Dag 43: Ball State

De rest van de week (tot vrijdag) logeerden we in een school zo'n 45 minuten van Muncie, Indiana. Dinsdag repeteerden we in en om de school. Dat ging nog niet zo soepeltjes: het veld was een kwartier lopen vanaf de school en halverwege het middagblok begon het, wederom, heftig te regenen. Het was zo heftig dat het geen zin had om buiten te blijven en we gingen dan ook maar richting de school. Ondertussen was het een paar minuutjes droog voor de volgende wolkbreuk plaatsvond. We mochten in die paar minuutjes gelukkig de steiger afbouwen. Gelukkig, want in de stortende regen is dat niet alleen oncomfortabel maar ook gevaarlijk: alles is dan zo glad dat er zo maar iemand van de steiger af kan donderen.
's Avonds hadden we tijd om onze was te doen. Daarvoor reden we eerst naar Muncie. In de buurt van de wasserette waren ook een boel andere uitbaters: fastfood, kappers, een paar bars en een Wal-Mart om een paar dingen te noemen die door verschillende leden zijn bezocht. Tegen de tijd dat ik klaar was met mailtjes versturen en wassen waren alle oudere leden al vertrokken naar een bar en ik wist niet welke, dus die optie was al uitgesloten. Ik ben maar naar de Wal-Mart gegaan met Jarrod en Edwin (een bariton met Mexicaanse achtergrond). Mijn hoofdaankoop was een plaid aangezien ik de mijne kwijt ben geraakt. Alleen dat al was het waard om te gaan, zoveel comfortabeler is het slapen in de bus nu. Daarnaast heb ik natuurlijk mijn snoepvoorraad voor in de bus aangevuld.
De perfecte afsluiting van de avond bestond voor mij uit een doosje aardbeien dat ik bij de Wal-Mart had aangeschaft en een softijsje van de McDonalds. Een goddelijke combinatie.
Woensdag tot en met vrijdag repeteerden we in het Ball State University stadion in Muncie. Dit was het eerste stadion van redelijk formaat waar we dit jaar repeteerden en de staff probeerde er dan ook het maximale uit te halen door het repetitietempo op te voeren. Ook waren de blokken vrij lang. Dit conflicteerde soms enigszins met de andere activiteit die er plaatsvond: het Music for All Summer Symposium. Dit symposium heeft verschillende onderdelen. Zo zijn er clinics voor band directors, drillschrijvers en juryleden maar zijn er ook high school kinderen (waar ik naar zal refereren met bando's) die komen om te toeteren (of trommelen) en marcheren.
Woensdagochtend hadden we bijvoorbeeld een stuk of 40 band directors te gast bij onze warming-up. Het middagblok gaven we clinics. Eerst voor band directors, waarbij we korte stukjes van de show deden en onze staff aan hun uitlegde hoe en waarom we sommige dingen doen. Daarna voor muziekjuryleden, waarbij we hele grote stukken van de show deden en de juryleden aan andere juryleden uitlegden waar je op moest letten. Vooral de laatste helft was heel erg vermoeiend. En donderdagmiddag hadden we net zo'n blok, maar dan met de nadruk op het visuele aspect.
Omdat we 's avonds in het stadion aten en douchten en we steeds die tocht terug naar het slaapadres moesten maken werden de nachten vrij kort. Dit bereikte een dieptepunt op donderdagavond, waar we pas om 1:00 uur 's nachts op bed lagen (omdat we al onze spullen moesten inpakken en opruimen) en om 6:45 er weer uit moesten (om de bus in te laden).
Gedurende de week vond er nog een kleine tragedie plaats: tubert (de tuba steen) werd ontvoerd door een aantal van de baritons. Nadat er een foto van tubert met een mes op hem gericht op het internet verscheen waren de tuba's dan ook behoorlijk pissig. Tot op dat moment was het allemaal nog leuk en grappig, maar vanaf daar escaleerde het behoorlijk snel: het begon met tuba's die de watercoolers van baritons leeggooiden, maar onvermijdelijk werden daarbij een paar mensen betrokken die er niets mee te maken hadden. Het ging van kwaad tot erger. Gelukkig was er iemand volwassen genoeg om tubert de volgende dag anoniem terug te brengen.
Een leukere gebeurtenis was dat we post kregen. Gedurende tour krijgen we onze post niet elke dag bezorgd: het wordt verzameld in het Crown hoofdkantoor in Fort Mill en af en toe rijden ze heen en weer om het naar ons toe te brengen. Ik kreeg ook post deze keer: een kaartje van Caroline en een pakketje van Tante Erna met dropjes, stroopwafels en een kaartje. Het is natuurlijk altijd leuk om post te krijgen, maar zeker wanneer je zo ver bij huis vandaan bent.
Vrijdagavond hadden we een optreden in het stadion. Een gewone show, waar ook andere korpsen kwamen, behalve dat het stadion helemaal gek van ons was. In het publiek zaten namelijk alle bando's die we de dagen ervoor hadden ontmoet, die onze repetities hadden bezocht en waar we mee hadden gerepeteerd om een speciale toegift in te studeren. Het applaus dat we tijdens ons optreden kregen was dan ook oorverdovend. Vervolgens hadden we onze toegift waarbij we de ballad speelden samen met de 180 bando blazers. Speciaal voor de gelegenheid was er een stukje drill gemaakt zodat zij ook mee konden marcheren terwijl wij onze eigen drill deden.
Naar afloop gaven we ze natuurlijk allemaal complimentjes. Ze waren allemaal superblij en opgewonden en wilden op de foto met ons en wilden onze handtekening op hun t-shirts, dat soort dingen. Een leuke afsluiting van een erg vermoeiende week. De volgende stop: Seneca, New York voor een optocht ter gelegenheid van iets. Ik weet nog niet wat, maar het is vast een ontspannen dagje. Daar zijn we ook wel aan toe.