Move-Ins

De vrijdag voor we vertrokken begon vroeg maar kwam rustig op gang. Vroeg, omdat we rond kwart over zeven naar school vertrokken. Rustig, omdat ik niet echt wat hoefde te doen. De school was namelijk de middle school waar Jarrod stage loopt. Aangezien hij en de band director de kindertjes ook al lastig vielen heb ik maar mijn mond gehouden en lekker tuba en trombone gespeeld.
We gingen na twee uurtjes door naar de high school waar Jarrod nog een les gewichtheffen had. Omdat het een soort laatste schooldag was hoefden we niet de hele dag te blijven maar mochten we rond het middaguur vertrekken. Het plan was om naar een vliegshow te gaan in Havelock (waar een grote basis gevestigd is), maar het bleek dat dat pas om vijf uur begon. In plaats daarvan hebben we maar gewoon een film gekeken.
Het avondeten bestond uit een band banquet, een afscheidsfeestje en algemene viering van de high school band. Prima voedsel en daarnaast een boel accolades voor Jarrod: senior, sectieleider, All-State muzikant en, meest emotioneel, de John Philip Sousa award. Deze wordt uitgereikt door band directors aan uitzonderlijke leden, niet alleen in muzikaliteit maar ook in karakter. Ik wist al wel dat Jarrod en Ms Wright een bijzondere band hadden en dit was ongeveer de mooiste manier om dat te bezegelen. Wat het echt emotioneel maakte is dat de laatste keer dat deze award is uitgereikt op deze school 21 jaar geleden is, aan Jarrod Styron, die een paar jaar later omkwam in een auto-ongeluk. Dat raakte Grootouders en Jarrod's moeder dan ook diep.
Hierna vertrokken we weer naar huis om alles in te laden. Voor het vertrek kwamen we nog één keer samen in Grootouder's keuken en baden we een laatste keer het Onze Vader. Het blijkt dat ik gewoon mijn Onze Vader kan doen en dat dat precies hetzelfde gefraseerd wordt als de Engelse variant. Een laatste knuffel en we gingen op pad naar Raleigh waar we bij een tante zouden logeren. We vertrokken iets later dan gepland, het duurde iets langer dan gepland, Jarrod wou nog haar knippen 's ochtends, de afstand van Raleigh naar Gardner Webb was iets groter dan gepland en we wilden wel op tijd aankomen. Al met al bleef er niet veel over van het plan om een volledige nacht te slapen en werd het nog geen 4 uur.
De eerste dag van Spring Training was niet echt representatief voor wat ons te wachten staat: het was eigenlijk de hele dag bewolkt en koel. Ook werden we niet echt afgebeuld. Nadat we eerst een meeting hadden waarin van allerlei huishoudelijke dingen verteld werden hadden we zelfs nog een uurtje vrije tijd voor het eerste blok. Die ging bij mij grotendeels op aan het opzetten van de steiger: op één of andere manier werd ik in de steigerploeg geplaatst. Als dat betekent dat ik ook als we op tour gaan dat klusje mag klaren vind ik het prima, het is één van de betere tourjobs om te hebben.
De visuele repetitie bestond nog eigenlijk helemaal uit basics, pas morgen gaan we bezig met het neerzetten van figuren. Ook hier werden we wel een beetje uitgedaagd maar het was nog prima te doen (mede dankzij de heerlijke temperatuur). Na het avondeten (pasta) volgde er nog een brass blok waarin we met Ray aan de gang gingen met van allerlei dingen: articulatie, circle drill (loopoefeningen voor tijdens de toeteroefeningen), trompetspelen, dat soort dingen. De avond sloten we af samen met het slagwerk. We hebben een opname gemaakt van het eerste muziekstuk dat we spelen, onder andere zodat de guard daarmee kan repeteren.
Over de muziek gesproken, vandaag is officieel bekend gemaakt wat we gaan doen (dus hoef ik me er ook niet meer druk over te maken of ik er iets van verklap): https://www.youtube.com/watch?v=a0FV1yNB3bE .
Ik ben benieuwd wat de dag van morgen gaat brengen, we gaan vast harder aan de slag en meer avonturen beleven.