Nog 1

Dinsdag begon relaxed: ik werd wakker met de warme klanken van “Frozen” op de achtergrond. Die schijnt ongeveer dagelijks gekeken te moeten worden met Stephanie's dochtertje Lila. Terwijl Lila daarna naar de peuterspeelzaal werd gebracht modderde ik een beetje aan. Ik typte een stukje aan mijn verslag dat ik nog steeds moest inleveren: inmiddels had ik het programmeren al lang af, maar er ging meer tijd in het verslag zitten dan ik dacht.
Ook voor Stephanie en Kiwon zijn dit niet echt doorsnee weken. Over een week begint de zomerperiode waarin verschillende vakken worden gegeven en het tutorcentrum gewoon weer open is. Deze twee weken zijn voor hun ongeveer hun zomervakantie; het is niet zo dat zij altijd maar lang leve de lol voortdurend naar het strand gaan.
Na de hele maandag op het water te zijn geweest, was ik aardig verbrand (ondanks de zonnebrand
die ik trouw gesmeerd had!). Het strand was toen natuurlijk niet de beste plaats om te zijn, maar ja, de strandafspraak stond nou eenmaal (met Rachel, Kiwon en Stephanie). Met een shirt aan en een natte handdoek over mijn benen was het er prima uit te houden, al zag ik er natuurlijk belachelijk uit. Een andere optie was natuurlijk om tot mijn schouders onder water te blijven. De golven waren behoorlijk hoog wat het vrij onmogelijk maakte om gewoon te zwemmen, maar wel gezellig om in het water te zijn. Onderwijl werden we bezocht door een groepje dolfijnen die zo'n 50 meter van de kust voorbij zwommen/sprongen. Net te ver om snel naar toe te kunnen zwemmen, maar toch, ik heb dolfijnen gezien.
Dit strandbezoek was meteen ook de laatste keer dat ik sommige mensen zag: ik wist niet zeker of ik nog weer tijd zou hebben om af te spreken, dus moesten we in ieder geval voorlopig definitief afscheid nemen. Heel raar, om mensen waar je zo veel mee hebt opgetrokken voorgoed gedag te zeggen (de kans dat ik ze ooit allemaal terugzie is erg klein, over een paar jaar wonen de meesten hier waarschijnlijk al niet meer). Natuurlijk heb ik het wel eerder gehad (augustus 2012), maar ik was een beetje vergeten hoe het voelde. Voor altijd, dat is zo veel langer, zo fundamenteel anders dan de paar maanden dat ik jullie uit Nederland niet zie.
Die avond hebben we wat getoeterd, wat hard gelopen, een vos door de achtertuin zien huppelen, dat soort dingen. Vervolgens op tijd naar bed om weer op tijd op te staan en voorgoed af te rekenen met de schoolopdracht. Dat aanmodderen, elke keer een half uurtje er aan werken schoot niet op, dus vandaar dat ik mijn hele woensdag er voor ingeruimd had. Dat werkte, want rond twee uur 's middags was het helemaal pico bello in orde. Nadat ik het opgestuurd had was er daarom nog mooi even te skypen voordat ik zou gaan zeilen met Jarrod (zodra hij uit school kwam). Het zeilen ging helaas niet door (een vaag verhaal over het getij; ik heb maar niet doorgevraagd, volgens mij kwam het ook gewoon niet zo goed uit). 's Avonds aten we een uitgebreid diner aangezien dit het laatste avondmaal was met iedereen (Jarrod+moeder+grootouders(+ik)) aanwezig.
Vanochtend was er weer wildlife vlakbij, maar dit keer iets minder leuk. Ik werd tijdens mijn ontbijt gebeld door Grootmoeder dat ik misschien wel even uit het raam zou moeten kijken. Daar stond Grootvader, met zijn Vikingbijl en twee stukken slang voor zijn voeten. Toen hij 's ochtends de hond wilde uitlaten zag hij hem daar liggen, tussen het huis en de garage. De Vikingbijl (één van de vele Vikingaccesoires die, niet altijd tot vreugde van Grootmoeder, in het huis hangt) was het eerste dat hij voorhanden had en daarmee waren de dagen van de slang geteld. Als het nou een onschuldig slangetje was geweest, ok, maar het was een Copperhead (de meest giftige slang die ze hier hebben) van minstens een meter lang.
De rest van de dag ben ik met Stephanie op pad geweest. Dat begon met een bezoekje aan het nationale park vlakbij haar huis. Niet echt een groot succes: er waren zo veel vliegen en muggen dat het niet echt lekker wandelen was. Teleurgesteld gingen we maar uitgebreid lunchen met uitzicht op het water in Morehead. Bij de Ruddy Duck aten we uitgebreid zeevoedsel (inktvisringetjes, garnalen, dat soort dingen). Na de middag een beetje doorgemodderd te hebben met wat inpakken, toeteren en last minute stress gingen we richting Jarrod's laatste high school concert.
In verschillende samenstellingen (harmonieorkest, slagwerkensemble, big band, koperkwintet, fluittrio...) speelden ze allemaal verschillende dingen waarbij met name de mensen die afscheid namen (seniors) in de spotlight werden gezet. Jarrod is daar één van: hij mocht dan ook een solootje hier en daar spelen.
En nu: inpakken. Morgen staat helemaal volgepland, dus alles moet vanavond aankant. Dan vertrekken we vrijdagavond na het bandbanquet van Jarrod's high school naar een tante in Raleigh, om zaterdagochtend onze reis te vervolgen naar Gardner-Webb om van start te gaan met Spring Training! Niet helemaal zorgeloos, want de dingen die ik dacht geregeld te hebben voor de tien dagen tussen het eind van de tour en onze (Caroline's en mijn) vlucht terug blijk ik niet geregeld te hebben. Hopelijk kan iemand bij Crown me nog helpen en gelukkig ben ik straks heel veel bij die mensen.