Southern culture in Èèèèèlabèèèèèma
Door: euphjan
Blijf op de hoogte en volg Jan
14 Mei 2012 | Verenigde Staten, Tuscaloosa
Ik heb hem eindelijk gevonden: de ideale stoel. En hij staat hier, in Tuscaloosa in een woonkamer. De ideale plek dus om maar weer eens wat van me te laten horen. Marrit, bedankt voor de opmerking: ik had dat inderdaad niet gezien. Jakob: er waren allemaal steunpilaren die door de winkel liepen, dus ik had niet echt een vrij schotsveld. Klinkt dat als een goed genoege smoes:P? En Douwe: ik ben het helemaal met je eens wat dat veld betreft. Ik had er graag een paar rondjes over gemarcheerd.
Deze keer niet zo veel over belevenissen (natuurlijk wel een beetje) maar vooral over de meer zweverige zaken. Dus voor mensen die vooral de hoofdpunten wil lezen: sla deze keer even over, lees eventueel alleen de laatste twee alinea's.
Ik doe hier namelijk niet zoveel verschillende activiteiten: het is niet zo dat ik door een moeder elke dag ergens mee heen op sleeptouw word genomen. Daarentegen ontpopt Austin zich keer op keer als een zeer interessante gesprekspartner. Daarbij helpt het ook dat we het nooit eens zijn en dus eindeloos kunnen doorpraten.
Zaterdag hebben we eigenlijk niets gedaan: het enige noemenswaardige is het gigantische ontbijt. Steve en Jan hadden zich enorm uitgesloofd waardoor we scrambled eggs, sausages, mashed potatoes, bacon en vers brood met boter hadden. Om toch wat nuttigs bij deze dag te zeggen zal ik even uitweiden over de sfeer en de mensen hier.
Ik weet niet zeker hoe het komt dat ik hier zo'n grote cultuurschok ervaar. Ik weet wel zeker dat ik nog niet eerder zo ver van huis vandaan ben geweest, zowel letterlijk als figuurlijk. De mensen zijn hier zijn nog Amerikaanser dan Amerikaans. Allemaal met een zwaar accent waarbij alle klinkers richting de è worden gebracht en alle medeklinkers worden overgeslagen waardoor ik sommigen amper kan verstaan.
Verder is het ongeveer het meest conservatieve gebied in heel Amerika met allemaal intolerante republikeinse rednecks. De mensen waar ik logeer zijn best tolerant, maar Alabama is niet het meest plezierige gebied om te zijn als minderheid. Voor wie de Top Gear Amerika special kent: Alabama is de staat waar de presentatoren in de problemen komen vanwege bepaalde teksten die ze op hun auto hebben geverfd.
Ook logeer ik nu bij een gezin met maar één werkende ouder wat een situatie is die ik hier ook nog nooit eerder heb meegemaakt. Daarnaast is Austin een rustige jongen die volgens hemzelf alleen heel veel kan praten over drum corps en politiek. Drum corps zijn we inmiddels wel een beetje over uitgepraat maar over politiek niet. Doordat we beide nogal gevormd zijn door de omgeving waarin we zijn opgegroeid vind hij mijn opvattingen communistisch en vind ik zijn opvattingen extreemrechts. Dat leidt tot interessante conversaties.
De mensen hier zouden hun cultuur benoemen als "Southern". Southern is niet één op één hetzelfde als uit het zuiden. Florida is heel zuidelijk, maar niet southern: mede doordat het ooit door Frankrijk bestuurt werd hebben de mensen toch een andere mentaliteit dan hier. Er wonen daar dan ook geen hardwerkende echte Amerikanen, maar alleen "a bunch of old white people waiting to die.", aldus Steve. In een poging het samen te vatten (reageer alsjeblieft als je het hier niet mee eens bent): Southern is, samengevat en gegeneraliseerd, alles wat wij als de barbaarse eigenschappen van Amerika beschouwen.
Zondagochtend ben ik naar de kerk geweest. Dat was uiteraard een conservatieve kerk en dat schemerde in de preek ook wel regelmatig door, maar de preek was verder erg degelijk. De dominee vloog door de bijbel: om de regel werd er een bijbeltekst aangehaald, waar dan ook meteen de gehele gemeente naartoe bladerde. Ook het zingen was ietwat anders dan anders: geen orgel, maar de gehele gemeente zong de hymnen vierstemmig a capella. Best wel heel vet. De daaropvolgende lunch, weer gewoon thuis, werd uitgebreid gedaan omdat er wat familie van Steve langskwam: familie die ik écht niet kon verstaan. Daar valt dan ook niet zo veel meer over te vertellen.
