Dag 47: New England

Na de repetitiedagen in het stadion volgde een optochtdag. We hebben hier lang niet zo veel straatoptredens als we met de showband doen. Er is eigenlijk maar één vaste prik voor parades, de feestdag 4 juli. Dit jaar hadden ze echter deze andere optocht geregeld. Het was een echt dorpsfeest: het hele dorp zat buiten, de vrijwilligersbrandweer reed mee in de optocht, dat soort dingen. Wij waren het enige lopende korps in de optocht: naast ons was er nog een fanfare op een grote boerenkar.
Toen we aankwamen in Seneca hadden we nog twee uurtjes slaaptijd, maar ik had al zo'n 9 uur in de bus geslapen waardoor ik de slaap niet kon vatten. Een prima probleem om te hebben en ik was niet de enige: ik heb dan ook een groot deel van die tijd doorgebracht bij de Tim Hortons, een donut-en-koffie gelegenheid vlakbij.
Na de lunch bij de foodtruck hadden we een kort repetitieblokje in uniform. Voordat de optocht begon hadden we nog een uurtje tijd tussendoor. In dit uurtje kwamen we met het Carolina Crown Small Ensemble samen om te oefenen. Met dit groepje gaan we in de toekomst bij sommige van de grotere optredens van te voren bij de ingang het publiek opwarmen. Hiervoor hadden we een stukje muziek in te studeren. Toen Nancy (Tour Director, belangrijk persoon) ons hoorde oefenen vond ze dat we het gelijk wel konden uitvoeren aan het eind van de optocht. Dat liep uit op een mini-fiasco, aangezien ik en sommige anderen de muziek pas voor de eerste keer zagen en het natuurlijk niet meteen uit ons hoofd kenden.
Maar terug naar die optocht zelf. Tijdens de optocht hoeven we niet de hele tijd in de maat te lopen: het hoofddoel is dat we het publiek vermaken en dat doen we door zo vrolijk mogelijk over te komen, naar mensen te zwaaien en ze recht in hun gezicht te toeteren. Dat werkt meestal wel goed, aangezien er niet veel andere korpsen zijn die dat zo doen en het publiek het wel kan waarderen. Na afloop van de parade speelden we de show stilstaand voor het verzamelde publiek. Het publiek had geen idee wat ze overkwam: de meesten hadden geen idee wat drum corps eigenlijk is en hadden ons tot dan toe alleen nog maar onze saaie Phil Collins compilatie (de muziek voor op straat) horen spelen.
Na de parade volgde wederom een maaltijd en nog meer vrije tijd waarin ik maar weer met een paar anderen naar Tim Hortons ging. De dag werd afgesloten met een lange meeting van Jim Coates (Opperbaas van het korps) waarin hij ons wat dingen vertelde over het leven in het algemeen, de moderne tijd, maar ook meer praktische dingen als het verhaal achter onze show. Ook konden we vragen stellen en problemen aan de orde brengen. Goed om af en toe te doen.
Ook werd duidelijk waarom we zo veel vrije tijd hadden op deze dag: oorspronkelijk was het bedoeld als een helemaal vrije dag, door te brengen in Niagara Falls, maar dat konden ze niet rond krijgen met de rijtijden van de buschauffeurs. Waarschijnlijk waren we gelukkiger af geweest als we dat niet geweten hadden.
De volgende busrit voerde ons naar Massachussets. Onderweg werd Frozen gedraaid. Niet geheel onverwacht, want bijna alle films die we in de bus kijken zijn Disney films. Ook is de muziek uit Frozen erg populair in het korps: er is weinig voor nodig om sommige leden spontaan te laten uitbreken in een meerstemmige versie van “Let It Go”. We hebben vaste plekjes in de bus: ik zit aan de gangkant, naast Austin (tuba), 'tegenover' Mike (bariton) en Armando (de kleine Mexicaan). Dat tegenover Armando is erg praktisch: ik slaap op de grond, languit, met mijn voeten aan de andere kant van het gangpad onder Mike's stoel. Armando ligt in een vergelijkbare positie, maar dan in mijn richting en omdat hij zo kort is steekt hij niet eens over het gangpad heen.
