welbevinden van jongere leden van de troep en is een voorbeeld voor hen allemaal, enzovoorts) als wat hij hierna gaat doen (ongeveer op elk moment in zijn leven gaat hij nadenken wat zijn scoutinggelofte hem zou laten doen). Nou is een ceremonie natuurlijk altijd dat (namelijk, ceremonieel) maar het voelde toch wat overdreven.

Daarnaast waren er ook dingen volkomen volgens verwachting: alle vrouwen hadden een persoonlijk verhaaltje uit hun hart, alle mannen lazen voor wat er op een papiertje voor hen stond (aangeleverd door Grootmoeder, de ceremoniejuf). Samen met het opbouwen en opruimen van het geheel waren we eigenlijk de hele morgen en middag zoet. Nog even hardlopen en toeteren en weer een dag was voorbij.

Nadat het er twee weken niet van was gekomen gingen we zondags weer naar de kerk. De kerk waar de familie heen gaat heeft twee 'traditionele' diensten achter elkaar, maar parallel ook een 'moderne' dienst, welke wij deze keer bezochten. Het leek erg op wat we in Marum praisediensten noemen, met muziek door een bandje, veel jonge mensen en een iets vrolijkere insteek. Het schijnt vrij gebruikelijk te zijn dat de preek door vrijwilligers verzorgd wordt en deze zondag was die vrijwilliger Jarrod. Hij deed het erg goed, met een preek die opgebouwd was rondom zijn persoonlijke ervaringen met de zendingsreis naar Jamaica (die ze vorig jaar met de jeugdgroep hebben gedaan) en Carolina Crown. In de zondagschoolbijeenkomst/koffieleuterij hebben we het daarna nog uitgebreid over die Jamaicareis gehad.

Na thuiskomst hebben we uitgebreid trompet gespeeld vanaf het balkon, waar het weer erg geschikt voor was. Jarrod moest nog wat dingetjes voor school doen, terwijl ik met Grootvader de zeilboot opkalefaterde. Ze hebben namelijk in het water vlakbij een pontonnetje drijven met daarop een anderhalfpersoons zeilboot. Het zeil had de winter echter niet overleeft. Ook was het geheel gedurende de winter een stuk afgedreven (ondanks een anker) en was het nogal vies onder het waterpeil (allemaal schelpdieren hadden zich vol overgave gevestigd aan het hout).

Nadat hier allemaal mee afgehandeld was, bleef er nog een klein stukje middag over wat we knallend doorbrachten met pistolen en geweren. Grootvader heeft als echte Amerikaan een flink aantal wapens in huis en heeft in 1988 een schietclub opgericht. In de praktijk betekent dat dat ze een stuk grond hebben waar ze vogels uitzetten die ze dan vervolgens in het najaar kunnen neerschieten. Ook is er ruimte om te oefenen, waar wij dankbaar gebruik van maakten. Mij werd een stukje algemene schietontwikkeling bijgebracht met een 'gewoon ' pistool, een enkelloops geweer, een revolver en een shotgun (waar we kleiduiven mee mochten schieten).

Maandag beloofde het mooi weer te worden. Daarom besloot ik (subtiel) te laten vallen dat het toch maar wat mooi zou zijn als ik die dag op het water kon doorbrengen. De hint werd begrepen en ik kreeg het aanbod om hun kajakken te lenen. Kiwon en Stephanie bleken bereid met mij mee te gaan alhoewel Kiwon pas vanaf 12 uur kon. Daarom vertrokken we rond 9 uur met een tweepersoonskajak vanaf de haven enigszins buiten Beaufort richting downtown Beaufort om rond het middaguur weer terug te zijn en met Kiwon in een eenpersoonskajak de andere kant op te varen, de wildernis in. Beide keren zijn we een aantal keren aan wal gegaan op eilandjes onderweg (waarom zou je jezelf immers te veel vermoeien?) waar we vele vogeltjes, visjes en krabbetjes tegenkwamen en geen enkel mens.

Naar afloop zijn we nog even op het strand geweest met Stephanie's dochtertje alvorens we naar hun huis togen. Ik bleef daar logeren aangezien we de volgende dag weer naar het strand zouden gaan. Afgepeigerd van een dag hard werken kwamen we 's avonds niet veel verder dan voor de televisie hangen, maar ook dat kan ik natuurlijk onder het ervaren van Amerikaanse cultuur scharen.