Vandaag was wel weer interessant. Austin heeft namelijk een baantje aangeboden gekregen bij een high school in de buurt. Hij gaat daar de hele week lesgeven in marcheren, en ik mag mee (omdat ik dat leuk vind en er zelf ook weer wat van opsteek): elke dag twee keer een blok van anderhalf uur, eerst aan +/- 13 jarigen en dan aan +/- 17 jarigen. Vandaag was dus de eerste keer en het was super. Zelfs de weg er naar toe, iets meer dan een uur over kronkelige weggetjes, was al leuk. Toen we daar aankwamen werden we uiteraard welkom verwelkomd en uitgebreid voorgesteld aan allemaal mensen waarvan ik de namen nu al weer vergeten ben.
Vandaag zijn we bij de eerste groep niet verder gekomen dan op de plaats lopen en bij de tweede groep niet verder dan de eerste stap zetten. Maar dat kun je beter zien als: we zijn al zo ver gekomen. Want dat betekent dat we het belangrijkste al behandelt hebben: houding. Austin doet het allemaal fantastisch. Ookal heeft hij nog nooit eerder les gegeven, hij weet precies hoe hij dingen moet uitleggen, hoe vaak hij dingen moet herhalen en hoe hij iedereen bij de les moet houden. De rest vertel ik een andere keer wel (wat mijn rol bijvoorbeeld is in dit geheel) want ik ben om één of andere reden nu heel moe. Nog vijf nachtjes slapen en Carolina Crown begint fulltime!
Deze keer niet zo veel over belevenissen (natuurlijk wel een beetje) maar vooral over de meer zweverige zaken. Dus voor mensen die vooral de hoofdpunten wil lezen: sla deze keer even over, lees eventueel alleen de laatste twee alinea's.
Ik doe hier namelijk niet zoveel verschillende activiteiten: het is niet zo dat ik door een moeder elke dag ergens mee heen op sleeptouw word genomen. Daarentegen ontpopt Austin zich keer op keer als een zeer interessante gesprekspartner. Daarbij helpt het ook dat we het nooit eens zijn en dus eindeloos kunnen doorpraten.
Zaterdag hebben we eigenlijk niets gedaan: het enige noemenswaardige is het gigantische ontbijt. Steve en Jan hadden zich enorm uitgesloofd waardoor we scrambled eggs, sausages, mashed potatoes, bacon en vers brood met boter hadden. Om toch wat nuttigs bij deze dag te zeggen zal ik even uitweiden over de sfeer en de mensen hier.
Ik weet niet zeker hoe het komt dat ik hier zo'n grote cultuurschok ervaar. Ik weet wel zeker dat ik nog niet eerder zo ver van huis vandaan ben geweest, zowel letterlijk als figuurlijk. De mensen zijn hier zijn nog Amerikaanser dan Amerikaans. Allemaal met een zwaar accent waarbij alle klinkers richting de è worden gebracht en alle medeklinkers worden overgeslagen waardoor ik sommigen amper kan verstaan.
Verder is het ongeveer het meest conservatieve gebied in heel Amerika met allemaal intolerante republikeinse rednecks. De mensen waar ik logeer zijn best tolerant, maar Alabama is niet het meest plezierige gebied om te zijn als minderheid. Voor wie de Top Gear Amerika special kent: Alabama is de staat waar de presentatoren in de problemen komen vanwege bepaalde teksten die ze op hun auto hebben geverfd.
Ook logeer ik nu bij een gezin met maar één werkende ouder wat een situatie is die ik hier ook nog nooit eerder heb meegemaakt. Daarnaast is Austin een rustige jongen die volgens hemzelf alleen heel veel kan praten over drum corps en politiek. Drum corps zijn we inmiddels wel een beetje over uitgepraat maar over politiek niet. Doordat we beide nogal gevormd zijn door de omgeving waarin we zijn opgegroeid vind hij mijn opvattingen communistisch en vind ik zijn opvattingen extreemrechts. Dat leidt tot interessante conversaties.
De mensen hier zouden hun cultuur benoemen als "Southern". Southern is niet één op één hetzelfde als uit het zuiden. Florida is heel zuidelijk, maar niet southern: mede doordat het ooit door Frankrijk bestuurt werd hebben de mensen toch een andere mentaliteit dan hier. Er wonen daar dan ook geen hardwerkende echte Amerikanen, maar alleen "a bunch of old white people waiting to die.", aldus Steve. In een poging het samen te vatten (reageer alsjeblieft als je het hier niet mee eens bent): Southern is, samengevat en gegeneraliseerd, alles wat wij als de barbaarse eigenschappen van Amerika beschouwen.
