Dag 25: weekendperikelen

Om eerst maar even op de lezersvragen te reageren: de meeste mensen noemen me gewoon bij mijn voornaam. Die is apart genoeg om makkelijk te worden onthouden, zelfs door mensen waar ik nog nooit mee heb gepraat, maar eenvoudig genoeg om uit te spreken zonder grote problemen. Al klinkt het niet altijd helemaal hetzelfde, het is eigenlijk altijd goed herkenbaar. Daarnaast wordt ik door sommige staffleden “Flying Dutchman” genoemd, wat op zich geen verkeerde bijnaam is vind ik zelf.

Rond dit weekend hadden veel high schools hun diploma uitreiking. Dat had meerdere gevolgen voor ons: aan de ene kant misten we een aantal leden die naar hun uitreiking gingen (waaronder Jarrod). Tegelijkertijd waren er in de grote sportzaal uitreikingen van verschillende high schools die hier in de buurt zijn. Er waren dan ook een heleboel mensen in nette kleren die over de campus rondliepen en raar keken naar ons, onverzorgde, stinkende mensen in velgekleurde veel te korte broekjes. Die heleboel mensen kwamen ook in een heleboel auto's, waardoor we maar één repetitieveld tot onze beschikking hadden. Dat betekende dan weer dat we meer dan een half blok ergens onder een boom muziek hebben zitten (!) doornemen omdat andere secties het veld nodig hadden.
Zaterdag kwam Jarrod weer terug van zijn uitreiking. Hij werd afgezet door zijn grootmoeder, die vervolgens twee dagen bleef om te helpen bij de foodtruck. Ze had nog wat dingetjes voor me meegenomen: ik had een stapel met spullen bij hun achtergelaten die ze rond finals voor me meenemen, maar ik had daar per ongeluk ook een aantal dingen tussen gelaten die ik wel eerder nodig had. Meer specifiek, mijn busplaid en een portemonneetje met wat Amerikaans geld. Ik was dan ook superblij dat ik die nu al terug had, nog voordat we voor tour vertrokken. Daarnaast had ze wat extraatjes voor me meegenomen om de komende weken door te komen: stroopwafels en speculaasjes! Had ze gevonden in haar supermarkt en die kon ze toen natuurlijk niet laten liggen. Ze smaken prima.
Zondag hebben we het voorlopig laatste stukje show op het veld gezet. Aan de ene kant is het al heel vet (nadat we in 2012 een roterende kubus hadden en 2013 een roterende piramide bevat kun je misschien al wel een beetje raden welke kant het op gaat), maar de traditionele kroonvorm zit er nog niet tussen dus er komt vast later in het seizoen nog een aanpassing of een stukje erbij.
Zondag was ook de laatste dag van een leadership camp. Verschillende drum majors van high schools in de buurt komen dan bij ons en krijgen les in onder andere dirigeren. Hun weekend wordt dan ook afgesloten met het dirigeren van ons, het wereldberoemde Carolina Crown. Leuk voor hun, maar ook leuk voor ons, om te zien hoe verschillend ze het doen, hoe nerveus ze van te voren zijn maar ook hoe enthousiast ze zijn over ons.
De week begon redelijk rustig. Het grootste deel van het brass blok was ingeruimd voor het maken van opnames van de show en een aantal extra nummers. Die worden op cd en online verkocht gedurende het seizoen, zo lang de 'echte' opnames van rond finals week er nog niet zijn. Het ging verbazingwekkend goed: meestal zijn opnames een frustrerend proces met veel te veel pogingen voordat er een fatsoenlijke versie is opgenomen maar we hebben eigenlijk alle stukken hoogstens drie keer gespeeld.
Het maandagavond blok was minder fijn. Ik kreeg van alle kanten opmerkingen. Zowel van Matt Harloff (dus op muzikaal gebied) als de visuele staf als Leon May (de drill schrijver, het creatieve brein achter een groot deel van de show) die bovenin het stadion zat. Soms komt het dan allemaal tegelijk en weet je niet wat je het eerst moet fixen. En zolang je je op het ene focust, krijg je weer commentaar voor iets anders. Frustrerend. Het gebeurt de meeste leden wel eens, dus het betekent niet perse dat je slecht bent, alleen dat je op dat moment harder moet terugvechten.
De blokken op dinsdag kreeg ik bijna geen persoonlijk commentaar meer, dus dat was een stuk fijner repeteren. Ook waren het slagwerk en de guard op dinsdag klaar met de hele show, waardoor we onze eerste hele run konden doen. Op dit moment is dat vooral overleven, maar hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt en hoe meer je je kunt richten op het goed uitvoeren van de details.
Het moet ook wel, want komende zondag is er een live uitzending (die ook jullie gratis kunnen kijken, zie http://www.dci.org/news/view.cfm?news_id=4cca9113-a685-4578-a723-0b3f3924e903 ) van onze preview show, nog voor de eerste wedstrijd een paar dagen later. Het is wel midden in de nacht voor jullie (rond 1:30 's nachts in jullie tijdzone). Ook later zijn er webcasts van onze shows, maar die zijn helaas allemaal betaald.