Het op één-na-laatste echte begin

We rijden momenteel de staat Georgia in. Dat houdt in dat we al ongeveer 2 uur in de auto zitten. Ik heb al een uur geslapen maar de verveling begint nu toch wel een beetje toe te slaan. Vandaar dat ik maar weer eens ga vertellen wat ik zoal heb meegemaakt. De afgelopen dagen heb ik daar niet zo veel tijd voor gehad doordat we elke dag naar de school moesten. Voor mensen die de kern van de zaken willen weten: sla het begin over (waarin ik vertel over hoe het was om les te geven op school) en lees alleen de laatste twee alinea's waarin ik uitleg waar ik nou helemaal mee bezig ben.

Dinsdag vertrokken we dan ook precies zoals verwacht weer naar de school. Omdat we maandag iets te vroeg waren besloten we iets langer door te slapen. Niet zo heel lang trouwens: rond kwart voor 7, elke schooldag, wordt Joey bij zijn grootvader gebracht. Joey is een aardige jongen, meestal tenminste, maar vrij luidruchtig: toen ik een keer wel vergeten was mijn wekker te zetten werd ik toch keurig om kwart voor 7 wakker.
We sprongen om rond half 8 in de auto op weg naar de school. Daar aangekomen konden we meestal nog even rustig met de Band Director kletsen (een stevige vent met een stevige mening en een stevig accent), zonnebrand smeren en even wakker worden van de autorit voordat we begonnen. Het ochtendblok duurde ongeveer 2 uur en begon om 9:30. Dan volgde een flinke middagpauze waarin we wat voor onszelf konden doen: eten, toeteren, hack'n sack spelen (spelletje met een balletje en overschoppen), praten met de kindjes.
Van 13:20 tot 15:00 hadden we het middagblok. Na afloop daarvan moesten we ofwel haasten om voor de schoolbussen weg te zijn ofwel rustig aan doen en nog een poos blijven hangen. Als je achter de schoolbussen terechtkomt schiet je namelijk voor geen meter op: je mag er niet voorbij als ze rijden en je mag er niet voorbij als ze stilstaan. En stilstaan doen ze vaak. Ongeveer elke 150 meter.
Vanaf dinsdag repeteerden we buiten. Voor ons was dat prima: lekker in het zonnetje. Wij hoefden immers niet zo heel hard te werken (in de zin van fysieke arbeid). De kindertjes daarentegen hadden het vrij zwaar: dinsdag hadden we in het ochtendblok (de jongere kinderen) een meisje dat flauwviel. In het middagblok hadden we maar liefst drie uitvallers: een meisje dat heel bleek werd, een meisje dat een astma aanval kreeg en een aansteller (maar die kun je niet negeren).
's Maandags waren we er achter gekomen dat veel kindjes niet wisten wat DCI was. Daarom hebben we ze dinsdag (het middagblok) en donderdag (beide blokken) een DCI show in het vooruitzicht gesteld als ze goed hun best deden. Ik weet niet of het nou heel veel uitmaakte. Sommige kinderen leken het wel leuk te vinden, anderen boeide het niet zoveel. Misschien was het wel meer een vooruitzicht en beloning voor onszelf, minstens zo belangrijk.
Woensdagavond zijn we nog naar de kerk geweest, naar een soortgelijke bijeenkomst als bij Connor op woensdagavond maar dan voor volwassenen. Het begon met drie kwartier bijbelstudie, in dit specifieke geval over een paar parabels (parabelen?) van Jezus voor zijn discipelen. Daarna volgde nog een kwartiertje waarbij alle groepen samenkwamen. Daarin zongen we twee liedjes en deden een gebed en toen was het al weer afgelopen.
We ontdekten woensdag pas dat we vandaag niet meer hoefden te komen (in verband met examens die veel leerlingen moesten doen). Daardoor hadden we vanochtend de tijd om rustig onze tassen in te pakken. Ook konden we nu uit lunchen met de vriendin van Austin die Steve, Jan en ik alledrie nog nooit hadden ontmoet. Ook gaf dat ons de gelegenheid om dan alvast te reizen. We moeten namelijk morgen om 12:00 aanwezig zijn en ik was al bang dat we midden in de nacht moesten vertrekken. Nu brengen we de nacht van tevoren alvast door op de campus van de universiteit waar we moeten zijn (het hele circus is er toch al aanwezig omdat de slagwerkers een paar dagen eerder begonnen).
Voor de mensen die ik niet helemaal goed heb uitgelegd hoe mijn programma hier er uitziet: sorry. Ik zal proberen het goed te maken. Een seizoen bij Carolina Crown bestaat uit 6 camps (één per maand van november-april), een maand Spring Training (vanaf half mei) en Tour (daaropvolgend tot half Augustus). Voorafgaand aan het april camp ben ik bij Neil en Derek en bij Lindsey geweest. De tijd tussen het camp en Spring Training heb ik opgevuld bij Connor en bij Austin. Nu is het dus tijd voor Spring Training. Nu begint het pas echt.