Zondagochtend ben ik naar de kerk geweest. Dat was uiteraard een conservatieve kerk en dat schemerde in de preek ook wel regelmatig door, maar de preek was verder erg degelijk. De dominee vloog door de bijbel: om de regel werd er een bijbeltekst aangehaald, waar dan ook meteen de gehele gemeente naartoe bladerde. Ook het zingen was ietwat anders dan anders: geen orgel, maar de gehele gemeente zong de hymnen vierstemmig a capella. Best wel heel vet. De daaropvolgende lunch, weer gewoon thuis, werd uitgebreid gedaan omdat er wat familie van Steve langskwam: familie die ik écht niet kon verstaan. Daar valt dan ook niet zo veel meer over te vertellen.
Vandaag was wel weer interessant. Austin heeft namelijk een baantje aangeboden gekregen bij een high school in de buurt. Hij gaat daar de hele week lesgeven in marcheren, en ik mag mee (omdat ik dat leuk vind en er zelf ook weer wat van opsteek): elke dag twee keer een blok van anderhalf uur, eerst aan +/- 13 jarigen en dan aan +/- 17 jarigen. Vandaag was dus de eerste keer en het was super. Zelfs de weg er naar toe, iets meer dan een uur over kronkelige weggetjes, was al leuk. Toen we daar aankwamen werden we uiteraard welkom verwelkomd en uitgebreid voorgesteld aan allemaal mensen waarvan ik de namen nu al weer vergeten ben.
Vandaag zijn we bij de eerste groep niet verder gekomen dan op de plaats lopen en bij de tweede groep niet verder dan de eerste stap zetten. Maar dat kun je beter zien als: we zijn al zo ver gekomen. Want dat betekent dat we het belangrijkste al behandelt hebben: houding. Austin doet het allemaal fantastisch. Ookal heeft hij nog nooit eerder les gegeven, hij weet precies hoe hij dingen moet uitleggen, hoe vaak hij dingen moet herhalen en hoe hij iedereen bij de les moet houden. De rest vertel ik een andere keer wel (wat mijn rol bijvoorbeeld is in dit geheel) want ik ben om één of andere reden nu heel moe. Nog vijf nachtjes slapen en Carolina Crown begint fulltime!
-
15 Mei 2012 - 09:05
Jakob:
Apart gevoel is dat eigenlijk: kom je in de VS, denk je dat de cultuurschok wel mee valt........ maar helaas. De Canadezen liggen veel dichter bij 'ons' gedachtegoed. Een Canadees is dan ook zwaar beledigd als je de fout zou maken hem als een Amerikaan te zien; maar aangezien je familie daar hebt, wist je dat vast al.
Leuk dat je een weekje kunt lesgeven op een Highschool. Zo krijg je een beetje ervaring in hoe je alle kennis die je hebt vergaard/gaat vergaren kunt toepassen op een groep mensen die waarschijnlijk gemiddeld net wat minder getalenteerd en/of gemotiveerd is als jezelf ;) Wel gaaf dat ze dit soort dingen gewoon op Highschool doen. Daar kunnen we in NL nog wat leren! -
15 Mei 2012 - 11:01
Nico Kropman:
Hoi Jan, Hou je maar niet te veel bezig met de gedachtegang van Southern people. Helaas bestaat dit nog steeds. Maar goed de mensen wij bij logeert zijn gelukkig gematigd. Leuke kamer, maar niet binnenshuis toeteren, want dan valt er meer om dan de TV. -
15 Mei 2012 - 14:08
Je Moeder:
Ik zie het al, je bent al weer aardig geinstalleerd. -
16 Mei 2012 - 00:42
Erna:
Kunnen ze jou wel verstaan, of praat jij al met een "Southern drawl" -
16 Mei 2012 - 14:05
Gerard Venema:
Jan, wat geweldig leuk om dit allemaal te lezen. Heb in 3 dagen al je verslagen gelezen.
Heel bijzonder te lezen hoe het leven van 'de Amerikaan' is. Vooral de veronderstelde tegenstellingen 'communistisch' en 'extreemrechts' :-))
Zet 'm op! -
17 Mei 2012 - 07:18
Caroline:
Wat knap dat ze a capella vierstemmig zingen! En goede reis morgen! -
19 Mei 2012 - 16:23
Jorrit:
Intèèèèèèèèrèèèèèèèèssant!!!!!!! Praat je alsjeblieft wel weer 'normaal' Hollands als je terug bent in de collegezaal :P -
19 Mei 2012 - 16:23
Jorrit:
?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
