Dag 39: Busoorlogen

Voordat we bij de housing site aankwamen hadden we eerst nog een busrit van zo'n 10 uur te gaan. Nou heb ik inmiddels een redelijk vaste plek op de vloer veroverd, maar echt comfortabel van top tot teen is het nog niet. Door de lange busrit hadden we ook nog anderhalf uur floor time (slapen in de gymzaal) waardoor er slechts tijd was voor één repetitieblok.
De show die daarop volgde ging niet zo goed als gehoopt. Niet alleen voor mij maar voor het hele korps. Of het ook drastische gevolgen voor de score had kregen we pas maandagavond te horen: de show werd namelijk opgenomen en uitgezonden in bioscopen door heel Amerika op maandag. Één van de redenen dat mijn show niet zo goed ging was dat ik een beetje begon te kwakkelen: ik heb een verkoudheidje opgelopen, waardoor ik het 's avonds steeds superkoud had en ik de hele dag moest hoesten.
's Avonds hadden we wederom een busrit, want zondag hadden we wederom een optreden. De busrit was niet zo lang en dat betekende dat we een bus squirmish hadden. Een nieuw fenomeen dit jaar, ingevoerd naar de traditie van bus wars in de brass bus. Een bus war is een simpel spel: de voorkant speelt tegen de achterkant. Het doel voor de voorste helft van de bus is om de achterkant van de bus aan te raken en de achterste helft probeert de voorkant aan te raken. Elke keer valt er een punt te verdienen en aan het eind van het seizoen volgt er eeuwige roem en eeuwige schande voor het winnende respectievelijk verliezende team. Enkele extra regels: bus wars vinden alleen plaats binnen een uur van het begin van de rit, alleen als er geen instrumenten aan boord zijn en alleen in busritten langer dan vier uur.
Het testosteron niveau is dit jaar zo hoog in de brass bus dat de bus squirmish is ingevoerd voor ritten korter dan vier uur. Simpel gezegd is het een één op één bus war. Er valt een half punt te verdienen én de gelegenheid om een legendarische anekdote te creëeren met jou in de hoofdrol. Dit laatste gebeurde al in de eerste squirmish: Armando (de kortste blazer die we hebben, een Mexicaan van 1 meter 55) tegen Justin (een boom van een tubaspeler, net iets langer dan ik maar met een aanzienlijk groter frontaal oppervlak). David versus goliath. Je raad al wat er gebeurde: Armando gebruikte zijn formaat in zijn voordeel, viel Justin van onderen aan en gebruikte de bus optimaal (essentieel in elke bus veldslag) door zich af te zetten tegen de stoelen. Vervolgens dook hij langs Justin en scoorde glorieus ons eerste halve punt (ik hoor bij de achterste helft van de bus net als Armando).
De bus squirmish van zaterdagnacht vond plaats tussen Megan en Abby. De eerste vrouwelijke versie, uiteraard onder luid gejuich van de mannen. Deze keer won helaas Megan voor de voorkant. Nadat het protest tegen de uitslag en het feest van de overwinning tot bedaren waren gekomen kwamen we midden in de nacht bij Anthony Wayne high school in Waterville, Ohio aan.
De eerste dag was er erg aangenaam: niet erg heet, veel wolken. Vervolgens hadden we een optreden in Bowling Greens, een universiteitsstadje met een mooi football stadion. Het optreden ging beter dan de dag ervoor. Het grootste kritiekpunt dat we elke keer van de brass staff krijgen is dat we niet hard genoeg spelen. De visuele staff is meer algemeen ontevreden over hoe netjes we marcheren.
De dag erna deed Waterville zijn eer aan. 's Ochtends bleef het nog droog, droog genoeg voor de visuele staff om ons eens flink aan te pakken. Omdat we de drie dagen ervoor steeds een optreden hadden waren ze steeds wat liever voor ons geweest. Je kon echt merken dat ze er op hadden gewacht om een stevig basics blok neer te zetten. Voor ons betekende dat heel veel vierkantjes marcheren op steeds hoger tempo. De tweede helft van het blok repetereerden we een nieuw stukje drill in omdat er ook muzikaal iets wat aangepast. Bijna alle dots (coördinaten waar we heen lopen) waren hetzelfde als iets wat we al eerder hadden gedaan, maar gelukkig zei niemand wat en onwetend spendeerde Ron Hardin, die de repetitie leidde, er de rest van de morgen aan.
Bijna de hele middag regende het. Gelukkig waren er muzikale veranderingen die we binnen konden doornemen. Toen we aan het eind toch weer naar buiten gingen, regenden we alsnog kletsnat, maar we hoefden maar een half uurtje in onze natte kleren rond te lopen voordat we aan het avondeten gingen.
Ook 's avonds viel de repetitie vroegtijdig in het water. Het eerste deel ging gewoon door: daarin oefenden we vooral het hard toeteren. Hoe harder, hoe beter. Een oefening die ze daarvoor gebruiken is als volgt: we beginnen in onze gewone cirkel, met hard toeteren. Dan maken we de cirkel zo groot mogelijk, tot hij een doorsnede heeft van een heel football veld, zo'n 100 meter. Dan toeteren we weer hard. Het klinkt dan heel anders omdat je veel meer in je eentje staat te spelen en blijkbaar is dat mentaal een groot verschil, want als we dan weer in de kleine cirkel staan en net zo hard toeteren als in de grote cirkel, is dat een stuk harder dan het de eerste keer was.
Na nog wat sectierepetities begon het weer te regenen. Nadat alles zo snel mogelijk was ingepakt vertrokken we dan ook vroegtijdig richting Muncie, Indiana. Het inpakken was echter zo vlug gedaan dat niet alle instrumenten het tot hun koffers gered hadden. Dus die instrumenten moesten in de bus worden vervoerd en dat betekende weer dat we geen busgevechten hadden. Was ik wel blij om, want ik was inmiddels behoorlijk moe: mijn verkoudheid maakte me zo slaperig dat ik die dag al drie dutjes had gedaan en nog was ik uitgeput. Hopelijk wordt het de komende dagen wat beter.