Na een lange nacht in de gymzaal begon de ochtend goed: er kwam een dokter langs, een echte dokter, die alle zwakke en zielige leden kwam onderzoeken. Ik hoorde daar op dat moment ook nog bij (dankzij mijn inmiddels drie weken durende hoestige verkoudheid). Niets ernstigs, maar wel vervelend en ik kreeg dan ook een receptje voor een Prednisonkuurtje. Dat kuurtje heeft zijn werk gedaan, en inmiddels ben ik van mijn hoesten af.
De ochtend werd nog beter. De dagen ervoor hadden we steeds yoghurt met vers fruit bij het ontbijt en ik had bij één van de vrijwilligers laten vallen dat ik dat erg lekker vond. Deze yoghurt was namelijk fris en zuur, in tegenstelling tot de gezoete vanille yoghurt die Amerikanen normaal voor alles gebruiken. De mensen van de foodtruck hadden daarom speciaal voor mij een kom bewaard! Mijn eigen persoonlijke ontbijt, dan voel je je toch wel even speciaal.
Na twee repetitieblokken, onderbroken door een lunch van een tacobuffet zonder taco's (oftewel Mexicaanse salade) volgde ons showoptreden. De show ging wel okay, maar erg enthousiast was niemand: het vuur ontbrak een beetje.
Gelukkig hadden we de twee daaropvolgende repetitiedagen Barry Hudson bij ons, de vierkante ijshockeycoach uit Boston. Barry houdt van hard trainen: ons hard laten rennen en ons hard laten toeteren. Hard toeteren is een kunst die hier bij Crown hoog in het vaandel staat en de algemeen heersende opinie is dat we niet zo hard zijn als de andere korpsen. Onze eer te na natuurlijk, vandaar dat we meerdere uren aan hard toeteren besteedden. Daarnaast hadden we ook onze gebruikelijke visuele blokken, brass blokken en ensemble blokken.
De eerstvolgende show volgde in New Haven, Connecticut. Een vrij doorsnee show, behalve dat ik mijn eerste fan op bezoek had: tante Erna. Zij was samen met twee vriendinnen op een motortocht naar mij toegekomen. Helaas had ik de hele dag repetitie, waardoor ik maar vijf minuutjes had om met haar te praten.
Met het vooruitzicht dat ik die avond nog met haar zou kunnen praten rondden we de repetities af. Helaas regende het 's avonds zo veel dat de hele show werd afgeblazen en dat mijn tante gedeeltelijk voor niets gekomen was. Vervolgens vertrokken wij zo snel mogelijk naar het volgende slaapadres waardoor ik ook nu maar een paar minuutjes met haar kon praten.
De sfeer in de bus was gemengd; er waren mensen die net zoals ik teleurgesteld waren omdat hun familie voor niets gekomen was of die zelfs hun familie helemaal niet gezien hadden. Er waren een paar mensen blij, dat we lekker op tijd weg konden en geen show hoefden te draaien, maar de meeste mensen vonden het toch wel jammer dat we ons helemaal op de show hadden voorbereid en het toch niet doorging.
Om ons allemaal een beetje op te vrolijken kregen we een Wal-Mart run cadeau. Toen we echter naar binnen liepen werden we ook weer naar buiten gestuurd, omdat de bewuste Wal-Mart om 10 uur sloot (een zeldzaamheid, de meesten zijn 24 uur per dag open) en wij om 9:57 aankwamen. Een uur verder op weg ging de Wal-Mart run alsnog door zodat iedereen zijn snoepvoorraden kon aanvullen en we goed voorbereid de rest van de week in konden.

Ik heb nog niet zo veel filmpjes geschoten (best lastig als je zelf aan het repeteren bent en officieel zelfs verboden) maar hierbij twee filmpjes die ik tijdens Spring Training geschoten heb (eerder had ik geen goede internetverbinding om ze te uploaden): een opname van ons terwijl we het blazerslied zingen voor alle aanwezige vaders, ter ere van vaderdag: https://www.youtube.com/watch?v=0znK8vVDrxo . Ook is hier een opname van onze ballad tijdens de opnamesessie aan het einde van Spring Training, dan krijg je een beetje een idee hoe het vanuit een ledenperspectief klinkt om bij zo'n drum corps te spelen: https://www.youtube.com/watch?v=Wg7VBR9GJVU .